VERVOLG 2: KIEZEN TUSSEN TWEE KWADEN, HOE DOE JE DAT

Dinsdag 5 september

Alles op een rij waarom ik het WEL zou houden

Zoals in mijn eerdere blog is te lezen is sta ik voor de keus of ik de zwangerschap van een tweeling doorzet en mijn man kwijt raak of dat ik kies voor mijn reeds bestaande gezin.

Om tot een goed besluit te komen heb ik een stappenplan op gesteld.

De voorgeschiedenis lees je in mijn vorige blogs.

Hier schrijf ik alle redenen waarom ik het wel zou houden.

Gisteren heb ik een lijst opgesteld met redenen waarom ik het niet zou houden. Zo kan ik mij compleet focussen per uitkomst zonder verdwaald te raken in conflicterende gevoelens.

Dit helpt mij focussen.

Het is dus puur en alleen gericht op deze optie (niet rekening houdend met alle twijfels van de andere kant)

Kinderwens

Hoewel ik met mijn man had besloten dat we zonder nog een kindje verder zouden gaan, heb ik wel een nog een kinderwens.

De laatste paar maanden had ik er steeds meer vrede mee dat er geen meer zou komen, maar het was nog niet weg.

Mijn man wil echt niet meer. Dat begrijp ik en dat respecteer ik. Maar ik wil nog wel.

Ik weet niet waar die kinderwens vandaan komt.

Het is in ieder geval pas heel sterk geworden nadat mijn zoon geboren was.

Hoe moet je die kinderwens beschrijven en vooral het NIET invullen van die kinderwens?

Het voelt alsof ik het bruidsmeisje ben op de bruiloft van mijn ware liefde. Het voelt als een dierbare begraven die je helaas niet hebt mogen kennen maar waar je wel veel van houdt.

Het is een gemis van iets heel belangrijks en ontastbaar groots.

Ik had de hoop dat het vanzelf zou weg gaan zodra de biologische klok uitgetikt is. Maar daar is nu helemaal geen sprake van. Het is nu echt en heftig en niet te negeren.

Ik maak mij al zorgen over de gezondheid van deze twee. Hoe vreselijk ik het zou vinden als eentje het niet haalt (VTS Verdwenen Tweeling Syndroom) of dat ik allebei verlies.

Ik zit steeds te Googlen over de miskraam kans en welke signalen het zijn. Ik vind wachten tot de minder gevaarlijke grens bereikt is van 12 weken veel te lang.

Van mij

Deze zwangerschap groeit in mij en aan mij. Het is van mij. Klinkt misschien heel egoïstisch maar zo voel het. Het is iets wat IK heel graag wil zonder daarbij rekening te houden met wat anderen willen.

Mijn hele leven staat in teken van het groter belang. Wat is het beste voor mijn familie. Wat is het beste voor mijn gezin. Wat is het beste voor mijn werk. Daarbij ben ik zelf ondergeschikt.

Bij dit niet. Dit is van mij. Ik wil niet weer mijzelf ondergeschikt maken aan wat beter is voor iedereen.

Ik kan het

Het wordt heel heel moeilijk om in mijn eentje mijn zoon en twee nieuwe kleintjes groot te brengen. Het gaat verschrikkelijk zwaar worden en ik zal regelmatig mijzelf voor de kop slaan.

Maar ik kan dit. Dat is wat mijn gevoel zegt.

Ik ben een management talent. Tweeling opvoeden staat en valt bij regelmaat, orde, rust en ritme. Hoewel ik een chaoot ben kan ik heel goed plannen en structureren.

Ik heb een slim stel hersen. Ik ben gezond en heb een dosis humor die mij door zware situatie sleept. Bovendien ben ik ontzettend koppig waar ik heel lang op door kan gaan. Een soort van uithoudingsvermogen.

Ik schaam mij niet om de hulp van derden in te schakelen. Vrienden, instanties, het maakt niet uit.

Tijdens de zwangerschap zijn er toch zoveel die naar mijn kruis komen kijken of even komen voelen, dat toegeven dat ik hulp nodig heb niks meer is om voor te schamen.

Ja het zal heftige offers vragen. Ik verwacht nog vele nachten van tranen en vermoeidheid, maar dat is een periode en die gaat voorbij.

Ik vind moeder zijn fijn en mooi en heerlijk en ook verdomd zwaar. Toch doe ik het na mijn mening helemaal niet slecht. Zeker nu het onwennige van een eerste voorbij is. Ondanks waar ik vandaan kom (jeugd, wat ik mee heb gemaakt) denk ik dat ik goede moeder zal zijn voor nog een kind en ook nog twee kindjes.

Ik ben al aan het nadenken hoe ik dat moet invullen. Natuurlijk ga ik dat niet onbezonnen doen.

Bijv. regelmatig één nacht zonder de twee babytjes om bij te tanken en 1 middag helemaal voor mijn zoon en mij alleen. Zulke dingen bijvoorbeeld. Daar weet ik al raad mee. Spullen zijn zat tweedehands te krijgen en ik hoef geen Guess en Boss voor mijn kids.

Ik zal goede hulp, ook psychische hulp, moeten zoeken om er niet onder door aan te gaan.

