Het begin van ons gezin. Deel 3: Evacuatie

Januari 2013

We kunnen pas 3 dagen later terecht bij de gynaecoloog. Ik weet niet hoe ik de dagen doorkom maar er wordt weinig geslapen en veel gepiekerd. De gynaecoloog blijkt een ontzettende lieve man te zijn en samen met zijn team kijken ze ons meisje na. We horen een hoop medische termen die voor ons abacadabra zijn maar dan geeft hij ons het verlossende woord en wordt de kamer gevuld met een zucht van verlichting.

"Ik snap eigenlijk niet goed waarom ze je doorgestuurd hebben. Er is werkelijk niets met jullie kindje aan de hand"

Juni 2013

Het is vandaag mijn laatste werkdag. Niet alleen ga ik na deze dag met zwangerschapsverlof maar ik kom ook niet meer terug. 2 weken na mijn verlof loopt mijn tijdelijke contract af en ik heb vorige week te horen gekregen dat ik geen vast contract zal krijgen. De dag is gevuld met een lach en een traan. Ik heb hier lang met veel plezier gewerkt maar laat uiteindelijk ook niets achter. Ik sluit het hoofdstuk af door middel van een lunch met een collega die ook vandaag haar laatste dag heeft. En dan begint het echte aftellen. 

Juli 2013

Ik heb vandaag een extra controle. Mijn bloeddruk is nu al een paar controles te hoog geweest. Maar na de nodige controles in het ziekenhuis ben ik toch elke keer weer naar huis gestuurd. Ook vandaag is mijn bloeddruk te hoog maar niet meer ZO hoog als de laatste keer. Ik loop inmiddels overtijd en ons meisje krijgt een dreigbrief mee: Evacueren of over 3 dagen gedwongen uitzetting. Die middag gaan we nog even shoppen. Of nouja mijn vriend shopt en ik waggel er achteraan. Tegen de tijd dat hij bij winkel #4 is loop ik net bij winkel #2 de deur uit. 

Het is 22:30 uur. Ik heb wat kramp in mijn buik. Er is wel wat regelmaat in te vinden maar wel met veel tijd ertussen. Een vriendin raadt me aan te gaan douchen onder het motto: Als het voorweeën zijn nemen ze af, zijn het echte weeën dan zetten ze door. Als ik de douche uitkom worden de weeën heftiger, regelmatiger en pijnlijker. Ik voel me onrustig dus bel voor de zekerheid de verloskundige. Ze komt over een uur langs. Het blijkt een bezoekje voor niks. Geen ontsluiting. We spreken af dat ik de volgende ochtend even bel om te bespreken hoe het gaat. 

In de loop van de nacht worden de weeën nog sterker, heftiger en pijnlijker. Ik doe geen oog dicht en ben gespannen. De volgende ochtend bel ik de verloskundige. Ik voel me niet goed en heb niet geslapen. Ze komt langs voor een check-up. Weer is mijn bloeddruk torenhoog. Met onze vluchttassen vertrekken we naar het ziekenhuis. Daar nemen de weeën af. De gynaecoloog stelt me voor de keus: Naar huis met een slaapmiddel of in het ziekenhuis blijven en daar afwachten. Ik kies voor de eerste en die middag haal ik thuis wat uurtjes slaap in.

Ik blijf de rest van de dag in bed tot om middernacht de deurbel gaat. De verloskundige heeft zich vergist en is naar de verkeerde vrouw gereden. Ze controleert toch nog maar even mijn bloeddruk nu ze er toch is maar deze is dit keer net zo kalm als ikzelf ben. Een paar uur naar haar vertrek komen de weeën terug. Sterker, sneller en pijnlijker dan alles hiervoor bij elkaar. Na een uur weeën wegpuffen en vooral dansen ben ik gebroken. Als om 6 uur mijn vriend net in slaap is gevallen bel ik toch maar de verloskundige. 

Ze treft me in een wee aan en ziet hoeveel strijd ik heb moeten leveren sinds haar vorige bezoek 6 uur geleden. Ze meet nog even mijn bloeddruk maar die kapt ze halverwege al af. Veel te hoog. De vluchttas staat nog in de auto dus we rijden gelijk richting het ziekenhuis. Daar gaan gelijk alle metingen lopen. Bloeddruk blijft te hoog. Weeën komen om de 2 minuten. Ik ben moegestreden en in mezelf gekeerd, weet niet meer hoe ik de stormvloed van weeën moet opvangen maar zit pas op 6cm. Ik vraag om een ruggenprik nu het nog kan.

Ik lig al een uur bij de anesthesist te wachten als hij eindelijk de ruggenprik plaatst. Al gauw daalt de pijn en kom ik in een fijne roes. Lachend meld ik dat ik een wee heb en even ziet vriendlief zijn vrouwtje weer. Hij heeft gelukkig niks te klagen. Ik ben tot nu toe compleet in mijzelf gekeerd en wil eigenlijk alleen maar rust en stilte om me heen. 

Als de weeën weer wat sterker beginnen te worden daalt de hartslag van ons meisje. De verloskundige wil de PH-waardes van onze kleine controleren om te zien of het nog goed met haar gaat. Het vruchtwater blijkt ook licht gekleurd te zijn dus ze willen geen risico's te nemen nu ze wat verzwakking laat zien. Ze nemen wat bloed af maar het blijkt te weinig te zijn en dus moeten ze het nog een keer doen. Ook dit keer gaat het niet goed. Het apparaat weigert dienst. Er wordt overlegt met de gynaecoloog. Gaan we weeenremmers toedienen of gaan we het kindje nu halen hoor ik ze vragen? 

Na nog geen 10 seconden staat de gynaecoloog voor mijn neus. Ze stelt zich snel voor en duikt tussen mijn benen. Ik moet gaan persen. De kleine doet het niet goed en ze moet er nu meteen uit. Na 2 keer persen wordt de zuignap erop gezet en na nog 3 keer persen wordt onze kleine meid geboren. 

Een lange stilte volgt..