En dan zegt hij "het is kanker"

Tijdens onze eerste zwangerschap, die behoorlijk pittig was (continu misselijk), ging Sander (mijn partner en vader van de kindjes) naar de tandarts. Gewoon controle. Er zat al een poosje een plekje in zijn mond en hij kaartte dat aan. De tandarts zei hem naar de huisarts te gaan omdat het er al te lang zat voor een aft.

We moesten de volgende dag toch al naar de KNO arts voor zijn oren dus besloten we het daar neer te leggen. Die zei, ohh dat is niks bijzonders. Haal het wel weg maar het is toch niks. Geen zorgen.

En een week later werd het weg gesneden. Ging wel op kweek want dat doen ze met alles en weer een week later moesten we terug komen voor de uitslag.

We zaten niets vermoedend te wachten. We werden naar binnen geroepen en we dachten zo klaar te zijn want hij had immers al gezegt dat het toch niets zou zijn. 

We zitten aan zijn bureau en dan zegt hij uit het niets "het is kanker". Stilte. Sanders slaat helemaal dicht. En ik wacht op een verder verhaal. Maar er komt niks. Ik word vanbinnen kokend (fijn die hormonen. Mijn verlof was net begonnen) Ik blijf de arts vragend aan kijken maar het blijft stil. Alle doemsenario's razen door mijn hoofd. 

En nu? Gaat hij dood? Vraag ik dan maar. Dat weet ik niet geeft de arts aan. En weer stil. Ik kan hem wel over dat bureau heen trekken. 

Hoezo?! Weet ik niet?!. Wat gaan we hier aan doen dan? 

We worden doorverwezen naar Rotterdam. Het ziekenhuis hier zou alles regelen. Dat alle onderzoeken op 1 dag zouden zijn. 

We waren allebei uit het veld geslagen. We hebben gehuild en onze families ingelicht. Allemaal in totale shock. Dit had helemaal niemand verwacht.

Nu maar wachten op bericht uit Rotterdam......