Je bent thuis, voor altijd

Maandag 30 maart was een dag waar ik naar uitkeek. Een dag die in het teken stond van liefde, maar gepaard zou gaan met verdriet.

Om 9 uur gingen we geregistreerd partnerschap aan. Dezelfde naam als papa, maar ook dezelfde achternaam die jij voor altijd bij je draagt lieve Owen. En wat was het prachtig, dat de zonnestralen zo naar binnen schenen! We hadden aan jouw uitvaartmandje een vlindertje vastgemaakt en zo'n zelfde vlindertje was nu mee en lag op de akte van het geregistreerd partnerschap. Voor mijn gevoel was je er ook echt bij!

Nadat wij, en jouw beide opa's en oma's getekend hadden, hebben we staan proosten op de parkeerplaats met een fles Jip&Janneke champagne. (Oh mam hoe verzin je het toch!!) Zo hebben we toch iets kunnen vieren. Maar ik had haast, haast om weg te gaan. De volgende afspraak stond namelijk om 10uur gepland bij het crematorium; eindelijk konden we jou op gaan halen!

Alhoewel we alle tijd hadden om bij het crematorium te komen, kon de reis er naar toe me niet snel genoeg gaan. Ik heb me 4,5 week leeg gevoeld, zowel een leegte in m'n buik als leegte van niets tastbaars van jou.. Gelukkig was daar het moment en kon ik je eindelijk weer vasthouden. Natuurlijk niet op de manier als we hadden gewild, maar wel heel fijn om je echt weer bij ons te hebben. Een heel klein asbusje met een mooie afbeelding erop; een uil zittend op de maan. Er horen eigenlijk geen kleine asbusjes te mogen bestaan, maar ik vond het prachtig dat het uitstraalde dat er echt een klein mini mensje in verwerkt was! 

In de auto op weg naar Lisa van Beeeldig, maakte ik een foto van je asbus; en ook daar scheen weer de zon op. Wat een warmte voelde ik van binnen. Mijn kleine ventje, voor altijd weer bij ons! 

Eenmaal bij Lisa aangekomen kregen we dan eindelijk jouw gemaakte hand en voet afdrukjes te zien. Wat zijn ze prachtig geworden! Ik kan Lisa niet genoeg bedanken voor het prachtige werk wat ze heeft verricht!! Ook had ze de gipsafdrukjes die we vanuit het ziekenhuis hadden gekregen, in een siliconen mal gedaan zodat de afdrukjes in hars gegoten konden worden. Gipsafdrukjes zijn natuurlijk erg breekbaar en hars breekt niet gauw. Zo blijven je afdrukjes dus voor altijd heel (AANRADER voor iedereen die gipsafdrukken heeft; laat ze omzetten naar harsafdrukjes!!)

Eenmaal weer thuis kreeg ik enorme hoofdpijn. Alle stress leek er uit te komen. Ik had mezelf 4,5 week lopen opvreten en bleef de dagen aftellen tot dit moment. Ik had rust. 

Doordat de hele dag eigenlijk volgepland was, had ik niet stilgestaan om in het patiëntenportaal te kijken. Rond 18:30 keek ik. Ik vergeet het nooit meer. 

Ik las letterlijk de woorden: Geen afwijkingen bij genetisch onderzoek.

Ik kon wel janken van blijdschap! Bleek dat de artsen eerder die dag een overleg hadden gehad over onze 'casus'. Uit de vruchtwaterpunctie waren dus goede uitslagen gekomen. 

Wel worden we doorverwezen naar een klinisch geneticus voor verder onderzoek. Maar voor nu weer een sprankje hoop en een fijn bericht op een voor ons belangrijke dag! 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu meer rust ervaar. Natuurlijk tel ik de dagen af voor onze afspraak bij de gynaecoloog, maar wel met veel meer rust in m'n lijf. Nog 13 dagen en dan hopen we weer wat meer antwoorden te krijgen. 

Dag lief vriendje, dikke kus op je dopneusje en speel maar fijn met alle lieve sterrenkindjes daar boven! 💙

Liefs, mama