Zwanger en emotioneel?

mijn nichtje van mijn leeftijd komt onverwachts op een nare manier te overlijden, samen zijn we opgegroeid en hebben we een jong gezin. Niet te bevatten en lamgeslagen ga ik na dit bericht naar huis. Ik val mijn man verdrietig om zijn nek en hortend en stotend vertel ik hem het nieuws. Hij troost me en verteld me dat hij onze kat niet kan vinden en ik sta er niet bij stil loop even om het huis en intussen de telefoon. Mijn oom is door zijn dochter gevonden in huis, overleden. De dag erna vind ik onze kat op een nare wijze en ik merk ik heb geen tranen meer even. Ben moe lamgeslagen en vraag me af wanneer het ophoudt. Onvoorstelbaar wat er allemaal gebeurt en ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan. Ik merk dat ik zo ontzettend moe ben van alles, vertwijfeld of met ons kindje dan alles wel goed mag gaan of dat er nu zoveel negativiteit is dat...?? Ik vind het moeilijk om blij te zijn, zoveel angst komt er nu bij. Nog twee weken voor een echo en dan? Het klinkt raar, maar het is net of ik in een slechte film zit, zo bizar doet dit aan. Ik hoop dat ik een weg vind in het verdriet en de pijn en dat ons kindje wat zo ontzettend welkom is gezond is.  Moest dit even van me afschrijven.