Meidengedoetjes

Genegeerd worden, rollende ogen als je wat zegt, niet mee mogen spelen maar jouw vriendinnetje wel, je naam horen als er zacht gefluisterd wordt… Zomaar een opsomming van gebeurtenissen waar mijn dochter mee thuis komt. Een van de meiden heeft het op haar gemunt. Ik krijg er buikpijn van als ik hoor dat mijn dochter dit moet ondergaan. Mijn moederhart huilt, het is alsof het mijzelf wordt aangedaan. Klinkt natuurlijk dramatisch, maar ik voel onrechtvaardigheid en machteloosheid.

Rangorde
Mijn dochter is een stevig staande tante, die zeker wel tegen een stootje kan, niet op haar mondje is gevallen en zeker niet altijd een lieverdje. Maar van wat haar nu overkomt is zelfs zij een beetje stil. Zonder duidelijke aanleiding buiten spel gezet. En tegelijkertijd is dit natuurlijk precíes wat er gebeurt in het ‘wild’, zelfs onder volwassenen op de werkvloer. Als een groep apen die driftig hun positie in de groep innemen. Precies wat er op dit moment in groep 6 op de basisschool gebeurt. De kaarten worden geschut, de rangorde bepaald. Wie wordt de koningin? Wie haar hulpje en wie de ondergeschikten? Biologisch gedrag alom. Aan mij de taak om mijn dochter hierin te begeleiden.

Omgaan met vervelende situaties
Is het jaloezie? Angst om een vriendinnetje te moeten delen? Ik probeer met mijn dochter het gesprek aan te gaan en uit te leggen waarom iemand doet wat hij of zij doet. We komen wel ergens, maar het nare gevoel van onrechtvaardigheid blijft. We bespreken de optie om tegen de dame in kwestie duidelijk te maken dat mijn dochter erg verdrietig wordt van dit gedrag en of ze er mee kan stoppen. Na schooltijd blijkt dit toch een iets te uitdagende opdracht, want als ik vraag hoe het is gegaan haalt mijn dochter haar schouders op en kijkt wat beteuterd; "misschien hoorde ze ook wel niet wat ik zei...". 

Loslaten of ingrijpen?
En dan, na 15 jaar ouderschap, met een duidelijke visie ‘je kunt de omstandigheden van het kind niet veranderen, wél de manier waarop het kind ermee omgaat’, besluit ik toch tot actie over te gaan. Omdat het ook al wat langer sluimert. Ik zoek contact met de bijbehorende moeder. Moeders schrikt en toont zich alleszins hulpvaardig. Ze gaat in gesprek, de dame in kwestie wordt rood, loopt weg, maar de boodschap is duidelijk; ze maakt iemand heel verdrietig. Tijdelijk is de lucht geklaard, voor alle partijen een belangrijke les geleerd. En voor één keertje heb ik geholpen de omstandigheden íetsje te helpen. En deze oermoeder gaat nu voorlopig maar weer even terug in haar hok, loslaten, soms tot tien tellen en weer in mijn rol van coachend ouderschap, maar **zucht** wat is dat soms toch unmeunig moeilijk!

Wat vind jij? Ingrijpen, loslaten of mag je als ouders soms best sleutelen aan de omstandigheden?