1 dag geleden
En dan ligt er een brief van veilig thuis op de mat...
Anonieme melding over zorgen over de opvoeding van onze kinderen
Vanmiddag toen ik de kinderen van school gehaald had om half 1 lag de post op de deurmat. Niets vermoedend open in de envelop en mijn hart staat stil.... Er is afgelopen zomer een mellding genaakt over de opvoedsituatie van van onze kinderen. Of ik voor 14 januari contact op wil nemen voor onze kant van het verhaal, anders wordt er een besluit genomen zonder ons verhaal....
Met tranen in mijn ogen ga ik naar boven en bel ik het nummer in de brief. Het is een hele aardige begripvolle vrouw en snap dat ik erg geschrokken ben. Ik ben inmiddels compleet in tranen.
Ze vraagt of ik wil dat ze de melding voor leest. Ik wil wel graag weten waar wij van beschuldigd worden, dus graag! De melding is als volgt:
Ik zou alleen maar schreeuwen tegen de kinderen. Elke ochtend schreeuw ik dat ze op moeten schieten. Ook regelmatig schreeuw ik " hou je mond en ga naar boven!" En zou ik mijn kinderen nooit positief benaderen. Daarnaast heb ik geen aandacht voor de kinderen en zit ik alleen maar op mijn telefoon en reageer ik niet op mijn kinderen als ze iets vragen. De kinderen zeggen "ik zal je met die hamer op je kop slaan"
Onze oudste zoon is een super lief en leuk kind van 10 en heeft behoorlijk heftige ADHD met sterke ass kenmerken waarvoor hij al 5 of 6 jaar in zorg is bij een ggz organisatie omdat hij toen al heel erg vastliep. De hele wereld was eng en alles was teveel voor hem. Elke keer uit school had ik een schoppen en krijsend kind omdat hij het nog kon handelen. Als ik ochtenddienst had raakte hij compleet van slag als hij eerst naar oma moest, dus werkte ik alleen avonddiensten, maar dit was niet vol te houden, dus ben ik voor hem gestopt. Vanaf 5.5 jaar krijgt hij medicatie. Dit bracht veel verbetering! Tot ong. 2 jaar terug. Medicatie werkt steeds minder en hij geeft zelf ook steeds meer aan dat hij zich zo druk voelt. Hij kreeg tics, wordt steeds onrustiger en leeft in zijn eigen bubbel. Luistert niet, kan uit het niets enorm boos worden omdat zijn broertje niet doet wat hij zegt en hem daarbij lijfelijk aanvallen waarbij hij nauwelijk te corrigeren is. Daarnaast heeft hij al lekker pre-puberaal gedrag: een vreslijk grote mond of negeert ons compleet. Luistert totaal niet. Dus ja, het is wel eens nodig om boos te worden.
Wat deze lieftallige buur niet hoort is de 10 keer dat het al normaal gevraagd is, waar niet naar geluisterd is. Of dat ik zijn gedrag rustig corrigeer en een gigantisch grote mond krijg (en ik dus zeg dat hij zijn mond moet houden en naar zijn kamer kan vertrekken)
Ondertussen zijn we al 2 jaar bezig met zijn behandelaars om een oplossing voor zijn onrust en gedrag te vinden. Opvoedondersteuning, psycho educatie, medicatie dosering aanpassen, niks heeft tot nu toe gewerkt.
En dan onze jongste pretletter. Ook hij heeft veel onrust in zich, is erg aanwezig en doet wat hij zelf wil. Luisteren komt niet in zijn woordenboek voor Hij is nu 7 en heeft in die 7 jaar al heel veel meegemaakt. Als baby heftige reflux, met 1.5 pas koemelk en soja allergie erkend en met 3 jaar pas erkend dat zijn tongriem vast zat, wat er waarschijnlijk toe geleid heeft dat hij geen plezier beleefd in eten. Met 3.5 jaar heb ik een maand met hem in het ziekenhuis geleefd om te proberen hem aan het eten te krijgen. Hij leefde op 2 hapjes brood. Meer kreeg je er niet in. Met 4 jaar was hij zo ondervoed dat sondevoesing onvermijdelijk was. Elke 6 weken een nieuwe sonde, wat zeer traumatisch was. Voor hem, maar ook voor mij. Ik zag hem er tegen vechten, in blinde paniek raken terwijl ik hem vast moest houden om die sonde erin te laten proppen. Je kunt je voorstellen dat deze herhaalde trauma's invloed hebben op het gedrag van een kleuter. Hij werd ook enorm rechtlijnig, woedeaanvallen en dwars. Ook kregen wij begeleiding thuis om hem aan het eten te krijgen. Ook zij keek mee naar het gedrag van beide kinderen en gaf opvoed tips. (O.a een time out geven in de gang of op hun kamer!) Toen zij geen resultaat boekte is er nog iemand anders via een ggz thuis geweest die het uiteindelijk wel lukte hem aan het eten te krijgen en ook weer meekeek en tips gaf mbt tot de opvoeding. Toen de sonde eruit ging bloeide hij op. Hij groeide letterlijk en figuurlijk. Tot afgelopen zomer hij na een medisch noodzakelijke besnijdenis plasproblemen kreeg. Het gaatje ging dichtzitten en hij kon niet meer plassen. Hoe dit de eerste keer open gemaakt is zal ik je besparen maar dit was wederom zeer traumatisch. Helaas ging het steeds weer dicht en moet hij opnieuw geopereerd worden, maar tot die tijd moesten wij het zelf 2 keer per dag open houden met een catheter.... je kunt je voorstellen hoe dit voor hem geweest is. Hierdoor kreeg hij een enorme terugval in gedrag. Kort na deze operatie is de melding gedaan...
