Van kinderwens tot fertiliteitstraject

Mijn vriend en ik besloten om voor een kindje te gaan, oh, wat een leuk gevoel! Maar tegelijk ook superspannend. Ik wist al snel dat ik een jonge mama wou zijn, gelukkig dacht mijn vriend er juist hetzelfde over. 

Eerst gingen we langs de gynaecoloog voor een check-up, alles zag er goed uit, dus ben ik de dag erna direct gestopt met de pil. De maanden vlogen voorbij, helaas telkens zonder resultaat. Na 7 maanden besloten we toch eens terug te gaan bij de gynaecoloog, waar zij voorstelde om eerst eens mijn vriend zijn zaadcellen te controleren. 

Na 2-3 weken hadden we eindelijk het resultaat: de kwaliteit, vorm en beweeglijkheid van de zaadcellen zijn gewoon TOP! Wat een opluchting, maar tegelijk ook zo onzeker, de angst dat het allemaal aan mij zou liggen was echt groot...

Mijn gynaecoloog verwees me door naar een fertiliteitsarts, nog steeds had ik niet door waar we aan begonnen. Ons eerste intake-gesprek bij de fertiliteitsarts verliep goed, hij had een schema opgesteld om op een kunstmatige manier zwanger te worden. 

Toen we terug naar huis reden besefte ik ineens wat er allemaal aan het gebeuren was, dat ik dus hormonen zou moeten nemen.

Cyclus optimalisatie: Clomid pilletjes nemen van dag 5 t.e.m dag 9 van m'n cyclus, op dag 10 langsgaan bij de fertiliteitsarts voor een inwendige echo om te zien wanneer mijn eitjes rijp genoeg zijn om te laten springen. Op het juiste moment pregnyl spuit in mijn buik zetten, om dan op het juiste moment ''huiswerk te maken''. Daarna moest ik 3x/dag utrogestan vaginaal opsteken, wat een smurrie, bah!!

Na 2x dit te proberen, geloofde ik hier al niet meer in, dus besloten we met de fertiliteitsarts om het via kunstmatige inseminatie (IUI) te doen. Hetzelfde schema weliswaar, maar het 'huiswerk' werd vervangen door IUI. Ik vond dit toen al verschrikkelijk. De gedachte dat alles in het ziekenhuis moet gebeuren, hier is niks romantisch meer aan.

Toen kwam opnieuw het besef. Mijn volledige lichaam ligt in handen van dokters, verpleegsters, ziekenhuispersoneel,... Wat voor ons leuk en romantisch zou moeten zijn, ligt nu open en bloot bij artsen en verpleegkundigen. 

De clomid periode vond ik echt gruwelijk, wat was me dat... Ik herkende mezelf gewoon niet meer wanneer ik clomid nam. Elke dag kei hard huilen, constant boos worden en uitvliegen tegen mijn vriend, opvliegers, ik haatte dit echt!!! Mijn vriend zei zelf dat hij me soms niet meer herkende.

We hebben 3x IUI geprobeerd, ik geloofde er echt niet meer in, ik wou niet blijven afzien, mijn gevoel zei dat er iets mis is met mijn lichaam waardoor zwanger worden niet lukt. Dit had ik ook duidelijk gemaakt bij mijn fertiliteitsarts. Hij stelde toen voor om een kijkoperatie uit te voeren. Op die manier kon hij volledig in mijn buik kijken en zien wat er eventueel mis zou zijn.

5 fertiliteit pogingen, alle 5 mislukt. Ik wou absolute die kijkoperatie.

Het vervolg en de uitslag van mijn kijkoperatie leg ik uit in mijn volgende blog.