Indringers

Vandaag, exact een jaar geleden drong jij ons huis in. Ons huis, wat je de dagen ervoor in de gaten had gehouden. Je kon, vanwege het ‘te koop’ bord in onze tuin, zonder argwaan van de buurtbewoners bij ons naar binnen kijken. Je bekeek hoe je naar binnen kon komen, wat je eventuele vluchtroute moest zijn, waar onze kostbare spullen lagen die je makkelijk mee kon pakken en in je rugtas paste. Je was voorbereid, heel goed voorbereid.

Je kwam bijna geruisloos binnen, als een wervelwind pakte je wat voor jou waarde had en sloot je netjes alle deuren achter je zodat wij bij binnenkomst niet meteen door zouden hebben dat je binnen was geweest. We hadden z’n gezellige dag gehad. Moe maar voldaan en met een veilig gevoel zijn wij gaan slapen. Onze kleine meid op haar eigen kamertje. Voor mij als moeder al een hele stap na een half jaar co-sleeping en net gestopt met de borstvoeding. We hadden al een nieuwe woning gekocht en gedeeltelijk onze inboedel ingepakt. We waren er klaar voor om onze woning te verlaten en over te dragen aan de nieuwe bewoners.

We zijn beide even wakker geweest, we hebben beide ‘iets’ gehoord maar, nooit er bij stil gestaan dat iemand ons huis binnen zou dringen. Zo veilig voelde we ons. In de ochtend hebben we elkaar gedag gezegd, is Patrick naar het werk gegaan en zou ik genieten van mijn vrije dag samen met Fayenne.

Heerlijk rustig ben ik de dag gestart samen met Fayenne. Ze lag al weer lekker te slapen toen ik iets online wilde bestellen en mijn portemonnee pakte, ik voelde dat hij te ligt was en ik merkte dat mijn kleingeld eruit was. Ik vroeg Patrick of hij het had gepakt. Met een knipoog appte ik mijn zussen met de vraag of de kinderen de dag ervoor met een extra zakcentje thuis waren gekomen. Het was voor mij één groot raadsel. Tot dat, ik mijn laptop wilde pakken, de la open trok en alleen de muis zag liggen..

Ineens zag ik het gat wat geboord was in het kozijn van de deur. Ik kreeg door dat er meer kostbare spullen weg waren en het besef kwam dat er iemand binnen was geweest.. Compleet in paniek heb ik Patrick gebeld, dat hij meteen naar huis moest komen en de politie moest bellen. Nog geen 15 minuten later was Patrick thuis en stond de politie aan de deur.

De meeste spullen zijn vervangbaar, we zijn tenslotte verzekerd. Maar, we zijn ook heel veel foto’s kwijtgeraakt. Dat is iets wat mij enorm heeft geraakt. Er wordt vaak gezegd ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’ maar, helaas is dat in mijn situatie niet zo. Daarnaast merk ik, dat als ik iets kwijt ben ik huis, het gevoel van paniek van toen weer omhoog komt.

Gelukkig zijn wij vlak na het incident verhuist en konden wij opnieuw beginnen. Gek genoeg voelt dat niet altijd zo. Het raakt mij nog steeds dat ik zoveel foto’s van mijn zwangerschap en de eerste maanden met Fayenne kwijt ben. Ze zijn niet meer te vervangen en die tijd krijgen we ook niet meer terug. Voor mij ontbreekt er iets..

Voor mij is dit een rouwproces. Iets waar je waarde aan toekent en je hebt verloren. Negeren helpt niet, aandacht geven wel. Dus dat probeer ik. Het is gebeurt en het heeft mij keihard onderuit gehaald.