Vrouw (70) wil haar eigen zoon adopteren

Ritje Schouppe uit het Belgische Borsbeek werd als tiener gedwongen haar pasgeboren zoontje af te staan. Pas 43 jaar later zag ze hem voor het eerst. Nu wil de vrouw, die dit jaar 70 wordt, haar eigen zoon adopteren. "Mams, je moet niet bang zijn", zei hij. "Je zal me nooit meer kwijtraken."

In de jaren 60 zat Ritje op een internaat, voorbestemd om non te worden. Tot het weekend dat een buurmeisje haar meenam naar een bal, waar ze een paar keer danste met een man. "Heel oppervlakkig allemaal. Van zoenen op de dansvloer was toen geen sprake. Hij heeft me wel zijn telefoonnummer gegeven, maar ik zocht er niets achter", vertelt Ritje.

Een paar dagen later had haar vader, die directeur was van een plaatselijke school, gehoord dat Rietje gedanst had met een getrouwde man. Haar argument dat hij dat niet aan haar verteld had, deed er niet toe. Rietje mocht hem nooit meer zien, maar was eigenwijs en sprak nog wel met hem af.

Achterbank

Het waren heel onschuldige ontmoetingen. Ze reden met de auto weg en zetten die ergens aan de kant. "Dan babbelden we wat en hielden elkaars handje vast. Tot die ene keer dat we de achterbank gebruikten. Ik had er geen prettig gevoel bij en daarna zijn we direct naar huis gereden. Thuis kon en durfde ik niks te zeggen, want ik had sowieso het verbod gekregen die man nog te zien", vertelt ze.

Onderpastoor

Toen bleek dat Ritje zwanger was, sleurden de ouders van de man haar mee naar een Brusselse gynaecoloog om een abortus te laten uitvoeren. De abortus ging uiteindelijk niet door, omdat ze al te ver was. Daarna heeft de onderpastoor haar nog malariapillen gegeven, in de hoop een miskraam op te wekken. Toen dat ook mislukte, heeft de onderpastoor het aan Ritje's ouders verteld. Haar ouders vonden het spijtig, maar legden zich erbij neer. Aan het kind weghalen of weggeven hebben zij nooit gedacht, in tegenstelling tot Ritje's schoonouders. Zij huurden een studio voor haar en vonden een baan voor Ritje in Mechelen (België). Toch kwam aan dat buitenshuis werken snel een einde, want de schoonfamilie sloot Ritje letterlijk op in de studio, tot het moment dat ze bijna moest bevallen. "Mijn schoonfamilie domineerde me volledig. Ik was nooit meer alleen toen ik met mijn ouders praatte, ze waren er altijd bij. Toen ik de adoptiepapieren tekende, wist ik niet wát ik tekende." 

Ritje was 19, wat in die tijd nog als minderjarig gold. Zij tekenden, Ritje moest het dan ook maar doen. Het werd een bevalling onder de lakens, Ritje heeft haar zoontje Eric niet eens mogen zien.. Ze hoorde alleen zijn schreeuwtje en weg was hij..

'Doodgeboren'

Twee dagen na de bevalling kwamen haar schoonouders en haar moeder op bezoek, want Ritje lag toen nog in het ziekenhuis. Haar schoonouders hadden Ritje's moeder wijsgemaakt dat haar baby dood was geboren. Ritje durfde niks te zeggen. "Mijn mama vond het heel erg wat er was gebeurd, maar misschien was het beter, gezien de omstandigheden. Toen ze dat zei, besefte ik dat ik mijn kind écht kwijt was, dat het nooit meer goed zou komen."

"En intussen stonden mijn schoonouders en mijn vriend met tranen in de ogen aan mijn bed - ook hij stond achter het plan om het kind te laten adopteren. Ik heb de verpleegsters zo vaak gevraagd om mijn baby te mogen zien. Dat kon niet. Een van hen antwoordde: 'Nee, alles is goed met Eric.' Zo wist ik dat het een jongen was", gaat ze verder.

Naam niet zelf gekozen

Ritje heeft zijn naam absoluut niet zelf gekozen. Ze denkt dat de mensen van het ziekenhuis dat gedaan hebben. Ze vindt het wel een mooie naam, eentje die bij hem past. "Nadat ik ontslagen was, heb ik meer dan eens gebeld naar het ziekenhuis om te vragen waar mijn kind was. Ze hebben me altijd afgewimpeld, terwijl ze wísten dat ik mijn baby niet wou afstaan."

Eindelijk!

Wat volgde, waren 43 lange jaren waarin Ritje zocht naar haar Eric. Ze trouwde met de vader van Eric en bleef nog drie jaar bij hem, in de hoop dat ze haar kindje zou kunnen zien. Maar dat gebeurde niet, en het koppel ging uit elkaar. Zes jaar na de geboorte van Eric kreeg ze nog een zoon bij een andere man, maar haar oudste was constant in haar gedachten. "Het domineerde mijn leven, maar ik kon er met niemand over praten. Niemand wist dat ik bevallen was. Twee keer heb ik een advocaat ingeschakeld. De laatste keer was in 1990. Ik had hem zo graag gevonden, maar uiteindelijk heeft hij míj gevonden."

Googlen

"Hij had me al vaak gegoogeld, zonder resultaat. Zes jaar geleden deed hij het nog eens, mét mijn geboortedatum erbij. Die datum stond samen met mijn naam op zijn geboorteakte. Zo kwam hij uit op de pagina van N-VA Borsbeek, de lokale afdeling van een politieke partij." Ritje was het jaar ervoor verkozen en daarom was haar geboortedatum online te vinden. "Soms ben ik alleen al daarom blij dat ik in de politiek ben gegaan. Alsof het voorbestemd was." Eric heeft haar een brief geschreven in het Frans, zijn moedertaal. Hij vertelde dat hij Ritje niet wou veroordelen maar dat hij graag een paar antwoorden zou willen krijgen, als Ritje dat zag zitten. Ritje vertelt dat haar hele lichaam trilde, maar van blijdschap: eindelijk! Zijn antwoord op haar mailtje terug kwam redelijk snel. Hij had er een foto van hemzelf en zijn dochtertje bijgevoegd. "We zijn Facebookvrienden geworden en hebben bijna de hele nacht gechat." Vier dagen laten hebben de twee elkaar voor het eerst ontmoet.

Adopteren

Intussen hebben Ritje en Eric elkaar al vaak gezien, maar Eric's adoptievader mocht het absoluut niet weten. Zijn adoptiemoeder was toen al overleden en zijn vader zou het als verraad gezien hebben. Omdat Eric's adoptievader een aantal maanden geleden overleden is, is Eric ouderloos. "Ik wil hem graag adopteren, dat is de volgende stap. Voor mij zou dat de cirkel rond maken. Als de adoptie wordt goedgekeurd, zal Eric officieel mijn zoon zijn. Dat is hij nu niet", vertelt Ritje. Als Ritje overlijdt, heeft Eric juridisch gezien niets te zeggen. Met die adoptie wil Ritje alles graag afronden. "Nu heb ik officieel maar één zoon. Dan heb ik er weer twee."

Bron: AD