VERVOLG: KIEZEN TUSSEN TWEE KWADEN, HOE DOE JE DAT

Maandag 4 september

Alles op een rij waarom ik het niet zou houden

Zoals in mijn eerdere blog is te lezen is sta ik voor de keus of ik de zwangerschap van een tweeling doorzet en mijn man kwijt raak of dat ik kies voor mijn reeds bestaande gezin.

Om tot een goed besluit te komen heb ik een stappenplan op gesteld.

De voorgeschiedenis lees je in mijn vorige blogs.

Hier schrijf ik alle redenen waarom ik het niet zou houden en morgen maak ik een lijst met redenen waarom ik het wel zou houden. Zou kan ik mij een beetje focussen per uitkomst zonder verdwaald te raken in conflicterende gevoelens.

Dit helpt mij focussen.

Het is dus puur en alleen gericht op deze optie (niet rekening houdend met alle twijfels van de andere kant)

Ik wil mijn man niet kwijt

Ik heb mijn man 15 jaar geleden leren kennen en we hadden gelijk een klik. We zijn 13,5 jaar geleden niet zomaar aan een relatie begonnen. Hier gingen lange gesprekken aan vooraf. Hij is namelijk 17 ouder dan mij en heeft 2 kinderen uit eerdere relaties (die zijn nu 25 en 26). Zijn vorige relaties waren niet makkelijk, zeker zijn eerdere huwelijk niet. Toen hij zijn dochter achter moest laten bij zijn ex-vrouw en vervolgens bezoekrecht in vele rechtszaken heeft moeten aanvechten, is hij van binnen verscheurd. Dat en zijn eigen zware klote jeugd heeft hem een “nare smaak” over vaderschap gegeven.

Mijn man is niet de makkelijkste om een relatie mee te hebben, maar ik ben er trots op dat mij dat lukt. Ik ben trouwens ook alles behalve makkelijk. Hij geeft mij tegenwicht als ik doordraaf. Hij accepteert mij zoals ik ben (en dat is in de vorige relatie het tegenovergestelde geweest, dat liep uit op geweld.). Hij laat mij in de waarde en we hebben dezelfde humor. Daarnaast vind ik hem ook gewoon een lekker ding.

Toen wij wat kregen hebben we heel lang gesproken over het wel of niet hebben van kinderen en trouwen. Hij wilde mij dat wel geven tot zijn 45ste. Hij is nu 53. Zelf toen wij smoor, tot over de oren, alles overweldigend verliefd werden hebben we eerst verstandelijk alle voors en tegens besproken over ons leeftijdsverschil. Ik denk dat we het zover geschopt hebben, doordat we heel bewust hier mee omgaan.

Ik heb heel lang getwijfeld over moeder worden (daarover later meer) maar toch ben ik moeder van de mooiste zoon van de wereld. Voor hem was dat vreselijk moeilijk. Hij heeft echt alles gegeven om een goede vader te zijn. Therapie, hulp van buitenaf ect. ect. De eerste jaren waren moeilijk, maar nu gaat het goed. Hij kan het niet nog eens, daar is hij eerlijk in.

Dus het doorzetten van de zwangerschap resulteert in het verliezen van de liefde van mijn leven.

En dat wil ik niet.

Ik ben geen moederkloek

Mijn jeugd was zwaar. Vanaf mijn prille jeugd heb ik voor een gehandicapte moeder gezorgd. Mijn beide oma’s regeerden met ijzeren vuist over ons gezin (vanwege de ziekte van mijn moeder) en drukte alle kinderen in een rol. Ik was de sterkte, dus ik moest maar voor het gezin zorgen.

Ik heb mij hier bij neergelegd maar ook vaak met hand en tand tegen verzet.

Mijn moeder en ik waren haat en nijd. Hoewel ik braaf voor haar bleven zorgen konden wij elkaars bloed wel drinken. Dat was een vreselijke periode.

Toen ik begon met puberen werd dat erger. Ik schopte tegen alles wat orde en verplichting was. Op mijn 16de ben ik uit huis gezet door mijn moeder. Toen was ik van god los. Ik heb de meest bizarre rare dingen gedaan en meegemaakt, waar ik jaren later nog voor betaald heb.

Nu heb ik een betere band met mijn moeder. Ik hou van haar maar helaas heeft zij niet het moeder voorbeeld kunnen zijn die ik nodig heb gehad.

Ik denk dat door de lange zorgplicht voor mijn moeder op jonge leeftijd en het ontbreken van de moederrol in mijn leven, ik daarom zelf niet het moederschap heb geambieerd.

