Omgaan met grote emoties en uitdagingen in het ouderschap

Ouderschap brengt ontzettend veel moois, maar ook behoorlijk wat uitdagingen. Ons kind heeft zijn eigen unieke emoties en ik die van mij — en soms komen die met elkaar in botsing. Ik merk dat ik dan met vragen zit: hoe blijf ik rustig als mijn kind boos of verdrietig is? Hoe stel ik grenzen zonder dat het lijkt alsof ik constant “nee” roep? Ik ben zeker geen expert, maar ik wil graag wat dingen delen die mij helpen om met die grote emoties om te gaan.

Emoties van je kind begrijpen (en die van jezelf ook)

Wat ik heb geleerd, is dat emoties voor kinderen vaak véél heftiger zijn dan wij ze ervaren. Voor een kind kan iets kleins heel belangrijk zijn. Waar ik gefrustreerd ben over iets kleins, kan mijn kind daar echt kapot van zijn. Dat was voor mij een eyeopener. Hij kan nog niet goed benoemen wat hij voelt, dus zal dat waarschijnlijk op een andere manier uiten dan met woorden. Hij kan brutaal worden, boos, niet luisteren, wellicht echt een tantrum. 

Wat ons helpt: Ik probeer te benoemen wat hij voelt: “Je bent boos, hè? Je had nog willen spelen.” Soms lijkt hij zich hierdoor begrepen te voelen, en soms helpt het gewoon om te weten dat ik het zelf snap en er niet zo door overvallen word. Het best is volgens mij om geen dingen te zeggen als: "niet huilen" of "maak je niet zo druk". Ik probeer alle emoties serieus te nemen zodat hij ook leert hiermee om te gaan. 

Grenzen stellen zonder strijd

Ik ben ervan overtuigd dat kinderen grenzen nodig hebben, omdat het hen helpt om zich veilig en begrepen te voelen, maar het voelde soms alsof mijn dag bestond uit “nee” zeggen. Dat wil ik niet, want ik wil dat hij zich ook vrij voelt om te ontdekken en dingen te proberen. Ik heb gelezen over liefdevol grenzen aangeven en dat was iets wat bij ons het beste paste. 

Wat ons helpt: Kalm en consistent blijven, uitleggen waarom er een grens is. Positieve taal gebruiken, ze vertellen wat wel mogen doen ipv wat ze niet mogen doen. Hierin wel hun emoties erkennen. Als je kind teleurgesteld is, dan is daar ruimte voor en benoem je dit ook. Keuzes geven binnen de grenzen helpen ook goed. (Bijv: we gaan zo naar huis, ga je nog een glijden van de glijbaan of nog op de schommel?) 

Zelf rustig blijven (of proberen, in elk geval)

Eerlijk is eerlijk, rustig blijven lukt echt niet altijd. Soms heb ik er gewoon geen geduld voor, vooral als ik moe of gestrest ben. Maar als ik het wel kan, merk ik dat het enorm helpt.

Wat ons helpt: Soms probeer ik even diep adem te halen als ik merk dat ik geïrriteerd raak. Of even weg te lopen. Ik benoem dan ook waarom ik weg loop. Het klinkt misschien wat zweverig, maar voor mij maakt het verschil. Die paar seconden helpen me soms om wat helderder te denken.

Een moment voor jezelf nemen

Dit was misschien wel mijn grootste uitdaging. Als ouder ben je er constant voor je kind, en soms vergeet je jezelf. Ik dacht dat ik altijd maar moest doorgaan, maar als ik mezelf even rust geef, ben ik een veel leukere ouder.

Wat ons helpt: Een momentje voor mezelf inbouwen, al is het maar een korte wandeling of even een paar minuten alleen. Het is vaak genoeg om mezelf even op te laden.

Steun zoeken bij andere ouders

Wat mij ontzettend helpt, is weten dat ik niet de enige ben. Het is zo makkelijk om te denken dat alleen jouw kind af en toe zo’n driftbui heeft of dat alleen jij je geduld verliest, maar dat is natuurlijk niet zo. Contact met andere ouders kan echt helpen.

Wat helpt: Het delen van verhalen en tips met andere ouders, online of offline. Gewoon even horen dat anderen dit ook meemaken, is vaak genoeg.

Ouderschap is echt een grote leerschool en ook elk kind is weer anders. Ik probeer gewoon een stap tegelijk te nemen, en soms gaat dat beter dan andere keren. Het mooie is dat we er samen in groeien. Dus als jij je ook weleens verloren voelt in al die emoties en uitdagingen: weet dat je niet de enige bent. We doen ons best, en dat is genoeg.