En dan gebeurt er dit, wie had dit ooit gedacht. (12)

Trouw ga ik elke week naar de psycholoog en het gaat steeds beter met mij.

het is februari 2011 en bij ons is het carnaval. Zelf lopen we in de optocht mee, Roy, Syd en ik. Syd ligt in de kinderwagen, maar het laatste half uur huilt hij alleen maar. We besluiten daarom om de optocht niet helemaal uit te lopen. Syd voelt erg warm, en we besluiten met hem naar huis te gaan. Eigenlijk zou Syd die avond bij oma gaan logeren, zodat wij die avond lekker carnaval konden vieren. Nu besloten we om thuis te blijven (en dat was een beste beslissing blijkt achteraf) . Oma vond het wel jammer, maar zelf sta ik niet vrolijk feest te vieren als ik weet dat mijn mannetje ziek is. Uiteindelijk viel het wel mee met Syd. De volgende dag besef ik ineens dat ik mijn menstruatie nog niet heb gehad, en deze is altijd stipt op tijd.

Ik vertel dit aan Roy, maar hij zegt; je zal je wel verkeken hebben Diana, reken het nog maar eens goed na. En dat doe ik wel tig keer, maar ik blijf erbij... ik ben over tijd. Dinsdag gaat Roy weer werken en ik heb geen rust. Vandaag wil ik het weten, dus ik ga met Syd naar de drogist, koop een test en snel naar huis.

Als ik thuis ben, leg ik Syd in de box en ik vlieg de wc op. na 1 minuut heb ik het antwoord al. IK BEN ZWANGER!!!!

Helemaal beduusd bel ik Roy op, als hij opneemt zeg ik; Ik weet al waarom ik niet mijn menstruatie heb gehad. Hij zegt meteen; zie je wel.... ik zei toch dat er niks aan de hand is. Jawel zeg ik, er is wel iets aan de hand, Ik krijg voorlopig ook geen menstruatie meer.. waarom niet vraagt hij (Hij snapt er nog steeds niks van) OMDAT IK ZWANGER BEN...

We snappen er zelf helemaal niks van, maar zijn zo ontzettend blij. ik vertel het meteen mijn ouders, en daarna aan mijn schoonouders. In eerste instantie denken ze dat we een grapje maken, Jullie zijn toch nog helemaal niet bezig met een nieuwe poging.. 

Na een paar dagen besluiten we het iedereen te vertellen, ja het kan misgaan maar dat kan met 14 weken ook nog.. Onze broers en zus horen het via de telefoon, daarna zetten we het grote nieuws op Facebook. Vanaf dat moment staat mijn telefoon roodgloeiend. Niemand snapt er iets van.. Wij zelf snappen het ook nog steeds niet.

Nu wil ik alles anders, ik wil naar een verloskundige ipv naar het ziekenhuis. De afspraak is zo gemaakt.

3 weken later gaan we vol spanning naar de verloskundige, en daar zien we een prachtig mooi hartje. Alles is goed. Ook deze zwangerschap verloopt vlekkeloos, geen kwaaltjes. eigenlijk voel ik me gewoon top.

ook mijn psycholoog is blij verrast. En samen werken we nog zeker een maand of 4 aan mijn schuldgevoel. dat is nu gelukkig helemaal weg...

Als Syd op 11 April jarig is, ben ik al 10 weken zwanger.

Wie had dat ooit gedacht!!