Peg sonde plaatsing

En zo gebeurde het dat wij 8 oktober het ziekenhuis inliepen om, hopelijk, voor altijd afscheid te nemen van de neus- maag sonde en deze te laten vervangen voor een peg sonde. Gespannen hoe dit keer de narcose zou verlopen, hoe ze wakker zou worden en hoeveel pijn ze zou hebben, maar ook opluchting dat zij nu niet meer elke 6 weken een nieuwe sonde hoeft. 

Ze was gelukkig vroeg aan de beurt en ineens ging het ook heel snel! Ze kreeg een drankje om alvast wat slaperig te worden, dat werkje als een trein! Ze ging helemaal high de ok op, ze was zo happy dat ze zelfs de mensen daar aan het lachen kreeg met haar uitspraakjes!

Na de ingreep viel er echter weinig te lachen, ze was boos, woest, gefrustreerd en waarschijnlijk nog wel 100 andere dingen. Ze trok aan de kabels, gilde het uit van de pijn en was met geen mogelijkheid rustig te krijgen. Ze wilde niet op schoot maar ook niet terug in bed. Wat is het heftig om je kind zo te zien en wat voel je je dan machteloos!

Eenmaal terug op haar eigen veilige kamer wilde ze niet slapen, alleen maar vechten tegen de slaap en nog steeds boos op iedereen. Toen we eenmaal de sonde voeding weer mochten gaan starten liep het er aan de bovenkant net zo hard weer uit als het erin liep, wachten en later nog eens proberen. 

Eindelijk gaf ze de strijd op en ging ze even slapen, om na haar dutje weer een nieuwe voeding te proberen. Toen ook deze weer terugkwam besloten we haar met rust te laten, het lijfje en haar maagje tijd te gunnen en het de dag erna nog eens te proberen…