Ze zal geen topsporter worden

22 Oktober is ons meisje Ivy na een thuisbevalling ter wereld gekomen. De bevalling ging goed, haar geboorte minder. Ze was blauw en ademde moeilijk. Na overleg met het ziekenhuis moeten we op verzoek van de verloskundige naar het ziekenhuis. Ivy bleek de zeldzame aandoening CHD (gaatje in het middenrif) te hebben. In deze delen zal ik beschrijven hoe alles ging van ons streek ziekenhuis naar het ziekenhuis in Nijmegen, weer terug naar het streek ziekenhuis en uiteindelijk naar huis.

Daar ligt ze dan, ons meisje. Een grote cabine om haar heen. Dit zie je alleen in films, denk ik. Ik wrijf in m'n brandende ogen. Zal dit een nachtmerrie zijn? Helaas. Ze ligt er echt. Ik vraag de neonatoloog van Zwolle naar Ivy's kansen. 'Dat kan ik niet zeggen. U moet de ernst van de situatie wel inzien. Hier overlijden veel kindjes aan.' De dokter had ons dit eerder ook al gezegd. Steeds meer dringt het door. De kans is groot dat we ons meisje verliezen. 

'Wij gaan naar Nijmegen. U moet er op eigen vervoer achter aan. In verband met ons team en de omvang van al het apparatuur kunt u niet mee in de ambulance,' verteld de neonatoloog van Zwolle. Dus we moeten er op eigen vervoer achteraan, want als er onderweg iets met Ivy gebeurd moeten ze kunnen ingrijpen. Daar is zij voor, de neonatoloog. Ik kan me goed herinneren dat het een iets brede norse vrouw was. Lange haren en een gezicht waar geen enkele ouder geruster van word, maar op dit moment is zij de beschermer van onze dochter.. 

Erik en ik overleggen. Erik gaat eerst naar Amy om haar het nieuws te zeggen. 'We kunnen haar niet in spanning laten Erik. Zij hoort dit te weten. Ze weet dat ze vandaag grote zus zou worden. Mocht ze niks horen blijft ze in spanning en maakt ze zich toch wel zorgen. Ook weten we niet hoelang het duurt voor we weer thuis komen,' snik ik. Hij stemt in. Dit vond en vind hij nog steeds het moeilijkste wat hij ooit heeft gedaan. Ze was blijkbaar zo overstuur dat ze heeft lopen overgeven. De arme schat. Een bezorgde grote zus. 

Onderweg naar Nijmegen is het vrij stil tussen mij en Erik. Ik probeer het over onze levensverzekering te hebben. 'Hou op Sharon. Ik wil het niet horen. Ivy vecht voor haar leven.' De stilte zorgen voor gedachtes. Mijn gedachtes dwalen af. Zou ik weer het traject ingaan? Krijgen we dan weer 3 nieuwe pogingen? Ik huil. Dit mag ik niet denken. In gedachten ben ik al bezig met haar begraven. Nee Sharon, luister naar Erik: Ivy vecht voor haar leven. Hoe kan ik daar nu over nadenken. Ik moet er voor ons meisje zijn, maar hoe dan?

Aangekomen bij het ziekenhuis zet Erik de auto in de garage terwijl hij mij afzet bij de ingang. Ik loop een grote hal binnen. Rechts is de balie. Er is niemand, alleen de receptioniste. Ze kijkt me een keer bezorgd aan. Ik kruip op een bankje naast de ingang. Het liefst schreeuw ik alles bij elkaar, waarom wij? Waarom ivy? Waarom? Neem mij! 

We lopen samen het doolhof door en komen aan bij de afdeling wat onze verloskundige zei. Hier is duidelijk niemand. We komen erachter dat we naar boven moeten als ik haar gebeld heb. 'Wij zijn de ouders van Ivy. Zij is hier naar toe gebracht met de ambulance vanwege kritieke toestand en ik moet ook opgenomen worden?' De verpleegster staat op en loopt de verpleegsterspost uit. 'Hoi ik ben..., loop maar mee, dan gaan we eerst naar jullie meisje.' Tranen springen in mijn ogen. Na alle namen heb ik je naam niet onthouden, maar bedankt verpleegster-die-ons-ontving. Jij snapte dat wij alleen maar naar ons meisje wilden. 

We gaan de gangen door. Wat een doolhof.. waar gaan we toch naar toe? We komen bij een deur aan: 'neonatologie'. Zal het hier zijn? Ligt Ivy achter deze deuren? Er komen 2 mensen langs. Is hun kindje ook zo ziek?..

De verpleegster trekt een jas aan. Wij ook? 'Jullie moeten je handen hier 2x desinfecteren' ik kijk naar een pompje, doe mn handen eronder en krijg een laagje zeep. Wrijven maar, en nog een keer.. 'moet hij een kapje op? Erik heeft namelijk een koortslip.' 'Ja dan is dat heel verstandig.' Papa doet t kapje op en we gaan door de eerste deur naar binnen. 

De verpleegster spreekt een zuster aan die weer een andere zuster haalt die blijkbaar onze Ivy verzorgd. 'Hallo ik ben...' Wie? Ooh ik heb zoveel handjes geschud. Ik hou het niet bij. Hoeveel mensen hebben we vandaag ontmoet? 30? M'n hoofd tolt. We volgen haar naar Ivy. 'Mama ga maar zitten.' Daar ligt ze dan ons meisje. Even volgt een stilte. Slangetjes zijn te horen. Gepomp? Gepiep? Oeh een alarm? Ohnee. Nu al Ivy? Oh gelukkig, het is niet van Ivy? Of kan de verpleegster niets meer doen? Nee.. het is echt niet van Ivy..

'Jullie zullen wel geschrokken zijn?' Ohja de verpleegster. Moeten we niet naar een apart kamertje voor het slecht nieuws gesprek? Dat is toch niet hier op de afdeling? Moet ik hier afscheid nemen?

'Ja behoorlijk' tranen branden.. 'We zijn in het diepe gevallen.' De verpleegster begint te vertellen, maar eigenlijk hoor ik weinig.. tranen beginnen te lopen.. dan hoor ik haar zeggen: 'Ja maar ivy zal geen topsporter worden, maar dat geeft ook niet toch?' Even knipper ik met mn ogen. 'Wat zei u?' De verpleegster kijkt me verbaasd aan. 'Eh.. dat ze geen topsporter zal worden later.' Ik barst in tranen uit. 'Maar u heeft het over haar toekomst.' Snik ik.. 'natúúrlijk gekkie.' 

Ik begin te vertellen over Almelo. 'Daar leek het alsof ons meisje al met 1 beentje in t grafje lag.' De verpleegster is duidelijk aangeslagen. 'Nee maar natuurlijk niet. Het merendeel van de kindjes met deze aandoening gaat hier gewoon 'gezond' het ziekenhuis uit.' 

Een goed gesprek volgt. Ivy word gewoon geopereerd. Er zal een lange weg naar het herstel volgen, maar dat boeit niet. Ons meisje, ons wondertje, onze heldin de verpleging. Ze gaat dit gewoon overlegen!

We mogen Ivy aanraken. Niet wrijven, maar aanraken. We krijgen geen reactie. Ivy zit vol met medicatie. Het enigste wat ze probeert is haar oogjes open te doen, maar dat lukt haar niet door alle medicijnen. Maar ze leeft.... ze is er.. we zien haar... ze overleefd dit.. toch?...