En dan zegt hij "het is kanker" #3

We wachten op de uitslag van alle onderzoeken. En dat is slopend! Maar uiteindelijk is het de dag van het telefoontje. (Gelukkig hoefde we daarvoor niet helemaal naar rotterdam).

De arts is heel vriendelijk en duidelijk. Het is inderdaad kanker. Maar, goed te behandelen. Er moet nog een operatie komen omdat dokter kneus (zo noem ik hem) dwars door de tumor heeft gesneden. 

De eerste de beste plek zou zijn een paar dagen voor de uitgerekende datum. Maar als het eerder zou kunnen belt hij meteen. 

Het was een rare ervaring. Aan de ene kant vervelend omdat er geopereerd moet worden en het nog niet helemaal duidelijk is of er uitzaaiingen zijn. Andere kant een opluchting omdat het goed behandelbaar is en hij dus niet dood gaat. 

Een week voor de geplande datum worden we savonds iets voor 5en gebeld. "Kunt u, u morgen om 7.00 uur melden? Dan kan u al geopereerd worden" 

Natuurlijk kunnen we dat! Hoe eerder hoe beter. Ik bel gelijk mijn ouders. Mijn vader brengt ons en mijn moeder gaat ook mee. Dit wilde ik graag omdat als de bevalling zou beginnen ze er dan bij kon zijn in plaats van Sander. 

Het is heel vroeg (lees 4.30 uur) als we opstaan om ons klaar te maken voor vertrek. Ik ben sochtends niet op mijn best dus doe rustig aan. Ik ben op van de zenuwen. Bij Sander valt het mee. 

Als we in het ziekenhuis aan komen worden we naar een zaal gebracht. Sander mag daar zijn operatieschort aan doen en in het bed gaan liggen. Hij krijgt een infuus en zijn bloeddruk en hartslag worden gemeten. Daaruit blijkt dat hij inderdaad erg rustig is. 

Dan is het zover hij mag naar de operatie. Hij word weg gereden en vlak voor hij de lift in gaat word er op de gang geroepen: "meneer heeft u uw tablet wel op?" Welke tablet? Die had hij dus niet gehad. En zoef weg was hij de lift in naar de operatie.

Sta je dan. Volledig onwetend wat er nu was met die tablet en geen zuster meer te bekennen om het aan te vragen. 

Mijn vader stelt voor om even uit het ziekenhuis te gaan. Het zou wel een tijdje duren en ik zou worden gebeld zodra hij terug was. We gingen even de stad in (waar bijna alles nog dicht was) en ik kocht een paar tijdschriften voor Sander.

We gingen weer terug en dronken een kopje koffie in het restaurant van het ziekenhuisen aten daar een broodje. Pffff wat duurt wachten lang zeg. 

En dan word ik gebeld. "Meneer is klaar en terug op de kamer". Fijn! We staan gelijk op en gaan naar boven. In de lift maak ik nog een grapje dat hij daar helemaal zonder bijwerkingen van de narcose zou zitten. 

Ik loop de kamer binnen en het eerste wat hij zegt he he dat duurde lang. Dat duurde lang? Er zit nog geen 5 minuten tussen het telefoontje en nu. Hij was blijkbaar al 1,5 uur klaar en zeker 3 kwartier weer op de afdeling. Ze waren me vergeten te bellen. Maargoed, hij zag zo wit als een laken maar voelde zich wel goed. 

De arts zou die dag nog komen met uitleg. We hebben de hele dag gewacht en tegen de avond was hij daar. Alles is weg gehaald! En er zijn geen uitzaaiingen te zien!! Wat een opluchting. Wat een blijdschap. 

We zouden een brief krijgen voor de eindcontrole. Nu konden we lekker naar huis. Aansterken en wachten op ons kleine wondertje.....