Deze melding komt van iemand die ons totaal niet kent. Wij hebben veel buren, 6 tot 8 tuinen grenzen aan onze tuin en we hebben met niemand echt contact. Iemand die ons kent, zou namelijk weten hoe ons gezin is en wat wij al meegemaakt hebben met de kinderen. Onze beide kinderen hebben een "rugzakje" (of gedragsproblemen als je het zo noemen wilt, maar dit klinkt zo negatief)
Wordt er dus wel eens met verheven stem gesproken? Ja, helaas wel. Moet ik elke ochtend boos worden om ze optijd op school te krijgen? Helaas schuldig.
Gelukkig snapte de vrouw van veilig thuis mij helemaal. Ik heb 2 pittige kinderen die regelmatig gecorrigeerd moeten worden. Ze zei dat ze mij alleen maar complimenten kon geven dat ik ze corrigeer en opvoed. Ook is het echt niet nodig dat ik constant naast ze sta met buitenspelen. Aanwezig zijn met een boek of telefoon is helemaal prima. Wat zij hoorde en ook las in de melding, klonk als opvoeden. Niet als kindermishandeling want ik zeg geen dingen als" ik wou dat je nooit geboren was, rotkind!" En dat zou ik ook nooit zeggen! Hoe ver ze mij ook tot het uiterste kunnen drijven met hun gedrag.
Mijn kinderen zijn mijn alles. Mijn leven is aangepast op mijn kinderen. Ik doe veel vrijwilligerswerk op hun school. Oudste zwemt intensief met 5 trainingen per week plus wedstrijden bijna elke zaterdag. Ik heb een cursus gedaan om bij die wedstrijden als official te kunnen fungeren, zodat hij en andere kinderen aan deze wedstrijden mee kunnen doen. Ben ik geen official dan begeleid ik de kinderen van zijn club als ploegleider. Doe ik geen van beide zitten we op de tribune. Wij zijn super trots op onze kinderen en vieren hun overwinningen en successen. Of dat nou een lege broodtrommel is bij de jongste of de zoveelste medaille van de oudste. De jongste heeft nog zwemles, wat maakt dat we 7 dagen per week naar het zwembad moeten. En dat doen we met liefde. En dan zou ik geen tijd voor mijn kinderen hebben? Al die 7 jaren heb ik gestreden om de zorg te krijgen die hij nodig had, als we weer eens niet gehoord werden.
Waarom ik dit schrijf? Omdat het mijn intens verdriet doet dat iemand mij een slechte moeder vind. Ik ben sinds de brief af en aan in tranen. Deze melder heeft me recht op mijn hart getrapt. Een mes in mijn rug gestoken.
Omdat ik in tranen was, heb ik het ook met de kinderen besproken. Dat iemand van de buren vind dat papa en mama niet goed voor hun zorgen en ik dat heel erg vind. Dat wij geen tijd voor hun zouden hebben en alleen maar boos zijn en nooit lief tegen hun. De oudste viel me halverwege al verontwaarsigd in de rede: " dat is helemaal niet waar mama!" De jongste was ook overstuur en bleef maar huilen. We hebben de afspraak gemaakt dat als ze zich ook niet fijn voelen hier thuis om iets wat wij doen, ze dat tegen ons zeggen.
Mocht je ooit zorgen hebben over de opvoeding van kinderen in je buurt, waar je de situatie niet kent, ga het gesprek aan. Dit had zo anders gekund met zoveel minder vedriet en kwetsen. Al hadden ze een opmerking over de schutting gemaakt. Gevraagd of we hulp nodig hadden. Wat dan ook.... maar niet de meest gevreesde instantie van elke ouder op een gezin afsturen. Dan hadden we in gesprek kunnen gaan. Onze situatie vertellen, waar ik altijd open over ben. Uit kunnen leggen dat we al heel veel hulp krijgen. Ik doe oprecht mijn uiterste best. Ik ben geen perfecte ouder, en uiteraard kunnen wij dingen anders doen. Maar dat mijn kinderen niet veilig zouden zijn bij ons...
Ik ga er altijd vanuit dat elke ouder zijn stinkende best doet voor zijn/haar kinderen en het beste wil voor het kind. En als je oprecht je best doet, kun je het niet fout doen naar mijn mening.
