Snap
  • basisschool
  • Paniekaanval
  • Even schakelen
  • schoolkeuze

Niet geplaatst op de voorkeur school: even slikken

Rust vinden na de teleurstelling en focussen op wat nu komt

Vandaag kreeg ik de bevestiging dat Tennessee niet geplaatst wordt op de basisschool die hoort bij de peuterspeelzaal waar ze nu zit. Het nieuws kwam als een harde klap en terwijl ik de peuterklas uitliep, voelde ik de paniek opkomen. Binnen had ik alles onderdrukt, maar zodra ik buiten stond, overviel het me en kreeg ik een paniekaanval. Hoe kan dit? We voldoen aan alle voorrangsregelingen: ze zit op de interne peuterspeelzaal, ze heeft een VVE-indicatie, we wonen in het juiste postcodegebied en hadden deze school als eerste keus opgegeven.

Was ik dan te laat met aanmelden? Volgens mij niet... Tennessee was net 3 geworden en ik had twee weken daarvoor pas een rondleiding gehad. Overal werd me verteld dat we op tijd waren. En toch is ze niet geplaatst op de school die ze al gewend is.

De paniek bracht meteen een storm van vragen met zich mee. Hoe gaat de school waar ze wel geplaatst is om met haar autisme? Voelt ze zich daar veilig in zo’n andere omgeving? Kan ik genoeg vertrouwen vinden in deze nieuwe school? Krijgt ze wel de juiste ondersteuning en komt ze daar goed tot haar recht?

Wat het vooral is, het heeft zoveel moeite gekost om haar vertrouwen te winnen, om haar comfortabel te laten zijn op een andere plek dan thuis. Dat proces van wennen, opbouwen, en zorgen dat ze zich ergens veilig voelt, was niet makkelijk. En nu moet dat weer opnieuw beginnen.

En toch, weet ik dat het uiteindelijk wel goed zal komen. 


Misschien past de andere school wel veel beter bij haar, wie weet? Voor nu moet ik eerst mijn gedachten weer helder krijgen, zodat ik contact kan opnemen met de andere school en vast een rondleiding en gesprek aanvragen bij de nieuwe school, zodat we kunnen zien wat we daar kunnen verwachten en haar kunnen voorbereiden op deze nieuwe stap.

Het ging zo goed de afgelopen tijd, zonder paniekaanvallen. En nu voel ik weer die beklemming. Maar ik weet ook dat ik de tijd moet nemen om op adem te komen, zodat ik straks, als een kalme en rustige mama, ons meisje weer kan ophalen. Ze verdient het dat ik er volledig voor haar ben, en dat lukt alleen als ik eerst weer tot rust kom.


Adem in, adem uit. Eén stap tegelijk. Uiteindelijk zal alles op zijn plek vallen, dat weet ik diep vanbinnen wel.


Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Tenny's Mama?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.