Als ik dat doe, moet het lukken.

Mijn zoontje

Mijn zoontje heeft dan wel een oudere zus en broer, toch groeit hij op als enig kind. Daarvoor is het leeftijdsverschil te groot. Ik heb het idee dat hij zich vaak eenzaam voelt.

Hij zou nog wel een zusje (het moet expliciet een zusje zijn) willen.

Als ik hem zie hoe lief en hoe close hij is met zijn nichtje van 1,5 denk ik dat het bijna oneerlijk is om hem geen brusje te geven.

Maar het is natuurlijk ook niet zalig makend. Zeker omdat hij daardoor zijn vader veel minder gaat zien, omdat we dan gaan scheiden.

Hij is nog jong en heeft een groot aanpassingsvermogen. Ik denk dat hij het zwaarder heeft met de scheiding dan met zijn nieuwe brusjes. Maar ook daar kan hij aan wennen. Dat is hoe wij het als ouders invullen.

Hoe dan ook, zijn brusjes blijven. Ook als papa en mama er niet meer zijn (er even vanuit gaande dat de natuur gewoon zijn beloop heeft).

Twijfel of mijn relatie een abortus overleeft

Mijn man wil ik niet kwijt. Hij is de liefde van mijn leven. Maar hij kan altijd weg gaan. Onze relaties is hoewel heel erg mooi en ook heel erg turbulent. We moeten er keihard aan blijven werken.

We zijn allebei moeilijke persoonlijkheden en dat zorgt voor veel passie maar ook de nodige ruzies.

Ik ben iemand die zo’n beetje bij elke ruzie wel schreeuwt: “We gaan scheiden.” Niet netjes natuurlijk, maar het gebeurd wel. Ik ben als de dood dat bij zo’n ruzie de abortus weer om hoog komt. “Voor dit heb ik het opgeofferd.”

Ik begrijp waarom hij niet meer wil. Ik snap het echt! Ik neem hem dat ook helemaal niet kwalijk, maar na een abortus weet ik dat niet meer zo zeker. Mijn man moet de leegte die een abortus achterlaat gaan invullen. Dat is niet reëel en eerlijk om te vragen, maar wel hoe ik het voel. Hoe kan je relatie dat overleven?

Natuurlijk kan ik in therapie met en zonder hem. Dat is dan wel het minimale, maar of die leegte ooit opgevuld wordt?

Ik raak verbitterd als onze relatie toch klapt. Dat waarvoor ik zoveel moois heb opgeofferd is het niet waard gebleken. Dat wordt een vechtscheiding.

Mijn man ik zouden dan nooit meer op fatsoenlijke manier een omgangsregeling treffen voor onze zoon. Die historie heeft hij als met zijn ex-vrouw.

Als de relatie het dan toch niet redt, kan ik net zo goed het nu op goede voet beëindigen als hij niet wil blijven.

Dan kan mijn zoon er aan wennen voordat de tweeling komt.

Stiekem hoop ik, dat als hij straks ziet hoe goed ik het wel niet allemaal doe en hoe geweldig de kids zijn, hij toch meer kracht krijgt om het toch samen te doen. Die hoop blijft tot het aller aller laatst.

Laatste kans

Ik heb al voor mijzelf besloten dat na dit, ik er een knoop in laat leggen. Ook als ik hier voor kies (dus na de twee kindjes). Zelfs als de zwangerschap helaas verkeerd loopt (dat zou wel heel erg crue zijn).

Ik ben niet meer de jongste en ik wil dit nooit meer meemaken.

(Dan is het dus niet meer van belang of mijn man snip-snip doet).

Deze zwangerschap is dus mijn laatste kans. Zo voelt het ook. Mijn laatste kans op kinderen voordat ik aan een nieuwe levensfase begin. Nooit meer zwanger, nooit meer het hartje horen, nooit meer schopjes in mijn buik, nooit meer een klein handje om mijn vinger, nooit meer kraaien in de box. Nooit meer zenuwachtig zijn op de eerste schooldag.

Ik ben nog niet toe aan de volgende levensfase. Het voelt alsof ik in 1 dag van 36 naar 42 ga. Dat wil ik niet.

Wat heb ik er voor nodig om deze keus te laten slagen:

• Heel veel praktische en langdurige hulp bij: de verzorging, huishouden, financiën, verkoop van het huis, vinden van een huis en de baby uitzet.
• Professionele hulp voor het hele gezin.
• Ander financieel inkomen.
• Rouwverwerking voor het verlies van mijn man en het huidige gezin.
• Ondersteuning van instanties.
• Ondersteuning van andere meerling ouders (advies, steun ect).

Het gaat heel moeilijk worden, vreselijk moeilijk. En ik verwacht dat ik hier op de weg nog vaak momenten van twijfel en emotionele meltdowns zal hebben. Maar dan heb ik twee nieuwe leventjes om van te houden.

Ik maak mij vooral heel veel zorgen om mijn zoon. Die gaat het hier vreselijk moeilijk mee hebben.

Morgen ga ik naar de praktijk ondersteuner, hopelijk kan zij mij een beetje houvast geven om een goede keuze te maken.