Ik krijg geen knikkende knieën bij het horen van een krakend kinderwagenwieltje. Ik geef niet spontaan melk bij het ruiken van de Zwitsal baby geur.

Begrijp mij niet verkeerd, ik vind moederschap geweldig. Het mooiste wat ik ooit heb gedaan, maar ook het moeilijkste. Ik heb niet die drive, die onweerstaanbare drang en oersterke moederinstinct. Ik heb het gewoon niet.

Wat mij wel natuurlijk afgaat is de zorgplicht. Dat doe ik met de ogen dicht, want dat is mij met de paplepel ingegoten. Maar het gevoel wat er bij hoort is niet vanzelfsprekend. Het bespringt mij wel eens. Ik merk dat ik in moeilijke periodes (van bijv. weinig slaap) het zonder gevoel doe. Achteraf heb ik daar dan zo’n spijt van.

Hoe moet ik het dan in hemelsnaam doen met 3 kinderen in mijn eentje? Wordt ik daar dan wel gelukkig van? Ik ben als de dood dat ik in een zware depressie terecht kom, of nog erger een psychose. En wat voor moeder ben ik dan nog?

Ik moet wel realistisch blijven. Een tweeling en mijn zoon in mijn eentje betekent dat ik mijzelf langdurig ga wegcijferen en dat gaat de kinderen geen goed doen.

Ik wil niet alleen maar moeder zijn

Alleenstaande moeders hebben het zwaar. Dikwijls lees je dat zij grote offers maken omwille van de kinderen. Dat zij hun kinderen voor hunzelf zetten.

Zoals ik al hierboven heb aangegeven heb niet de oermoeder drive die vele vrouwen wel hebben. Alleen de kinderen is voor mij niet genoeg. Begrijp mij niet verkeerd. Ik heb echt alles over voor mijn kinderen (ook stiefkinderen), maar van alleen maar moeder zijn wordt ik niet gelukkig. Ik wil ook vrouw zijn. Ik wil ook mijzelf ontwikkelen.

Ik heb al jaren voor mijn moeder gezorgd. Ik zorg voor mijn zoontje. Ik vind het moeilijk om mij nogmaals te binden en weg te cijferen. Niet iedereen begrijpt dat.

Sommige vrouwen halen alle voldoening uit hun kinderen, ik kan dat niet.

Nu mijn zoontje ouder is kan ik mij weer concentreren op mijn hobby’s (tekenen) en een studie (ik wil heel graag een HBO afmaken) en op mijn eigen persoonlijke ontwikkeling zoals mijn gezondheid. Ik heb nu eindelijk, na lang en hard knokken, een top baan met doorgroeimogelijkheden. Dit past bij mij en daar word ik blij van.

Nu ben ik eindelijk alle zwangerschapskilo’s (36 stuks, eigen schuld dikke bult) kwijt en heb nu het lijf wat bij mij past. Ik kan weer uit zonder zorgen en daar heb ik behoefte aan.

Bankroet

Financieel staan we er beter voor. Dat was vroeger niet zo. Beide hadden we grote schulden van vorige relaties. Hij raakte zijn baan kwijt door faillissement en ik door een ongeluk.

Toen zaten we op heel zwart zaad. We hebben ons hersteld en nu kunnen we gewoon kapotte spullen direct vervangen, op vakantie en leuke dingen doen.

Ik wil niet weer elk dubbeltje moeten omkeren.

Enorme kopzorgen

Mijn zoontje is de eerste jaren in het uit het ziekenhuis geweest. Het bleek dat hij als sinds 5 maanden een chronische oorontsteking had. Wij hebben de eerste twee jaar niet geslapen. Ik heb daarna ook nog niet geslapen omdat ik als de dood was dat hij niet meer wakker zou worden (Hij is zomaar gestopt met adem halen ’s nachts. Ik heb hem wonder boven wonder op tijd gevonden).

Die onzekerheid, die angst. Het is slopend geweest.

Ik ga dat niet nog eens trekken en zeker niet in mijn eentje met ook nog een tweeling.

Mijn zoontje mag niet het ondergeschoven kindje worden.

Mijn zoontje is super gevoelig (hoog sensitief). Hierdoor heeft hij moeite met veranderingen en wordt hij snel boos. Het eerste jaar op school is moeizaam gestart. Nu gaat het beter, maar dat heeft heel veel inzet van ons gekost. Wat hem goed doet is rust en regelmaat.

Een tweeling in mijn eentje er bij is het tegenovergestelde.

Hoeveel tijd heb ik voor hem met nog met twee nieuwe baby’s? Hij mag hier niet de dupe van worden. Het is beter voor hem als er niets veranderd en hij alle aandacht van twee ouders krijgt.

