Wat ze me niet hadden verteld over zwanger zijn :D

Vorig jaar november kwam ik er achter dat ik zwanger was en wat volgde was een rollercoaster ride aan ervaringen. Sommige ervaringen had ik aan zien komen, maar veel dingen overvielen me compleet. Er zijn veel dingen rondom zwangerschap waar niemand over praat. Dat klinkt heel spannend en mysterieus maar dat is het niet, het zijn namelijk vooral de stomme dingen waar ze je niks over vertellen. En daarom heb ik besloten dat wel te doen. Enjoy ;)

Kwaaltjes

Als je zwanger bent, krijg je last van dingen. Kwaaltjes. De bekendste kwaal is natuurlijk ochtendmisselijkheid, je weet wel, lekker veel kotsen in de ochtend. Supernaar lijkt me dat, maar het kan ook anders gaan. Ik had avondmisselijkheid, wat inhield dat ik overdag op m’n werk prima kon functioneren, maar last kreeg op het moment dat de leuke dingen zouden beginnen: ‘s avonds. Ik hou van kroegen en wijn en roken en ik hou niet van misselijk thuis zitten, wat ik uiteraard wel deed. Hierdoor kreeg ik het gevoel in een soort sociaal isolement te zitten en dat was niet bepaald sfeerverhogend. Daar kwam nog bij dat ik eigenlijk alleen misselijk was, maar niet hoefde over te geven. Het gevoel van opluchting dat je kan hebben na overgeven was me niet gegund. Flauw.

Een andere bak ellende die je over je heen kan krijgen tijdens de eerste helft van je zwangerschap is een lage bloeddruk. Daar word je blijkbaar heel duizelig van. Ik werd zo duizelig dat ik op een gegeven moment bijna niet meer door de stad durfde te fietsen of auto durfde te rijden. Ik herinner me een dag dat ik zou helpen klussen op zolder, de muren moesten in de voorstrijk zodat daarna het behang erop kon. Met elke zwieper van de roller werd ik duizeliger, tot ik bijna flauwviel. En guess what? Niks aan te doen!

Zwanger zijn is heel vermoeiend. Het kan zomaar zijn dat je op je werk op de wc zit en serieus overweegt daar een dutje te doen. Trust me, ik heb het overwogen. Als je moe genoeg bent, ligt een wc-rol houder best comfortabel.

Maar slapen gaat natuurlijk het beste in je eigen bed, vooral als je dat net verschoond hebt. Een vers bed is denk ik wel één van de fijnste dingen. Je legt je hoofd op je schone kussen en valt in slaap. Midden in de nacht word je wakker en gatverdamme, je ligt met je knar in een koud en nat plasje.. Kwijlen in je slaap? Check! Hormonen op hol en hoepla, zeiknat kussen!

Tenminste, als je nog niet wakker was omdat je weer eens moet plassen of gewoon zomaar. Ach, en als je dan toch op de wc bent, kan je ook je inlegkruisje wel weer even vervangen want holy shitballs waar komt al die afscheiding vandaan? Oh ja, uit je opgezwollen vagina..

PS1: koop geen geparfumeerde inlegkruisjes. Het parfum dat er in zit ruikt niet lekker en al helemaal niet in combinatie met afscheiding.

Ook leuk: vocht vasthouden. Je voeten en enkels worden dikker en dikker, op een gegeven moment zal je ontdekken dat het vocht ook in je benen zit. En voor het geval je denkt dat het gelukkig niet in je gezicht zit? Welles! Daar zit het ook. Ah well, dat vocht ben je na de bevalling bam bam bam zo weer kwijt dus geen zorgen om die dikke kop.

