6 jaar geleden
Rit zonder einde
Wanneer komt er een einde aan de rit
Lieve allemaal,
Op een mooie zomerse dag, eind juni 2007 begint de grootste, langste en snelste rit in de achtbaan, waar ik nu 11 jaar later nog steeds uit ben kunnen stappen. Vele mooie lieve mensen en kinderen delen een deel van deze (nu nog) eindeloze rit en sommige zijn naar een zijspoor gegaan.
Ik krijg een relatie met toen een man waar ik ontzettend tegen op keek en waar ik de wereld mee wilde verkennen. Niet zozeer de wereld in de zin van vele reizen, maar gewoon, de wereld op zijn kop zetten en zelf aan het hoofd staan.
Nou, dat hebben we geweten. Al snel blijken wij (ongepland) in verwachting. Kijken naar een huis, het flatje waar we op woonden zijn wij verlaten en we hebben de stap genomen.
Roerige tijden begonnen. Ellende met bovenburen, van wietplantage tot asbest, gesprongen riolering in de box, brand bij de onderburen en een muizenplaag. Goddank konden wij verhuizen en zou ons mooie nieuwe rijke leven als kersverse ouders beginnen.
Helaas was dat een utopie. Jens is geboren op 12 december 2008 en in die tijd gebeurde er veel. Ik ben gestopt met studeren. Ik koos voor het heden en niet voor de toekomst. Mijn (nu, toen nog niet) ex en ik waren er van overtuigd dat het fijner was om gewoon nu meteen goed te kunnen leven, dan later.
Vele dingen zijn op ons pad gekomen. Overlijden van mijn oma, mijn moeder die regelmatig ziek was en ik die erg moest wennen aan het werk dat ik deed.
Ondertussen waren wij er van overtuigd dat wij de wereld konden laten zien; kijk ons gewoon doorgaan met ons oude leventje, ook al hebben wij nu een mooi zoontje erbij. En dat lukte ons. Laten we het niet hebben over de stress die dat opleverde, want hey; de buitenwereld ziet toch gewoon een mooi jong gezinnetje?
Na pak hem beet 16 maanden raakte in verwachting van onze 2e zoon. Mijn hormonen zouden beter in balans komen en dat was wel zo prettig. Tijdens mijn zwangerschap hebben wij een leuke periode gekend, maar zeker ook mindere. Mijn ex werd ziek. Dood en dood ziek. Een hartkwaal werd ontdekt tijdens mijn 7e maand zwangerschap en vlak na de geboorte van onze tweede zoon(29 december 2010), stond mijn ex met 1,5 been in zijn graf. In die periode heeft hij veel kunnen nadenken en is hij tot besef gekomen dat als hij mij nu niet ten huwelijk vroeg hij het nooit meer zal doen. Natuurlijk zei ik ja. Het was immers mijn 24e verjaardag, de mensen die belangrijk voor mij zijn waren ten tijde van het aanzoek aanwezig.
De voorbereidingen voor het voorgenomen huwelijk loopt voorspoedig. Hier en daar raken we elkaar wel een beetje uit het oog, maar de voornemens om te trouwen zorgden ervoor dat we iets hadden om naar uit te kijken.
Waarschijnlijk viel het in mijn omgeving op dat ik misschien niet zo gelukkig was als dat ik hoopte te doen voorkomen. Hierdoor ben ik gevoelig geworden om te genieten van aandacht van andere mannen.
Inderdaad, een affaire volgde.
Deze heb ik beëindigd 3 maanden voor mijn huwelijk.
Weet je, ik ben gewoon bij het begin begonnen met schrijven, en wanneer er animo is dat ik verder schrijf, zal ik nog meer schrijven.
Natuurlijk heb ik fouten gemaakt en natuurlijk zou ik dingen nu anders aanpakken. Maar toen was ik 21 en nu ben ik 31 en ondertussen moeder van 4 jongetjes en gescheiden. Blij met mijn nieuwe vriend. En zijn twee schatten van jongens.
Maar die achtbaan heh...... hij stopt niet...
Er is nog zoveel te schrijven....
