“In our life, there is room for five!”

Ik weet het nog goed, onze Tij was een paar maanden oud en toen kregen wij het over een eventuele tweede. Die wens was er bij mij heel zeker. Ik had namelijk altijd de wens om drie keer zwanger te mogen worden. Drie kinderen leek mij een mooi aantal. Zelf kom ik uit een gezin van drie en John komt uit een gezin van vier. John maakte eens gekscherend de opmerking: “ Dan hoop ik toch dat we bij een tweede zwangerschap een tweeling krijgen”. En ja hoor; die wens kwam mooi uit.

Net als bij de eerste zwangerschap fietste ik ook gemakkelijk door de tweede. Ik heb toen nooit gedacht dat het de laatste keer was dat ik zwanger zou zijn. En heel eerlijk… Dat wilde ik ook niet denken.

Toen Gib en Mo ongeveer 15 maanden oud waren kregen John en ik samen weer serieuze gesprekken over een eventuele vierde. Op vakantie hebben we de knoop doorgehakt. We willen voor een vierde kindje gaan. Niet wetende dat ik de maand daarna al meteen zwanger zou zijn. Ik denk echt dat wij elkaar maar aan hoeven te kijken. Ik denk dat jullie dat ook denken na het volgende verhaal….

Afgelopen mei 2020 zijn wij trotse ouders geworden van onze vierde zoon, Clé. We merkten een groot verschil tussen de vorige kraamweek, omdat we toen twee baby’s tegelijk moesten verzorgen. Nu was het er “maar één”. Een stuk relaxter! In de kraamweek maakte John alweer een grapje: “ik zou zo nog wel een vijfde willen.” Die woorden zijn bij mij nooit meer uit mijn hoofd gegaan. De vraag “wanneer komt de vijfde?” werd dan ook geregeld gesteld door anderen. Daarop heb ik altijd geantwoord “zeg nooit nooit…” Mede doordat onze jongens relatief makkelijk en braaf zijn, denk ik dat het verlangen naar nog een kindje steeds is blijven hangen. Het past bij ons, een groot gezin.

De laatste tijd kwam het weer wat vaker ter sprake. John vindt dat het op een bepaalde leeftijd niet meer “kan”, omdat hij zichzelf dan te oud vindt. Over de spiraal had ik misschien 1 tel nagedacht en die was dus ook nog niet gezet. Al deze dingen bij elkaar maken het, nu achteraf, toch ook wel duidelijk dat we er stiekem iets meer mee bezig waren dan we dachten.

In december had ik mezelf een nieuwe smartwatch cadeau gedaan. Een handige bijkomstigheid was dat dat ding ook meteen je cyclus bij kon houden! Mijn cyclus van december stond genoteerd en in januari kreeg ik weer een melding en kon ik het mooi noteren. Tot ik in februari een melding kreeg, maar vervolgens niet ongesteld werd. Het zal toch niet hè?

Na een aantal dagen 100 x per dag te zijn gaan kijken op de wc of het inmiddels al zover was, heb ik (op 12 februari) John eropuit gestuurd om toch maar even een testje te halen. Meteen maar twee voor de zekerheid. De eerste test hadden we meteen ‘s middags gedaan. Daar kwamen meteen twee duidelijke strepen te staan. Ik schrok, was in shock en kreeg tranen in mijn ogen. Neeeeee, dit kon toch niet… niet nu al? Met tranen in mijn ogen ben ik naar beneden gegaan en liet ik de test aan John zien. Hij reageerde heel erg enthousiast, terwijl ik echt even moest wennen.

Ik ben gewoon wéér zwanger! Clé is over twee dagen 9 maanden oud, ik ben net veel afgevallen en zit weer lekker in mijn vel en daarnaast ben ik eigenlijk ook net pas weer aan het werk. Nee, mentaal was ik er nog niet helemaal klaar voor! Het verraste mij dan ook heel erg dat John er wel klaar voor was. “ Mooi, voor mijn 42e! Precies wat ik wilde.”

De dag erop hebben we voor de zekerheid nog maar even een testje gedaan, om te checken of de test van de dag ervoor wel klopte. Maar ook daar stonden twee hele duidelijke strepen. Nu alleen de vraag nog: Hoe lang ben ik al zwanger?

We hebben meteen contact opgenomen met Margo (de moeder van mijn schoonzusje). Zij is onze vaste verloskundige en heeft alle bevallingen mogen doen, ook die van Gib en Mo. Zo bijzonder! Gelukkig konden we bij Margo al meteen in die week terecht. Wij dachten namelijk door een andere test dat we al 5+ weken in verwachting waren. Maar hoeveel precies was nog niet helemaal duidelijk.

Om er helemaal aan te kunnen wennen, hadden wij het geluk dat we met z’n tweetjes een nachtje weg hadden gepland op Valentijnsdag. Samen hebben we hier het onderwerp “vijf” mooi kunnen bespreken en langzaamaan kreeg het bij mij ook een plekje.

Terwijl we het de vorige keren heel vroeg in de zwangerschap al aan iedereen vertelden, vond ik het nu wel fijn om het nog even voor ons te houden. We wisten het ook pas net en we moesten ook wel echt even wennen aan het idee. Bij de eerste echo bleek ook dat we al rond de 9 weken waren, maar precies wisten we het nog niet helemaal. Ik wilde wennen en zekerheid, dus daar hebben we deze keer maar even de tijd voor genomen. Vandaag hadden we de termijnecho en blijkt het dat wij rond 20 september 2021 ons vijfde kindje mogen verwachten!

Vijf kindjes, hoe bijzonder is dat! Of ik hoop dat het een meisje wordt? Na 4 jongens zouden wij het zeker leuk vinden om een meisje te krijgen, maar we denken dat wij alleen maar jongens kunnen maken. En als dat zo is, zouden we daar ook dolgelukkig mee zijn! Zolang het maar gezond is!

Tij heeft wel al heel vaak genoemd dat hij hoopt dat hij een zusje krijgt. Hij had er de eerste nacht meteen over gedroomd en in zijn droom was het een meisje.

Afgelopen maandag werd Tij thuis gebracht door opa. Toen had hij gezegd dat hij hoopte dat ik al de hele dag in bed zou liggen. “Waarom dan?” had opa aan Tij gevraagd. “Nou, omdat mama toen Clé geboren werd, ook de hele dag in bed moest liggen!” Heerlijk die kinderlogica. Maar wel zó leuk dat hij het nu nog bewuster mee kan en mag maken!

“In our life, there is room for five!”

Lijkt het je leuk om meer van ons gezellige gezin mee te krijgen, volg me dan op IG @elke.momentje