Sowieso word je natuurlijk dik als je zwanger bent, en op een gegeven moment heb je dan zo’n zwangere buik. Maar je ziet er niet gelijk zwanger uit, nee nee.. Eerst zie je er gewoon dik uit, dat is gewoon zo. Geeft verder niks, maar kut is het wel. En nee, het is niet erg dat je je zorgen maakt over je figuur na de zwangerschap. Ik wil nu wel zeggen dat het allemaal goed komt maar dat weet ik niet.

Gelukkig verdwijnen de meeste kwaaltjes na 12 weken. Maar sommige niet, en dan duurt het lang hoor. 9 maanden. 40 weken. 280 dagen. Die eerste drie maanden duren laaaaaaang.. Als het helpt: ik vond het tweede trimester supersnel gaan, tot 30 weken schiet het sowieso allemaal wel lekker op.

Emoties

Deze zwangerschap was een verrassing, maar toch had ik verwacht dat ik overvallen zou worden door blijheid, emoties en moedergevoelens. Mijn eerste gedachte? ‘Das onhandig…’. Ik was net begonnen aan een nieuwe baan, dacht na over een masteropleiding, heb nog schulden af te betalen, had festivalplannen voor de zomer. Mijn omgeving was enorm blij, mijn broertje zou ik zelfs wel euforisch durven te noemen, maar ik had die gevoelens niet zo. Ik was blij, maar het vreemde onderbuikgevoel overheerste. Het schijnt dat meer mensen dit soort gevoelens hebben, maar wat moet je daar mee, met zo’n gevoel? Mijn eerste idee was dat ik er over moest praten. Nou kijk uit, dat is blijkbaar niet wat je moet doen aldus andere mensen. Klagen over zwanger zijn is blijkbaar een soort vrijbrief voor andere mensen om je te vertellen dat niet iedereen makkelijk zwanger wordt. DAT WEET IK TOCH OOK WEL! Ik wist alleen niet hoe ik met die gevoelens om moest gaan.

Als je een beetje gewend bent aan het idee dat je zwanger bent, vallen een hoop dingen op hun plaats. Sommige dingen zijn ineens heel logisch, maar sommige andere dingen (lees: de problemen van andere mensen) lijken ineens totaal niet meer belangrijk. Ik heb me vaak afgevraagd waarom sommige mensen zich zo druk maken om iets wat voor mij een futiliteit was geworden. Het gevoel dat niks anders er meer toe doet is heel logisch en begrijpelijk, maar het is ook behoorlijk lullig dus doe een beetje je best het te verbergen.

Bij de verloskundige krijg je bij de eerste afspraak een uitgerekende datum mee en die uitgerekende datum is een dikke bitch! Jedi mind tricks, niet te geloven. Baby T is bijna 2 weken te laat geboren en ik dacht dat ik gek werd die laatste weken. Emoties vlogen heen en weer, van verveling naar woede naar halve depressie omdat ik ineens dacht dat ik ‘het niet kon’.. Wauw.

Andere mensen

Grappig om te merken dat mensen al mijn buien af wilden schuiven op hormonen. Alsof ze me niet meer serieus hoefden te nemen. Verdrietig? Boos? Blij? ‘Oh laat haar maar, dat zijn de hormonen’. Belachelijk.

Mensen die al kinderen hebben zijn ook verschrikkelijk. Hun favoriete uitspraak? ‘Jaaaaaa, daar kom je nog wel achter straks’. Bah. En nog zo iets, waarom vertellen die ouders niet over vervelende zwangerschapsdingen? Zijn ze die vergeten ofzo? Huichelaars… Het schijnt dat je door zwangerschap toegelaten wordt tot een soort sekte van (ex-) zwangere wijven. Probleem was alleen dat ik totaal niet geïnteresseerd was in dit gratis lidmaatschap. Ik hou niet van die wijven die in week 5 al positiekleding gaan dragen en zo’n ketting omdoen met zo’n tingelballetje er aan. En dan constant over hun buik wrijven. Rot op. Dat tellen in weken trouwens he, ik heb geprobeerd me er tegen te verzetten omdat het niet-zwangere mensen niks zegt. 17 weken. Geef het maar op, je gaat er in mee. Het is niet te doen.

