Je was zo gewenst lief tweede kindje..

Lief kleintje, je was zo gewenst!

Op 17 december had ik mijn eerste positieve test, wat waren we blij! De dag erna ook nog eens de clearblue test die vertelde ons dat we zwanger waren van ons tweede kindje!

Maar toen....

Op eerste kerstdag rond 15:00 uur begon ik hele erge krampen te krijgen. We zaten bij opa en oma om daar te gaan eten, maar heb besloten om naar huis te gaan. De krampen werden erger en ik moest ze echt weg zuchten. Mijn man had een kruik voor me gemaakt en ik lag daar dan op de bank. De enorme krampen welke op lichte weeën leken weg te zuchten.  Uiteindelijk zwakten ze af en ik kreeg weer hoop. Ik dacht nog. Misschien is het wel kramp van de groeiende baarmoeder. We zijn om 22:30 naar bed gegaan.. om 01:00 uur werd ik wakker en had ik weer hele erge kramp. Ik wist me geen houding aan te nemen zoveel pijn. Weer moest ik ze wegzuchten. Probeerde mijn man nog wakker te maken maar dat lukte niet. Ik zei dat ik hele erge krampen had , maar hij lag lekker in dromenland.. voelde me zo alleen even. Ik wist gewoon dit zit niet goed. Ik had de avond er voor een witte string aangetrokken, zodat ik goed in de gaten kon houden dat áls het mis was dat ik he t direct zou kunnen zien.. sochtends om 07:30 ging ik naar de wc en ja hoor.. ik zag bloed. Heel veel bloed.  Huilend heb ik de verloskundige opgebeld en de situatie uitgelegd. Morgen mag ik komen voor een echo om te kijken of alles er uit is.. ik was nog maar 5.4 weken zwanger, ons tweede kindje was zooo ontzettend gewenst. Wat doet het dan vreselijk pijn om dit te moeten verliezen. Ik ben er helemaal kapot van! 

De testen liepen al de hele week niet echt op de ene dag was de test donkerder dan de ander, maar de clearblue zei toch echt. Zwanger 1-2.. ik werd gek van onzekerheid.

Nu is vandaag de dag aangebroken dat ik jou.. o zo lief gewenst kleintje heb moeten verliezen. De dag waarvan ik hoopte dat die nooit zou komen. Ik heb je gedragen, ik heb je geliefd, ik heb al van je gehouden en wat zal ik je ontzettend gaan missen. Dat doe ik nu al. Je maakte me zo blij.. en nu .. nu blijf ik achter met een hoop verdriet en is mijn hart gebroken in 1000 stukjes. 

Gelukkig is daar Fedde nog, onze kleine man. 14 maanden jong, ons grote geluk. Onze altijd vrolijke mannetje... die sleept ons wel heen door deze ontzettend verdrietige tijd! 

Ik had me onze kerst zo anders voorgesteld...  ik hoop voor iedereen dat zij wel een “gelukkige” kerst hebben!

Ik ga maar eens een plekje zoeken waarin ik dit verlies rustig kan gaan verwerken.

Dag lief kleintje... je was zó ontzettend gewenst! 😢

Xxxx

@mamavanfedde