Fouten maken

Mijn dochter is nu bijna 2,5 jaar oud. Wat geniet ik enorm van deze leeftijd. Hoe ze aan het ontwikkelen is, hoe ze groeit, hoe ze communiceert, de interactie die we met haar hebben.

We hebben een lastige baby tijd gehad met haar allergieën en slecht slapen. Slecht slapen is erin gebleven, ze wordt nog steeds wakker 's nachts. Je kunt niet altijd 6 gooien he!

Over het algemeen vind ik haar een makkelijke peuter. Ze heeft vrijwel geen driftbuien. Natuurlijk kan ze boos zijn, of enorm huilen, maar dit is altijd van korte duur. Meestal valt er met haar te praten. Ze weet wel héél duidelijk wat ze wil en laat ook heel duidelijk van zich horen, maar dat is anders dan driftbuien. Lekker pittig dametje. De echte driftbuien met een gillende peuter op de grond, die voor geen rede vatbaar is, kan ik op 1 hand tellen. 

Ook van haar boze momenten geniet ik. Zij is ook een mensje, met haar mening. En zo leren we haar kennen. Wat ze graag wil en wat juist niet. Ik vind dit leuk, mijn man ook. Betekend overigens niet dat wij nooit stress hebben. Zeker wel. En ze haalt ook echt wel eens bloed onder onze nagels aan. En je lontje kan nog wel eens te kort zijn, we hebben nog steeds slaaptekort. Ze slaapt soms wel door en het gaat écht wel beter dan een jaar geleden (houd moed jonge mama's! Zelfs onze slechter slaper doet het nu beter), maar zwaar zijn de nachten nog steeds. En dan kan je nog wel eens onredelijk zijn, naar elkaar, maar ook naar die kleine meid. Maken we altijd weer goed. Om vervolgens lekker met elkaar te knuffelen en te genieten hoe ze lekker aan het puzzelen is.

Van de week hadden we een heel zware middag. Ze was onhandelbaar. Constant drammen, huilerig etc. We wisten niet wat we met haar aan moesten.

We zijn uiteindelijk even naar buiten gegaan

Lekker met haar fietsje, naar de speeltuin. Vrolijk in plassen water stampen.

Maar na 10 minuten krijgt ze weer een enorme meltdown en valt niks mee te beginnen. Dit kennen we absoluut niet zo van haar... Dan maar weer naar huis, getild, over de schouder. Krijsend.

Thuis ging ze als soort exorcist de woonkamer door. Onbereikbaar.

Ik kijk naar der. En lijkt alsof ze moe is. Ik vraag of ze naar boven wil. Dat wil ze. Ik zet haar op de trap en ze stort krijsend op de grond. Uiteindelijk til ik haar naar boven. Ik leg haar direct op bed. Binnen een paar seconden valt ze in slaap.

Ze was dus helemaal niet vervelend, kribbig, drammerig etc. Ze was oververmoeid...

Na een uur laten slapen, zachtjes haar wakker gemaakt voor het avondeten. Maar ze is nog steeds doodmoe. Ik besloot haar om te kleden (wederom krijsend) en op bed te leggen. Ik moest naast haar blijven zitten tot ze sliep. Dat doe ik met alle liefde.

Eenmaal weer beneden zitten wij verslagen op de bank. Met een enorm schuldgevoel. We zijn streng naar haar geweest. Maar ze was gewoon moe. Oververmoeid. En wij waren streng...

En we wisten dit. Als ze onhandelbaar is, is ze moe. Wij beide waren het vergeten. Wat ontzettend ongelukkig dat we het allebei waren vergeten. Nu leeggezogen van de middag, kapot moe en hoofdpijn van het schuldgevoel.

Oh wat genieten we van haar, maar hoe moeilijk is het als je het een keer "verkeerd" doet.