Herstel van mijn keizersnede & trombose

Een keizersnede lijkt toch zo ideaal en makkelijk. Geen inscheuren of andere ongemakken.

Nou dat valt toch echt tegen! Het is gewoon een zware buik operatie. Er worden 3 lagen opengesneden, de buik, buikvlies en de baarmoeder. Plus je buikspieren worden als het ware aan de kant geschoven om bij de baarmoeder te kunnen komen. Vervolgens worden al deze lagen weer dicht gebrand en gehecht. 

Door de ingreep ontstaat er ook een permanent litteken op de baarmoeder, daarom wordt er afgeraden om binnen een jaar na een kz weer zwanger te worden, want het litteken kan scheuren wat vervolgens de baby in levensgevaar kan brengen.

De standaard herstel periode is 6 weken, na deze weken heb je weer een afspraak met je gynaecoloog. Die vraagt hoe het met je gaat en of je nog tegen dingen aanloopt of last hebt van ongemakken.

De eerste paar dagen

Meestal blijf je na een keizersnede nog 5 dagen in het ziekenhuis. Dit was bij mij ook zo. Ik heb ongeveer 2 dagen alleen maar op mijn rug kunnen liggen, mijn buik dit teveel pijn om goed te kunnen bewegen. Na die 2 dagen moest mijn katheter eruit en moest ik dus wel weer stukjes lopen om naar het toilet te kunnen. Nou.... ik denk dat een vrouwtje van 80 nog sneller liep dan ik. Ik kon alleen lopen dmv ondersteuning van mijn vriend of verpleegster en dit ging al schuifelend, kleine stapjes voor stapjes. Ik snap nu waarom kraamkamers een invalide toilet hebben, haha. 

Na elke dag ging het steeds beter, ik moest krom lopen, omdat mijn buikspieren protesteerden. Dat kromme lopen heeft ook 3 weken geduurd voordat het beter ging. Hele lange stukken kon ik ook niet lopen, maar gelukkig heb ik een rolstoel kunnen gebruiken. De eerste paar dagen werd ik dan ook als een koningin op mijn bed heen en weer gereden als ik mijn zoontje wou zien. 

Ik kreeg ook elke dag 2 x een spuit in mijn bovenbeen, fraxiparine een bloedverdunner. Om trombose te voorkomen, maar helaas heeft dat niet bij mij gewerkt....

Een trombose been

Na een week begon ik wat spierpijn in mijn lies te krijgen, ik dacht dat het nog door de keizersnede kwam. Kort na een hele ochtend met mijn zoon te hebben gezeten, kreeg ik pijnscheuten door mijn hele been. Ik dacht eerst dat ik wat had verrekt of zo. Naarmate dit steeds erger werd, heb ik toch maar even mijn been bekeken. We zijn toen heel erg geschrokken. Mijn hele linkerbeen was helemaal donkerrood en gigantisch opgezwollen. Ik had trombose te pakken.

Mijn vriend heeft toen gelijk een huisarts in de buurt gebeld en die heeft contact opgenomen met de spoedeisende hulp in het Isala. Ik moest onmiddellijk heen. Eenmaal daar aangekomen was het daar gigantisch druk, het was namelijk een zaterdag. Mijn been deed nu zoveel pijn dat ik hem omhoog moest houden op een stoel. Na 4 (!!) uur wachten, werd ik eindelijk geholpen. Ik kreeg een echo van mijn hele linkerbeen. En jawel hoor, diep veneuze trombose in mijn linker lies en ook best een groot stolsel. 

Ik moest gelijk aan een hartfilmpje en aan de saturatiemeter. Ik ben die zelfde dag naar de acute opname gebracht voor 1 nacht observatie. De artsen waren bang dat de prop kon los schieten en een longembolie zou veroorzaken, of nog erger een hartinfarct. 

Bij een longembolie schiet er een klein propje in een van de bloedvaten van je longen. Dit kan erge benauwdheid veroorzaken en zelfs permanente schade of helemaal afsterven van een stukje long. In het ergste geval was ik er nu helemaal niet meer geweest, die realisatie kwam pas veel later. Ik heb met zo'n groot stolsel ontzettend veel geluk gehad.

Herstel en vervolg

Ik heb 2 weken Fraxiparine moeten gebruiken. Mijn vriend moest deze spuiten in mijn been zetten, want ik ben als de dood voor naalden. Gelukkig waren ze niet pijnlijk, want je moet het in het vette gedeelte van je been spuiten. Ik kreeg er alleen wel ontzettende blauwe plekken van en harde bulten op de spuit plekjes. Ook had ik hele dagen barstende hoofdpijn. Naast de spuiten kreeg ik ook pilletjes, acenocoumarol. Deze gaan de werking van vitamine K tegen, een antistollings vitamine  Dit zijn de enige bloedverdunners die ik kan blijven slikken icm borstvoeding.    Voor deze medicatie moet je ook regelmatig geprikt worden voor de INR waarde. Deze waarde bepaalt de snelheid van het stollen van je bloed. 

Het herstel van mijn been heeft een maand geduurd. Hij is na 1 dag ingetaped, maar dit was niet heel erg goed gedaan. Dus de dermatoloog heeft het nog een keer ingetaped. Het strakke intapen stimuleert de bloed afvoer in je been, wat weer zorgt voor het langzaam oplossen van de bloedprop. Ik heb een paar weken met een ingetaped been gelopen, hiervoor heb ik nu een aangemeten steunkous tot aan mijn knie die ik elke dag moet dragen.

Een steunkous helpt met het voorkomen van een posttrombotisch syndroom. Dan zijn de aderen en andere weefsels permanent beschadigd. Gevolgen hiervan zijn een constant onrustig been of juist een zwaar en vermoeid been. Oedeem (vochtophoping), spataderen en wondjes die slecht genezen. Dit syndroom treedt meestal pas na 1 of 2 jaar op. Deze permanente schade ontstaat doordat de klepjes in de aderen niet meer goed werken en het bloed dus weer terug stroomt, hierdoor staat je bloed als het ware stil en kunnen de aderen gaan ontsteken. 

Trombose heeft ook nog weer verschillende soorten, die van mij is diep veneus. Wat inhoud dat het in een diepe ader onder mijn spierlaag ligt. Helaas heb ik nog steeds last van mijn been, met name tijdens fietsen en traplopen. Ik krijg dan een doof en drukkend gevoel op de plek waar het stolsel zit.

Ik heb in oktober weer een echo van mijn been, om te zien of het stolsel al is geslonken. Zo niet dan moet ik voorlopig nog aan de bloedverdunners blijven. Gelukkig hoef ik in ieder geval geen spuitjes meer!