En zò, precies zò, zou het moeten zijn in onze wereld..

Al weken het gesprek van de dag.

Racisme.

Kleur. Meningen. Ongelijkheid. Onbegrip.

Ik volg het nieuws eigenlijk als niet meer. Iedereen lijkt een mening te hebben. En ik hoor zo vaak slechte, akelige dingen.

Afgelopen week vroeg ik me af:

‘Waarom bestaat er zoiets als racisme? Of ben je dit al vanaf je geboorte? En wat als onze kinderen racistisch zijn of worden?’

Het antwoord op mijn vragen komt onbewust een paar dagen geleden.

Onze dochter Loïs-Nova ( 5 ) komt naar me toe met twee knuffels, ze zegt:

“Mamma, kijk dit zijn Bobby en Guusje en ze zijn een tweeling. Zijn ze niet schattig samen?”

Ik zeg: ‘Ja, heel lief. Maar zijn ze een tweeling?’

Ze lacht: “Ja, dat zie je toch. Ze hebben dezelfde prachtige ogen en ze zijn even groot.”

Ik zeg: ‘Dat klopt inderdaad. En wie is wie?’

Loïs: “Ze heten zo omdat ik niet zeker weet wie de jongen en wie het meisje is dus deze namen kunnen voor beide, zo hoef ik nooit te kiezen.”

Tevreden gaat ze verder met spelen.

Wat later op de dag denk ik terug aan ons gesprek. Loïs geeft, al is het onbewust, antwoord op al mijn vragen.

Twee knuffels, totaal verschillende knuffels. Verschillende kleuren, verschillende dieren en toch volgens haar een tweeling.

Wij mensen worden niet racistisch geboren. Onze kinderen zien geen verschil, ze zien al helemaal geen kleur. Ze zien puurheid.

Ze zien vriendjes en vriendinnetjes.

Ze zien liefde zonder onderscheid te maken.

En zò, precies zo, zou het moeten zijn in onze wereld.

Wij moeten zelf ook stoppen met het herhalen van ‘kleur’.

Alle mensen in de hele wereld doen er toe.

Niemand heeft een kleur of juist iedereen..❣️