Wat ben je sterk!

Wat ben je sterk!
Ongemerkt zeggen we dit heel vaak tegen kinderen die het moeilijk hebben.

Het is ook zo, kinderen zijn ontzettend sterk, veerkrachtig en flexibel. Zeker als hun hele wereld op zijn kop staat, bijvoorbeeld als mama ongeneeslijk ziek was en kortgeleden is overleden. Kinderen huilen het ene moment keihard omdat ze mama missen en 1 minuut later gaan ze verder spelen met lego. Ze willen graag naar school en vinden het stom als ze ineens vaker uit logeren gaan. Onbewust verlangen ze naar regelmaat en hun gewone leven van vroeger. Er is al zoveel veranderd dat al het andere maar gewoon hetzelfde moet blijven.

En dan die zin: "wat ben je sterk!". Heel lief bedoelt, maar vanuit het perspectief van een kind werkt dit averechts. Je geeft een kind onbedoeld de boodschap dat ze zich sterk moeten houden. Is dat eigenlijk wel de boodschap die je wil geven aan kinderen in deze situatie?

Als je het aan mij vraagt niet. Juist niet. Sterk houden staat in het hoofd van een kind gelijk aan je emoties onder controle houden en ze niet te veel laten zien. Zelf in stilte worstelen. Oei. Dat is juist het tegenovergestelde van wat je deze kinderen gunt.

Ik gun deze kinderen dat ze niet sterk zijn. Dat ze hun emoties laten zien, zich laten troosten en zo stap voor stap leren hoe ze kunnen omgaan met de orkaan aan emoties die rond raast in hun lijf en hoofd.

Wie heeft de suggestie hoe we deze zin kunnen ombuigen naar iets zachts voor kinderen? Laat het weten in de comments!

Lieve groet,
Hanne