2 jaar geleden
In de krant?! Help
GVA
Onlangs verhuisde ik met mijn gezin vanuit Duffel naar Hoogstraten. Dit was een grote stap voor mij, want ik kende hier niets en niemand. Ik zou nieuw werk moeten zoeken, zou mijn zaak volledig opnieuw moeten opstarten. Een nieuwe omgeving creeëren voor een kind van 1 jaar, enzovoort.
Ik woonde hier al 1,5maand, had geen nieuwe klanten, en er moest nog veel in huis gebeuren, maar ik besloot om in een facebook groep mezelf even voor te stellen.
"Hey ik ben Kirsten, ik begeleid gezinnen en kinderen met voeding en zou mijn zaak even willen voorstellen." Iets super kleins, luchtig, in de hoop dat ik toch 1-2 of misschien wel 3 klantjes zou vinden.
De volgende dag ging ik naar m'n werk, ik zat toen nog in opleiding in een de winkel van Rijkevorsel, waar alles recent vernieuwd is en waar je eigenlijk geen bereik hebt door de dikke muren. Dus een hele dag kon ik geen reacties lezen, of m'n mails vernieuwen. Ik vroeg me af of er al iemand gebeld of gestuurd had, ik hoopte op het beste maar het frustreerde me dat ik niets kon ontvangen.
13u45, gedaan met werken. Ik schiet naar buiten, gsm in de hand en ik ga meteen naar m'n post; niets.
Verdorie.
Ik zie echter wel een email binnenkomen, GVA. "Ik heb toch helemaal geen abbonement...? Wat is dat nu weer." Nietsvermoedend open ik de email en ik lees dat ik word uitgenodigd voor een interview bij mij thuis dat gaat over jonge ondernemers.
Ik kreeg geen lucht. Zou dit eindelijk de moment zijn?! Mijn nieuwe start??
Ik bel mijn partner op, niets. Dus ik besluit te blijven bellen (:
Uiteindelijk neemt die op en ik begin te ratelen, 'kan dit later? Ik sta op een dak?' (Mijn partner legt zonnepanelen)
'NEEN, NEEN DIT KAN NIET LATER' en ik praat verder.
Even zijn we allebei stil en dan hoor ik 'm lachen. Hij is zo trots en blij voor me.
Ik kan me de helft van het gesprek niet meer herinneren, de fietsrit naar huis trouwens ook niet. Ik weet wel dat ik 10,5km al lachend naar huis ben gefietst en nog nooit zo snel thuis ben geweest als toen.
Thuis antwoord ik op de email.
Binnen 4 dagen zouden we afspreken.
Ik start meteen met het opruimen van mijn bureau, die nog steeds geen bureaustoel heeft. En de grote vaas, zonder bloemen...
Ik zucht.
"Jong, beginnend ondernemer", ik adem in - en uit.
Oké, dit komt goed. Niemand let op de vaas.
Ik bereid me voor op de vragen die hij zou kunnen stellen en na 4 dagen aftellen is het zover.
De dag zelf heb ik minstens 10 outfits gepast, mijn haar op verschillende manieren in model gelegd, mijn shmink wel 3 keer opnieuw gedaan maar het was zover.
Het gesprek ging goed, zoals verwacht.
Maar dan... de foto.
Tuurlijk wordt de foto genomen bij de vaas zonder bloemen.
Ik stoor me hier nog steeds aan. Waarom?
Te kritisch voor mezelf denk ik...
2 dagen na het interview ben ik 5 winkels afgelopen om een krant te vinden, want blijkbaar is GVA toch echt wel een zeer populaire krant, en die vindt je tegen de middag (blijkbaar) nergens meer.
Dus mijn middagpauze is goed besteed.
Ik weet nog dat ik de refter binnen kwam met een grijns tot achter m'n oren met m'n krant vast.
Zo trots.
Tot ik de foto zag bij de vaas zonder bloemen.
(:
Wauw. Ik kon mezelf slaan. Het artikel beschreef alles zo goed, heel ons gesprek, mijn passie, en waarom ik ben gestart. Maar die verdomde vaas... OH NO.
Het eerste wat ik na mijn werkdag ben gaan doen, is naar de winkel naast de onze gegaan, de AVA, en ben daar voor €50 aan droogbloemen gaan kopen. ;D
(Die staan nu prachtig in mijn home-office en elke keer dat ik ze zie staan kan ik alleen maar lachen om hoe erg ik me daar aan gestoord heb.)
Artikel te lezen via onderstaande link:
https://m.gva.be/cnt/dmf20220215_92874270?fbclid=IwAR2tR58ZbLYsO9bC4d_ChlOm7_xrVCvpp4FCXC-_XmvHVYAWYA0I4FD1mAs
