Wat je kinderen je kunnen leren over jezelf

Zwangerschap is niet alleen een reis naar nieuw leven, maar ook een reis naar jezelf. Het klinkt gek maar tijdens mijn laatste zwangerschap voelde ik dat sterker dan ooit. Ik had van tevoren niet verwacht hoeveel impact het zou hebben. Ik was zo ziek en misselijk dat ik letterlijk moest stoppen. Geen leuke afspraken meer, geen werk. Alles werd klein. We verbleven  tijdelijk in een chaletje met drie kinderen tijdens de verbouwing van ons huis, en ik had nauwelijks energie voor hen.

Mijn kinderen lieten me in die tijd zien dat aanwezig zijn zoveel meer waard is dan alles wat ik daarvoor had nagestreefd. Ze hebben geen perfect moederfiguur nodig die alles onder controle heeft; ze willen mij, écht mij. Dat besef heeft me veranderd. Maar ook daarna, in het dagelijkse leven, herinneren ze me eraan dat het moederschap een spiegel is.

Laatst had ik bijvoorbeeld slecht geslapen. Ik kon mezelf niet echt herpakken, en die onrust droeg ik onbewust mee. Het was alsof mijn kinderen dat feilloos aanvoelden. Ze waren de hele dag druk en onrustig. Pas later begreep ik dat ze mijn stemming gewoon spiegelen. Het is alsof ze zeggen: “Kijk, mam, dit is waar je nu staat.” Dat soort momenten raken me, niet omdat ik het fout doe, maar omdat ik zie hoeveel invloed ik heb.

Gelukkig zijn zelfstandigheid en vertrouwen hier thuis vanzelfsprekend. We geven onze kinderen de tijd en ruimte om dingen zelf te doen, en helpen alleen waar dat echt nodig is. Julie zegt vaak: “Kom maar, Joe, ik help je met je schoenen.” Ze leren eerst naar elkaar te kijken voordat ze ons vragen om in te springen. Het maakt me zo trots als ik dat zie. Nog mooier is het wanneer mensen opmerken hoe zelfstandig ze zijn en daardoor zelf geïnspireerd raken om hun eigen kinderen meer ruimte te geven. Dat voelt als een klein compliment voor de keuzes die wij maken in onze opvoeding.

Maar dan is er nog de mobiele telefoon. Het is zo verleidelijk om ernaar te grijpen, even snel antwoorden of iets opzoeken. Maar elke keer dat ik dat doe, merk ik dat ik minder écht naar mijn kinderen luister. En zij? Zij luisteren dan ook minder naar mij. Het werkt twee kanten op: als ik mijn aandacht geef, krijg ik die terug. Als ik echt aanwezig ben, zijn zij dat ook. Dus weg met dat ding! We voeren nu de regel in niet meer in het bijzijn op de telefoon en tussen 17-20 gaat hij sowieso weg,

Maar het meest bijzondere aan het moederschap blijft voor mij die spiegel. Soms confronterend, vaak leerzaam. Wanneer ik verdrietig ben, voel ik hoe gevoelig mijn kinderen daarop reageren. En op momenten dat ik echt aanwezig ben, zie ik hoe ze daarvan genieten.

Want als ik één ding heb geleerd, is het dit: je kunt niet goed voor een ander zorgen als je niet eerst voor jezelf zorgt. Mijn kinderen leren mij, elke dag opnieuw, dat liefde en aandacht beginnen bij jezelf. En dat is misschien wel het mooiste cadeau dat ze me ooit hebben gegeven.

Wat heeft het moederschap of opvoeden jou over jezelf geleerd?