Een ongeluk zit in een klein hoekje

Het lijkt inmiddels wel alsof ik alleen maar blogs schrijf over de ongelukken bij mij thuis... Gelukkig kunnen alle vaders en moeders beamen dat een ongeluk in een klein hoekje zit, in welke vorm dan ook. 

Door enorme drukte op werk kwam ik er niet zo erg aan toe. Ik had toevallig dit weekend  Inspiratie voor een nieuw onderwerp, maar toen kwam er toch nog even een 'ongelukje' om de hoek kijken. 

Het was maandagochtend rond 8:15. De kinderen hadden net hun tanden gepoetst en ik was beneden nog even de laatste spullen aan het inpakken voor school, werk en het kinderdagverblijf. Noah was samen met Sara nog even boven, maar waren onderweg naar beneden. Ineens hoor ik Sara heel hard huilen. Ik zoek er nog niet zo veel achter, want ze is wel vaker dwars op de trap. Ze wil namelijk alles 'zelluf doen'. 

Ik loop rustig naar de trap en vraag wat er is gebeurd. Noah vertelde dat Sara op schoot zat bij Noah de trap af, maar dat ze ineens niet meer wilde en zich van zijn schoot af wurmde. Ze gleed weg en hij greep haar arm vast om haar tegen te houden. Hij zei ook: 'ik hoorde haar armpje knakken mam'... Hij zei dat ze verder niet was gevallen of iets, dus ik moest het doen met zijn woorden.

We stonden op het punt om naar school te gaan en Sara werd al wat rustiger. Ik dacht dat het misschien toch wel mee zou vallen en we gingen de auto in. Toen ik Sara in de autostoel zette en haar vast moest maken, schreeuwde ze het uit. 

Shit, dacht ik. Dit is toch wel serieus. Ik ben na het wegbrengen naar school weer naar huis gereden en belde direct de huisarts. Ik was de 13e beller... Tussendoor belde ik René op en ik zei: 'Ik denk dat Sara's arm is gebroken.' Ik vertelde het verhaal en zei dat ik in de wacht stond bij de huisarts en dat ik hem op de hoogte zou houden. 

Sara zat op de bank en hield haar arm naast haar lichaam. Bij het strekken van haar arm moest ze steeds weer huilen. Toen in de assistente aan de lijn kreeg, kon ik me al na een kwartiertje melden. We werden al gauw binnen geroepen en de huisarts deed verschillende testjes. De arts zei toen tegen mij: 'Heb je wel eens van een zondagsarmpje gehoord?' 

Uhhhh ja ik heb daar wel eens van gehoord ja, maar dat is toch altijd als een kind aan de armen van volwassenen gaat slingeren dacht ik?! 

Doordat Noah haar uit een reflex vast pakte bij haar arm, kreeg zij dit 'zondagsarmpje'. Eigenlijk is het een ontwrichting tussen de ellepijp en het spaakbeen (of zoiets). Maar goed, dit moest wel even 'teruggezet' worden. De arts pakte haar armpje, deed er het een en ander mee terwijl zij het uit gilde, en zei toen: 'Zo, als het goed is gaat ze hem zo wel weer gebruiken want ik voelde het botje terug schieten.' Ik moest even met haar in de wachtkamer zitten en haar even wat speelgoed geven. 

Inderdaad, na een paar minuten gebruikte ze haar armpje weer. Eerst even voorzichtig, maar later alsof er niets is gebeurd. 

Ik kan je zeggen dat ik zelf nogal schrok van de situatie en ik niet had verwacht dat het zo snel 'over' zou zijn. De rest van de dag wad Sara best rustig. Ze was wel heel onrustig toen ze naar bed moest, maar ze had waarschijnlijk heel wat te verwerken. Ze vertelt aan iedereen dat ze 'Sara pijn arm' had. 

Zelf denk ik dat ze toch nog wel een soort van spierpijn heeft of dat het verrekt is ofzo (Geen idee of dit kan), maar wanneer ze haar arm stoot is ze intens verdrietig. Hopelijk is dit gauw over en tot die tijd, knuffelen en spelen we lekker veel samen! Noah is in ieder geval blij dat het weer goed met haar gaat. Ik heb het duidelijk verteld dat dit niet zijn schuld is en dat het veel erger had kunnen aflopen als hij haar niet had vastgepakt. Noah kreeg een grote lach op zijn gezicht en heeft de hele middag voor zijn kleine zusje gezorgd... 

Liefs Laura