Het is te veel te gelijk

Alleen verder gaan betekent:

• Huis verkopen met groot verlies
• Nieuwe woning zoeken en verhuizen
• Financiële schulden tot gevolg
• De scheiding regelen
• Het verdriet van die scheiding voor mijn zoontje en mijzelf
• Mijn zoontje moet dan ook gelijk wennen aan de uitbreiding van het gezin
• Dealen met de emotionele rollercoaster van mijn zoon.
• Mijn stiefdochter komt dan ook op straat te staan
• Mijn carrière komt on-hold als die het al overleeft
• Ik moet alle hulp regelen
• De zorgen om de gezondheid van de ongeborenen
• Voorbereiden op de komst van de twee nieuwe

En dat allemaal alleen. Oh ja, en binnen 15 weken want daarna wordt de zwangerschap te zwaar.

Dat is te moeilijk.

Mijn beurt

Het voelt als mijn beurt om een “offer” te maken voor dit gezin en huwelijk.

Toen ik zwanger was van mijn zoon wilde hij niet meer. Toch is hij bij mij en ons kind gebleven.

Ik had nog een kinderwens maar we hebben samen besloten zonder nog een kindje verder te gaan.

Deze twee (die nu in mijn buik zitten) zouden niet meer komen. En daar heb ik zelf ook voor gekozen.

Ik ben dus de dealbreaker als ik toch de zwangerschap door laat gaan.

Neemt niet weg dat ik het nog steeds moeilijk vond dat er niet nog een kindje zou komen en ik had het nog niet helemaal afgesloten.

Maar het begin was er. Zeker nu ik een leuke baan heb en weer op gezond gewicht zit gaat het steeds beter. Ik zie de voordelen wel van niet nog een zwangerschap.

Wie zegt dat ik met invulling van andere fijne dingen, zoals meer tijd met mijn zoontje of meer tijd voor mijzelf niet gelukkiger wordt dan invulling te geven aan mijn kinderwens.

Er kan nog zoveel fout gaan

Op mijn leeftijd heb ik 20% kans op een miskraam. Die is 2x zo hoog bij stress.

En ik heb hier heel veel stress van.

Wat als het niet gezond is en een chromosoom afwijking heeft? Ik weet dat ik het dan sowieso niet houd. Ik kan niet nogmaals de rest van mijn leven zorgen voor een gehandicapte. Ik bewonder vrouwen die het wel kunnen, ik kan het niet. Zeker niet in mijn situatie.

Wat als ik kies om het wel te houden en het gaat fout? Mijn huwelijk is dan voorbij, ik heb dan alleen heel veel verdriet.

Twee blobjes

Hier ga ik misschien wat mensen mee schofferen maar ik heb nog geen gevoel bij de twee groeiende levens. Voor mij zijn het nog “dingen” en nog geen kinderen. Misschien komt dat omdat ik heel erg geschrokken ben en zoveel conflicterende gevoelens heb. Ik weet het niet. Ook zal meespelen dat ik al bezig was met accepteren van het niet meer krijgen van meer kinderen. Ik merk wel dat het steeds meer aan mij groeit (daar zorgt die extreme morning sickness wel voor) 

Ik hou wel vreselijk veel van mijn gezin. Dat is zeker.

Daarom kan ik de keus nog maken voor abortus en heb ik de deadline voor 18 september gesteld. Ik kan nu nog afstand nemen. Daarna wordt het alleen maar moeilijker.

Nogmaals ik snap heel goed dat dit pijnlijk kan zijn om te lezen voor mensen die keihard werken aan zwanger worden, maar ik heb dat niet. Bij mij is dat anders. Geloof me, als ik de mazzel die ik blijkbaar heb met zwanger worden kon geven aan iemand die het heel goed kon dat deed ik dat met alle liefde.

Iedereen verdiend het om moeder te worden als zij dat willen. En als ze dat niet willen is dat ook goed.

Wat heb ik er voor nodig om deze keus te laten slagen:

• Invulling aan de leegte geven door bijv. meer tijd met mijn zoontje, meer tijd voor mijn hobby’s een opleiding starten
• Meer leuke dingen samen
• Rouwbegeleiding voor het verliezen van de twee leventjes
• Professionele hulp
• Relatie therapie

Het gaat heel moeilijk worden, maar is wel de keuze waarmee mijn gezin het minst moeilijk mee krijgt. Mijn zoontje blijft hiermee het meeste buitenschot en dat is heel belangrijk voor mij. Hoeveel dit het moeilijkst voor mij is.