Snap
  • Nieuws

Mama, maar je bent vooral mama

Je bent mama, vrouw van, huisvrouw, mama met een carrière, hoe doe je dat allemaal en knaagt er bij jou nooit iets van binnen?

Staat zojuist een snikkend jongetje bovenaan de trap. ‘k Heb je zo gemist vandaag, vooral op de BSO.’ Je moederhart vertoont een aantal barstjes en ondanks dat je nog een druk schema hebt, sjok je toch naar boven om hem te troosten en hem even te knuffelen.

Aan de ene kant denk je weleens ‘doe ik er wel goed aan om de kinderen naar de BSO te brengen’. Aan de andere kant denk ik ‘ik ben een prettiger mens en een leukere moeder als ik ook een uitdaging heb in de vorm van werk naast mijn moederschap en het spelen van mama de huisvrouw. Het is toch best te combineren? De kinderen worden er zelfstandiger van, leren meer te delen, spelen met kindjes of juist even lekker alleen en kunnen naar hartenlust knutselen, bouwen en lezen.

Hoe doe jij dat? Ben jij bewust fulltime mama of combineer je je moederschap, huisvrouwschap met je carrière? Hoe los jij dat op in de schoolvakanties? Klaagt je geweten je ook weleens aan als je kind al snikkend vertelt dat hij of zij je zo heeft gemist? Of is dit gewoon het dilemma dat mama-zijn heet?

Natuurlijk ben ik heel benieuwd naar je reactie……

9 jaar geleden

@Neeltje de Laat Hoe herkenbaar. Maar wat schrijf je dat mooi dat ook deze teleurstellingen erbij horen, voor beiden wel te verstaan. Zo had ik er nog niet tegenaan gekeken. Je kind krijgt regelmatig te maken met teleurstellingen. Dat hoort nu eenmaal bij het leven. Dan is het maar beter om ze er mee om te leren gaan. Dank voor je 'eye-opener' en je reactie!

9 jaar geleden

Vanochtend nog stond er een ernstig verdrietig jongetje tranen met tuiten te huilen bij de voordeur, omdat ik moest werken. Mijn vriend wreef het er (onbewust) nog even extra in door een foto te appen van een zoon die elke sleutel op de voordeur aan het uitproberen was om te kijken of het paste, zodat hij me achterna kon. Soms zou ik willen dat ik fulltime mama was, maar aan de andere kant ben ik ook blij dat ik dat niet ben. Teleurstellingen horen er nu eenmaal bij, voor mij én voor hem. En die teleurstelling is hij meestal na vijf minuten ook weer vergeten. Neemt niet weg dat het me heel erg veel moeite kost dat zielig huilende gezichtje en die dwingende armpjes om me heen los te laten...