Mom guilt

Ik wilde eigenlijk graag mijn bevalingsverhaal nog schrijven, Maar merk dat iets anders mij op het moment erg bezig houd. Vandaar nu eerst een andere blog. Mijn bevallingverhaal schrijf ik later nog. Hoe een nieuwe relatie mij nu dagelijks schuldig laat voelen. En waardoor ik alles non stop overdenk. Hoe ik ontzettend veel spijt heb van hoe ik mijn kind in die tijd heb behandeld door zijn opvoed tips op te volgen. Alles hoe ik het niet wilde doen , Maar het door hem beïnvloed toch zo gedaan heb. En hoe ik van altijd mijn eigen gang gaan naar opeens wel zo beïnvloedbaar raakte. Hoe ik van maakt niet uit wat hij vind ik doe het zoals ik het wil, Naar contineu bewijsdrang om hem te laten zien dat het wel goed gaat ging. En als laaste hoe ik hier dagelijks nog geconfronteerd mee kan worden. Hoe alles wat hij zei waar was en klopte en ik alles bij elkaar loog en niet waar was en verzon en al zei de hele wereld om mij heen het zelfde als mij klopte het nog niet want wat hij zei was waar en zo moet het en zo hoort het. 

Ik ben een moeder van een zoontje van net 1 jaar. Degene die mijn andere blogs hebben gelezen weten dat er tijdens mijn zwangerschap en het eerste levens jaar van mijn zoontje er nog al veel is gebeurd omtrent mijn moeder. En dat mijn moeder 2 maanden voor dat mijn zoontje 1 werd is overleden. Inmiddels ben ik dus een alleenstaande moeder van een zoontje van net 1. Zonder eigen moeder en zit ik midden in een rouw/ verwerking proces. Een wat "zwakkere periode voor mij , Hierdoor heb ik waarschijnlijk veel te lang vast gehouden aan een "verkeerde" relatie. En ben ik veel meer beïnvloedbaar geweest. Iets wat ik normaal niet ben zeker niet omtrent de opvoeding ik doe het op mijn manier en zoals ik het goed vind en wat jij daar van vind moet jij weten. Ik kreeg een nieuwe relatie met iemand zonder kinderen maar die wel precies wist hoe je kinderen moest opvoeden. En inplaats van na bepaalde,  uitspraken, acties en handelingen omtrent mijn zoontje deze relatie te beëindigen zoals ik normaal zou doen. Heb ik omdat ik wel goed met hem kon praten over het verlies van mama en hij mij echt ook af en toe probeerde te ontzorgen kwa de opvoeding. En er ook goede en  leuke momenten waren, Heb ik veel te laat ingezien dat ik er beter mee kon stoppen. Helaas is hij toch in mijn Hoofd gaan zitten. En heb ik ontzettend veel spijt van sommige opvoed "tips" die ik heb opgevold. Vooral omdat ik ook op dat moment zelf beter wist maar toch deed ik het hoe hij het zei. En iedereen om mij heen inclusief ik zelf kon het tegenovergestelde denken en zeggen. Helaas heeft hij mij af en toe te weten overtuigen om het toch op zijn manier te doen. 

En hier kan ik nog dagelijks mee geconfronteerd worden. En de enorme schuldgevoelens die ik tegen over mijn zoontje heb. Die schuld gevoelens kunnen inmiddels al op komen bij het kleinste wat er die dag gebeurd is. Het is voor mij een confrontatie wat doe je toch veel verkeerd of fout. Dat komt omdat ik ook zoveel spijt heb van wat er toen allemaal is gebeurd. Want waarom heb ik dit allemaal geaccepteerd en waarom ben ik niet eerder voor mijn kind opgekomen ik had eerder voor hem op moeten komen. Hoezo heb ik het nog zo lang geprobeerd en zie ik nu pas in dat er overduidelijk tekenen waren dat mijn kind zich niet fijn , Veilig en op ze gemak bij hem voelde. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen en niet bij de eerste keer gelijk gezegd dat het klaar is. En het aller ergste is nog dat ik het meeste zelf heb gedaan ondanks dat mijn gevoel het tegen overgestelde zei kreeg hij mij toch zo ver om het op zijn manierte doen. Ik hoop door het op te schrijven dat ik het misschien een beetje los kan laten , Of er achter te komen dat het toch allemaal wel mee viel. In iedergeval het een beetje achter me kan laten het is geweest het is gebeurd ik kan er helaas niks meer aan veranderen. En ik voed inmiddels weer op mijn eigen manier op. Al is het soms nog wel lastig om aan mijn eigen manier vast te houden. Omdat ik dan zijn opvoed gedachtes en methodes in mijn Hoofd hoor. En dat ik hem niks hoef te bewijzen. Iets wat ik nooit had hoeven doen natuurlijk maar helaas een lange tijd het gevoel heb gehad dat dat wel moest.

Luca is net 1 geworden en ik zit midden in een rouwproces vanwege het verlies van mijn moeder. Daten of een nieuwe relatie is het laaste waar ik nu aan denk. Ik krijg een berichtje op Facebook van iemand waarmee ik een aantal jaar terug voor een korte periode mee heb gedate. Dit was toen erg leuk, Alleen is het contact verwaterd. Omdat het toen erg leuk was reageer ik terug. De situatie ligt nu alleen wel wat anders want ik heb inmiddels een zoontje. Dit was geen probleem en hij wilde toch afspreken. 

We spreken af het is leuk en gezellig we lachen veel. Ik heb 's avonds afgesproken wanneer Luca in bed ligt. Omdat ik nog niet dat contact samen wil. Toch staat hij er zo'n beetje op dat hij Luca de volgende keer ook ziet want dan kan hij ff met hem lachen en leuk met hem spelen. Ik zeg dat ik eerst nog een paar keer zelf wil afspreken en later met Luca kan. (Volgens mij had hij inmiddels ook al daarvoor over de WhatsApp van dingen die hij op filmpjes had gezien. wat onnodige en totaal niet kloppende dingen over Luca en mijn opvoeding gezegd.) Hij vind het maar raar dat ik dat niet wil, Alsof hij mijn kind iets aan zou doen. En ik vertrouw hem niet en ik laat hem wel bij vrienden van mij en bij de oppas ( ook vrienden van mij). En die wisten allemaal niet hoe je met een kind om moest gaan, En daar durfde ik hem wel te laten, Terwijl hij pas echt wist hoe je een kind moest opvoeden en hoe je er mee om moest gaan. Waarom ik hierna niet gelijk op de blokker knop heb gedrukt is mij echt een raadsel?. En mijn kind bij hem laten? Ik geloof niet dat hij mijn kind op fysieke wijze iets aan zou doen nee. Maar vertrouwen doe ik inderdaad niet na bepaalde uitspraken die hij al heeft gemaakt. Helaas sta ik jiet stevig genoeg op het moment en vertel hem dit niet en zeg dat , Dat het niet is en dat ik hem wel vertouw en dat we dan wel van het weekend overdag kunnen afspreken zodat hij Luca ook kan zien. Omdat ik niet wilde dat hij zich gekost voelde! Vrij snel snel later kom ik nu achter dwingde hij er zo'n beetje op om samen alleen met Luca te zijn. Dan had ik even een momentje voor mezelf zo bracht hij dat dan.

In mijn volgende blog schrijf ik over de dingen die er zijn gebeurd. En die mijn toen helemaal nog kleine net 1 jarige heeft moeten mee maken. En ik stond er bij en keer erna, Of nog erger ik deed het zelf!