Ons verhaal & onze kinderwens

Lieve allemaal, 

Heel lang heb ik getwijfeld of ik ons verhaal wel wilde delen met jullie. Na heel lang er over nagedacht te hebben heb ik toch besloten om ons verhaal & onze kinderwens te vertellen. De reden waarom is omdat ik merk dat ik daar behoefte aan heb. De reden waarom ik twijfelde of ik het zou delen is door dat ik geen behoefte heb aan mensen die ons de grond in trappen met vooroordelen terwijl ze ons niet kennen. Maar om mijn verhaal achterwegen te houden voor dat soort mensen is te gek voor woorden. 

Mijn vriend en ik zijn 27 & 26 en inmiddels zijn we 6 jaar samen. 2020 gaat zeker weten een heel mooi jaar voor ons worden want wij gaan op 28-7-2020 trouwen. Nou hopen wij ook dat wij dit jaar zwanger mogen raken en ouders mogen worden. 

Wij hebben beide een licht verstandelijke beperking, hier ervaren wij beide vrij weinig last van. Wij wonen ambulant begeleid en hebben een eigen eengezinswoning, waar wij wonen dat houden wij liever voor ons zelf. Wij wonen op 7 kilometer afstand van onze begeleiders. Wij worden begeleid door een stel, die zelf ook nog een gezinshuis hebben. 2 keer per week komen ze langs om even bij te kletsen. Wij hebben al heel lang een kinderwens. Onze begeleiders staan er ook volledig achter dat wij proberen zwanger te worden en zijn er stellig van overtuigd dat wij hele goede ouders zullen zijn.  

Ik heb 10 jaar lang verplicht de prik pil moeten zetten. Eerst moest ik dat van mijn moeder en vanaf mijn 18e tot mijn 23e door mijn Curator die ik destijds had. Vanaf oktober 2017 sta ik onder bewindvoering omdat mijn curator ook geen reden zag waarom hij langer als curator actief moest blijven. Op het moment dat ik de papieren binnen kreeg ter bevestiging dat ik onder bewind stond ben ik gelijk met mijn verloofde naar de huisarts gegaan en heb een kopie afgegeven van de papieren en heb toen gelijk gezegd ik stop gelijk met de prik pil! Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels zijn we meer dan 2 jaar aan het proberen zwanger te worden, helaas tot op heden nog steeds niet gelukt. Toen ik net gestopt was dacht ik dat ik wel binnen een hele korte tijd zwanger zou zijn, maar het tegendeel is waar. Inmiddels zijn wij ook al bij de voortplantingsgeneeskunde geweest en zijn beide helemaal na gekeken. En tot onze opluchting is er uit de onderzoeken bij ons beide gekomen dat beide helemaal gezond zijn en dat wij een percentage van 40% hebben om zwanger te kunnen raken, volgens ons behandelende arts is dat met zwanger worden een hoog percentage. Als ik in maart - april nog niet zwanger ben dan moeten wij weer terug naar de voortplantingsgeneeskunde en gaan we met ons behandelende arts kijken naar hoe nu verder.

Maar waarom lukt het dan niet ! En hoelang moeten we nog geduld hebben ? Gaat het wel op de natuurlijke manier lukken of hebben wij toch hulp nodig vanuit de voortplantingsgeneeskunde en gaan we het traject aan ? Het zijn allemaal vragen waar wij op dit moment geen antwoord op zullen krijgen en moeten afwachten. 

Iedere keer weer dat ik er achter kom dat ik ongesteld ben voelt weer als een teleurstelling....... alweer niet. Om ons heen zien we de een naar de ander zwanger raken en bevallen. En ik ben dan echt oprecht heel blij voor ze maar tegelijkertijd voelt het ook echt klote en heb me er ook een paar keer hee verdrietig bij gevoelt. Weer anderen die het geluk eerder hebben dan wij. Maar goed, ik moet ook niet vergeten dat ik 10 jaar verplicht die prik pil gehad heb, dat heeft natuurlijk ook de nodige invloed op mijn lichaam gehad. 

Maar als het niet op de natuurlijke manier lukt zijn er nog genoeg opties waar door het als nog wel kan lukken. Als voorbeeld mijn schoon zus en mijn zwager, bij hun wilde het ook niet op de natuurlijke manier lukken en hun hebben alle trajecten gehad via het ziekenhuis maar hebben dankzij ivf wel twee prachtige dochters gekregen. Beide wel te vroeg geboren maar gelukkig Is dat goed gegaan. Onze oudste nichtje is geboren met 32 weken en 6 dagen en onze jongste nichtje met 35 weken en 3 dagen. 

Ik hoop dat het bij ons gewoon op de natuurlijke manier lukt en dat het nu niet heel lang meer op zich laat wachten. Zou leuk zijn als we eind dit jaar ouders mogen worden ! 

Ik hoop dat iedereen normaal en met respect kan reageren op ons verhaal & onze kinderwens. Wij zijn niet minder dan mensen zonder een beperking. Helaas zijn er mensen die de mening hebben dat wij geen kinderen zouden moeten / mogen krijgen omdat wij een lichte beperking hebben. Wij staan daar boven en wij weten wel beter. Alle mensen die ons goed kennen gunnen het ons ook heel erg en zijn er van overtuigd dat wij goede ouders worden, dat zegt ook al heel wat. 

Blij dat ik mijn verhaal gedaan heb, afhankelijk van de reacties hier onder zal ik vaker gaan schrijven en jullie op de hoogte houden. 

Op de foto zijn wij samen met ons jongste nichtje Avery. 

Groetjes, Dominic & Ellen