Mijn leven zonder papa

Al meer dan 5 jaar zonder papa. Zonder vader-figuur. Nee, hij is niet gestorven. Of jawel, de papa die ik ken, mijn papa, is wel gestorven. Maar papa leeft en loopt hier vrolijk op deze aarde rond, zonder enig besef van welke rotzooi hij gecreëerd heeft.

Na al die jaren wil ik het van mij afschrijven. Mag iedereen het weten. Na al die tijd mijn mond houden om niemand te kwetsen, moet het nu echt van mij af.

Twee handen op één buik waren we, mijn papa en ik. Papa was mijn beste vriend, waar ik alles mee kon beleven en alles aan kon vertellen. Zo een ouder die even lang op stap ging als mij, soms echt zelfs ineens op dezelfde plaats belandde en ik was er zelfs trots op!

Tot hij opnieuw de liefde vond.

In het begin was ik echt gelukkig voor hem! Je zag hem zo stralen!

Maar al dat geluk was van korte duur.

Zij heeft hem veranderd... en niet bepaald op een goede manier.

Ik moet toegeven dat ik niet de makkelijkste puber was. En ik heb nu nog steeds niet het makkelijkste karakter. Maar papa wist altijd hoe hij met mij moest omgaan. Ruzie was er amper. En als die er was, was het ook meteen terug opgelost.

Maar zij wist ook hoe zij met hem moest omgaan. Alles deed ze er aan om ‘haar gezinnetje’ te vormen met mijn papa en haar zoon. En ik zat al zeker niet in dat plan. Dat was meer dan duidelijk.

Elke week vond ze weer een nieuwe situatie om papa volledig tegen mij de keren. Ik was ‘het duivelskind’ dat haar niet wou aanvaarden.

Al had ik haar meer dan genoeg aanvaard. Ik herinner mij nog goed alle terrasjes in de zomer die wél gezellig waren met ons drie. Of de zetel-avonden waar wij heel hard aan het lachen waren met programma’s op tv.

Maar ik was er gewoon te veel.

Het was altijd ik. Ik deed niet genoeg moeite. Ik deed alles fout. Ik kon niets verdragen. Ik wou nooit luisteren. Ik wou haar weg.

Wel, omtrent dat laatste heeft ze uiteindelijk gelijk gekregen. Ik wil haar weg. Ik wil mijn oude leven terug. En vooral, ik wil mijn papa terug.

Papa heeft mij uiteindelijk volledig uit zijn leven gebannen.

Na alle pogingen die ik heb gedaan om hem in mijn leven te houden. Het vaderdagscadeautje dat gewoon -nog steeds ingepakt- geretourneerd werd. De voicemailberichten die gewoon genegeerd werden en uiteindelijk door haar beantwoord werden. De facebook berichten die onbeantwoord bleven en uiteindelijk geblokkeerd werden. De whatsappjes die op gelezen bleven staan en uiteindelijk niet meer konden worden afgeleverd. Ik heb zelfs ondertussen geen idee meer hoe ik hem nog kan bereiken.

Ondertussen is hij grootvader geworden. Hij heeft een geboortekaartje ontvangen inclusief een volledige brief uit mijn naam. Maar daar is het bij gebleven. Ik heb mij er bij neergelegd dat mijn dochter zal moeten opgroeien zonder haar grootvader. Ik zal haar zeker genoeg leuke verhalen over hem vertellen. Maar als het aan hem ligt, zal zij nooit zelf verhalen met hem kunnen schrijven.

Ik heb mij overal bij neergelegd. Het is wat het is. Maar ik weet nog steeds niet of ik hem moet bedanken of haten. Bedanken omdat ik door hem nu ben wie ik ben en haten omdat, tja.