PS2: positiekleding is over het algemeen heel lelijk hoor. Gelukkig voor mij waren maxidresses en -rokken reuzehip deze zomer.

Hoe kan het trouwens dat iedereen ineens allemaal trucjes kent om te bepalen wat het geslacht van je baby is? En dat ook tegen je wil zeggen? Dingen die je wel moet doen, of juist niet, hoeveel kopjes thee je mag drinken, wel of geen stroopwafels.. Sowieso is me opgevallen dat mensen veel dingen zomaar tegen je zeggen ineens en er waren zelfs mensen die ongevraagd ineens aan mijn buik wilden zitten. Ja, ik heb petsen op aai-grage handen uitgedeeld. Ik ga bij iemand die heel dik is toch ook niet zomaar aan z’n buik zitten?

Iemand die heel dik is mag gewoon alles opeten, en we weten allemaal dat dat niet mag als je zwanger bent. Bovengenoemde stroopwafels waren een verrassing voor mij, net als salami en leverworst. Sorry hoor, maar zijn we met z’n allen niet een beetje doorgeslagen in die enorme waslijst? Doe even rustig!

PS3: niet verder vertellen maar toen ik zwanger was heb ik hier en daar een plakje gerookte zalm gegeten, tegen het eind relatief veel salami en ook heb ik flink wat stroopwafels weggewerkt. NOU EN?

De bevalling

Je vliezen breken niet perse in één keer hats flats zoals in de film. Soms wel, maar soms schijnt het te zijn alsof je in je broek plast. En dan kan het ook nog zo zijn dat je er helemaal niks van merkt.

Weeën doen echt heel erg zeer. Erger dan je baby eruit werken. Je zult blij zijn als je mag persen, echt waar. Je zult het gevoel hebben dat je moet poepen en het is niet ondenkbaar dat je zult poepen als je dan eindelijk mag persen. Ik wist wel dat vrouwen vaak poepen tijdens het bevallen, maar ik dacht dat dat door het persen kwam. Niet dus, je ervaart een soort oerdrang die je bijna dwingt om te poepen en dus eigenlijk persen. Niet doen, je mag pas persen als de verloskundige het zegt.

De verloskundige is een verrassingselement, je weet niet wie je krijgt want het is maar net wie er dienst heeft. Klinkt logisch, maar daar had ik van tevoren nooit over nagedacht. Uiteindelijk maakt het allemaal niks meer uit, op dit moment hebben er al zoveel mensen aan en/of in je gezeten dat het je allemaal niks meer uitmaakt.

Uitscheuren klinkt veel erger dan een knip, wat een ellende! Aangename verrassing: uitscheuren voel je niet op het moment dat het gebeurt. Wie had dat gedacht?! Ik niet..

Als je het hoofd van de baby er uit geperst hebt, floept de rest er eigenlijk zo uit. Ik gebruik expres het compleet acceptabele werkwoord floepen, want dat is precies hoe het voelt. Ook als de placenta eruit moet, dat voelt ook als floepen. Verbazingwekkend groot ding trouwens, die placenta.

Bevallen is veel smeriger dan op tv. Er is bloed, veel bloed, en vruchtwater en daar zit soms ook poep in, ziet er allemaal hartstikke goor uit. Maakt geen zak uit heb ik ontdekt. Ik maakte me vreselijk zorgen om manlief P, dat hij al die viezigheid zou zien. Turns out dat het hem allemaal niks uitmaakte, hij heeft alles gezien en hij vond het blijkbaar acceptabel.

Verder kan ik weinig zinnigs zeggen over de bevalling want die van mij duurde maar 2.5 uur. Dus verder geen gruwelverhalen daarover! Volgende zal ik proberen samen te vatten wat ze je allemaal niet vertellen over de eerste weken met een baby.