Nieuwe corona maatregelen vs. Moedergevoel

Ik weet nog hoe ik als kers verse moeder onzeker op mijn kraambed zat. Als kersverse moeder met een iniminie mensje in mijn armen. Ik staarde en deed haar de belofte dat ik haar met al mijn macht zou beschermen zo goed als ik maar kon. M’n wereld werd op dat moment erg klein, ik werd bewuster van alles om mij heen en ik maakte bewustere keuzes. Bij elke stap die ik nam met mijn nieuwe titel als mama dacht ik wel drie keer na, in het belang van haar. Nu ik moeder van twee kids ben, ben ik iets ruimdenkender geworden maar alsnog analyseer ik iedere keuze die ik neem wel een aantal keer. Want elke beslissing die ik neem zal invloed hebben op hen, direct of indirect. Zo veranderde het moederschap mij van impulsieve #YOLO mom naar een moeder gans met haar jongeren onder haar vleugels.

Ik voel mij vreselijk verantwoordelijk voor mijn kinderen en hun ontwikkeling en welzijn, ik zou het mijzelf nooit vergeven als iets hun overkomt door een verkeerde beslissing van mij. Maar in mijn belevenis is de wereld nooit zo gruw en gevaarlijk geweest als nu in 2020.

En toen was er COVID...

Wij krijgen te maken met onderwerpen en keuzes als ouders waar zelfs onze eigen ouders niet over hebben moeten nadenken hoe hierin te handelen, hoe ons daarin te beschermen.

8 juni 2020, alle scholen gaan weer open. Dit is besloten door onze overheid. Ik ben moe van in quarantaine zitten, ik ben toe aan even geen kids om mij heen, ik merk aan hun dat zij de andere omgeving zoals die van de peuterspeelzaal ook missen. Mijn geduld slaat om in een kort lontje en mijn creativiteit om de kinderen bezig te houden naast het thuis werken is inspiratieloos. Er werd mij zelfs gezegd dat ik geen juiste keuze maak om mijn kind thuis te houden als ik zie dat haar gedrag daardoor in het negatieve veranderd. Want ja de laatste tijd vraagt m’n dochter negatieve aandacht.

Ik voel de dublio, ga ik nu mee in de besluit van een ander, in deze een gemaakte beslissing vanuit de overheid en het RIVM die mij ervan overtuigd dat het veilig is om mijn kind weer toe te vertrouwen aan een ruimte met anderen. Of luister ik naar de onderliggende toon waarmee het gezegd wordt, het eventueel terug draaien van hun beslissing wanneer de cijfers stijgen.

De toon waarmee ze duidelijk maken een piek te verwachten. Ik voel mij als moeder krachtig als ik terug denk aan mijn belofte die ik maakte als kersverse moeder. Nee ik doe er alles aan om haar veilig te houden, ik hou haar thuis denk ik dan. Al is de kans zo klein dat door corona haar wat overkomt. Dan denk ik; Nee ik zou mezelf nooit vergeven als het net hun wel overkomt. Maar dan hoor en zie ik om mij heen hoe andere ouders hun kinderen wel naar school sturen. En dan voel ik mij besluiteloos.

Ik trek mijn getwijfel in twijfel. Ben ik nou egoïstisch, beperk ik mijn kind nou door mijn eigen angst? Zijn de ouders nu radeloos en vertrouwen zij de professionals op hun opinie of negeert men nu hun diepste moedergevoel? Is mijn moedergevoel te overbeschermend? Willen we met z’n alle te graag dat het over is en alles weer terug is naar normaal? Als alle kinderen wel gaan, komt mijn kind dan niks te kort? Kies ik nu veiligheid boven het geluksgevoel van mijn kind? Sluit ik haar nu buiten? Werken we onbewust mee aan een test of hebben we te lang binnen gezeten dat onze conspiracy theorieen te fatasierijk zijn geworden? Laat ik mij nu lijden door het RIVM en de overheid of door mijn moedergevoel?

Zij zeggen ja, mijn moedergevoel zegt nee. Ik analyseer en zoek naar feiten maar vind alleen maar meer kinder longvirus varianten die zich wereldwijd verspreiden, ik lees dat de pandemie in Europa op zijn retour is en nog volop gaande. Ik vraag na bij alle opvangleidsters en docenten die ik ken naar hun ervaringen en een ieder zegt dat de RIVM richtlijnen binnen scholen en opvangcentras moeilijk zijn om op te volgen met kinderen. Maar ik wil zo graag naar de ritme terug waar wij net zo lekker in zaten als gezin. De periode waarin ik opgeladen was, ik meerdere taken gedaan kreeg op een dag in de verschillende rollen die ik heb als werknemer, zelfstandigeondernemer, vrouw, moeder en mezelf.

Ik wil dat mijn kind meer ondekt, ontwikkeld en leert dan wat wij haar kunnen meegeven. Ik wil dat zij een rustige en fijne overgang maakt naar de basisschool zoals wij deze hadden gepland hadden voor deze hele pandemie.

Kon ik nu maar iemands ervaring en richtlijnen opvolgen die mij zouden lijden tot een veilige keuze. Kon ik nu maar raadvragen bij iemand die niet antwoord met “Doe wat jij denkt dat het beste is”. Want ik weet niet wat het beste is, ik weet niet wat veilig is, ik weet niet hoelang ik dit zo vol zal houden, ik weet niet wanneer het weer normaal zal zijn, ik weet niet of ik mij zal laten lijden, ik weet niet of ik bij mijn moedergevoel zal blijven.

Eén ding weet ik wel. Veiligheid in de wereld waarin wij nu leven is moeilijker geworden om te waarborgen. De “wereld” maakt het mij als moeder verdomd moeilijk om mij aan mijn belofte te houden die ik maakte aan het begin van mijn moederschap.

Om nog veilig te blijven voelt machteloos, hoe veilig mogelijk je de keuzes nog probeert te maken. Niks lijkt meer veilig, het is net alsof ik een potje Russisch roulette speel en maar moet blijven hopen en bidden dat het mijn kind en gezin niet zal raken.

Herkenbaar?