6 jaar geleden
Moederdag - Zoetsappige Clichés?
door Barbara den Hollander, oprichter van Bio Bebo - dé webshop voor biologische babyvoeding
Ok, een stukje over moederdag. Dat moet lukken. Toch? Allerlei onderwerpen schieten door mijn hoofd: de liefde van een moeder voor haar kind, het geluk om moeder te mogen zijn, de warme gevoelens wanneer je kindje z'n armpjes om je heen slaat. En nog een hele hoop meer van dat soort clichématige (met de nadruk op 'matige') ideeën waar ik over zou kunnen schrijven.
Moederliefdesperikelen
Cliché omdat er al zo'n 38 miljoen keer over geschreven is en matig omdat, laten we eerlijk zijn, het vreselijk saai is om over andermans zoetsappige moederliefdesperikelen te lezen. Natuurlijk hebben we die gevoelens allemaal. We houden zielsveel van onze kinderen, we worden week van binnen als we ze in onze armen sluiten, we overstromen van zoveel gelukzaligheid en zouden ze voor geen goud willen missen.
Maar is het niet veel leuker om met een zweempje van leedvermaak te lezen over die momenten waarop het allemaal niet zo vlekkeloos loopt? De dagen dat je die mormels met liefde een uurtje achter het behang plakt omdat ze besluiten om mama's engelengeduld eens even fijn op de proef te stellen.
Verschonen in een fontein en de oneindigheid van het heelal
Die keer, bijvoorbeeld, dat je dochter priemend in je lachrimpeltjes (het zijn er maar 3, eerlijk waar!) prikt en vraagt wat die deuken zijn. Of die dag dat je jongste tijdens een stedentrip zijn luier (lees: luier, rompertje, broek, rug en nek) volledig volpoept, er geen enkele verschoongelegenheid in zicht is en je geen andere mogelijkheid ziet dan hem in een openbare fontein schoon te wassen. En dan die avonden dat je dochter het nodig vindt om precies wanneer het bedtijd is een discussie te beginnen over de oneindigheid van het heelal. Of die keer dat je juist tijdens een plechtige diploma uitreiking van een familielid getrakteerd wordt op een fijne peuterdriftbui. En laten we dan ook zeker niet het moment (ok, de tientallen momenten) vergeten waarop je kind besluit om verstoppertje te spelen precies wanneer je op het punt staat met haast de deur uit te gaan. Of die middag dat plots de naam van je dochter op de houten vloer prijkt, geschreven in grove hanenpoten, zeer herkenbaar als die van een 4-jarige die net begint met schrijven.
Het perfecte plaatje
Godzijdank kan ik nu lachen om al die momenten. Zeker niet altijd op het moment zelf. Meer dan eens voelde ik me gefrustreerd, moe, boos, geïrriteerd, ongeduldig, wanhopig of moe (had ik dat al gezegd?). Maar ook dat hoort bij het moederschap. Zelfs de meest geduldige, tolerante moeder zal toch wel eens met haar handen in het haar zitten en het even allemaal niet meer weten? Ik in ieder geval wel. Toch zie ik vaak moeders die vooral het perfecte plaatje lijken te willen neerzetten. De kindjes zien er perfect uit, sliepen natuurlijk al na een maand door, hebben nooit driftaanvallen en gaan super op school.
Moederdagcliché
Zou het niet fijn zijn als we ons wat kwetsbaarder durven opstellen? Toe te geven aan ons zelf en aan anderen dat we niet perfect zijn. En dat we ook goede moeders kunnen zijn als we niet perfect zijn? Dat we juist op een dag als Moederdag onze imperfecties als moeder zouden tonen? Zou dat niet een mooi Moederdagcliché zijn?
