Ouder zijn in de jungle van nu

Het ouderschap is soms het grootste avontuur en het zwaarste werk tegelijk. We doen ons best, maken fouten, vallen en staan op. Maar als ik ze dan samen zie, gewoon als ons kleine, chaotische maar liefdevolle gezin, weet ik dat het het allemaal waard is. Dus, lieve ouders, als jullie net als ik elke dag proberen zonder een handleiding, zonder garanties etc. dan wil ik zeggen: je bent niet alleen. We doen ons best, en dat is genoeg. Althans, dat probeer ik mezelf elke dag opnieuw te vertellen. En weet je, als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd, kan ik niet anders dan denken: wat was het allemaal simpel. Geen smartphones, geen sociale media, geen eindeloze prestatiedruk - gewoon de basisschool, een potje voetballen, thuis zijn zodra de lantaarns aangingen. En nu? Nu probeer ik mijn kinderen op te voeden in een wereld die compleet veranderd is. Soms voelt het zelfs alsof ik de taal niet eens spreek. Ik ben Tom. Thuisvader van vier kinderen die vaak alles beter lijken te weten dan ik. Ik zorg, probeer mijn eigen ik niet te laten verdampen en tegelijkertijd wil ik net als ieder ander gewoon de perfecte ouder zijn. Maar geloof me, niets bereidt je voor op dit leven.

Soms vraag ik me af hoe we hier beland zijn, met vier kinderen die om ons heen vliegen. Een huis dat net groot genoeg is om in te ademen. - en dan de agenda welke altijd overloopt. Mijn vrouw en ik rennen van school naar werk, van thuis naar zwemles. En ergens, ergens tussendoor, proberen wij nog onszelf te zijn. Je zou denken dat we er na bijna zeven jaar wel een systeem in hebben gevonden. Maar eerlijk? Het blijft een dagelijkse puzzel dat nooit helemaal past. Elke ochtend begint hier als een goed bedoelde poging tot samenwerking. Voordat ik het weet staan er vier kinderen tegelijk mijn naam te roepen. Allemaal met hun eigen behoeften, en het liefst tegelijk. De een wil hulp met zijn schoenen, de ander moet ineens heel nodig de billen schoon hebben. Ondertussen probeer ik gewoon te bedenken waar ik mijn koffie neergezet hebt. Het is alsof ik in een aflevering van Expeditie Robinson zit, maar dan zonder het uitzicht en de tropische cocktails. Wat ik soms vergeet, is dat dit ook momenten zijn van verbinding - de chaos, de drukte, het gedoe. Als ik de kleinste dan eindelijk klaar heb en even neer zak met de inmiddels koude koffie, kijk ik naar ze en weet ik: dit zijn de dagen waar zij later aan terug zullen denken.

We hebben dus vier kinderen. En dat betekent keuzes maken. Vaker nog, compromissen sluiten. Ik wil ze graag alles meegeven wat ik belangrijk vind: verantwoordelijkheid, respect, liefde voor jezelf en anderen. Soms voelt het alsof ik zelf nog geen grip heb op dat alles. En daar komt het ouderschap om de hoek kijken: je bent constant aan het leren terwijl je bezig bent. Niet alles lukt. Maar ik wil dat zij weten dat fouten maken oké is, ook als ik soms te streng ben of te moe om geduldig te reageren. Laatst zat ik met de oudste van zes op de bank. Ze vertelde over een conflict met vriendinnen, en ik voelde mezelf teruggaan in de tijd, naar die eindeloze onzekerheden en zoektochten. Toen ik haar probeerde te vertellen dat ze het goed doet, dat ik haar vertrouw, zag ik iets in haar ogen: een beetje rust, een beetje begrip. Soms is dat alles wat ik kan doen, en moet ik leren dat het genoeg is.

De dagen gaan voorbij in een flits. Tussen de was, het avondeten en de stapels afspraken door, gebeurt het soms zomaar ineens. De momenten die ik later zal koesteren. De kinderen die samen lachen om iets onbenulligs, mijn vrouw die een boekje voorleest op de bank, de kleinste die een handje pakt zonder reden. Ja, het ouderschap, we gaan gewoon door. Met volle agenda’s, soms wat ruzies tussen de kinderen onderling, maar ook momenten waarop alles even klopt. En ik weet, met elk hectisch weekend, met elke ochtendrush en met elk moment dat we onze kinderen op bed leggen, dat we het samen wel redden. Op onze eigen, chaotische manier.