Deel 15 - BRIEF VOOR NINA en wat over onzekerheden.

2018 oktober.

Voordat Elou geboren werd, las ik ergens een blog van iemand met een brief voor haar kind. En daarna nog één en nog één. Ze raakte me allemaal. Ik heb tijdens het lezen aardig wat tranen gelaten. Ik heb toen besloten ook een brief te schrijven aan Nina. Ik wist niet exact wat ik wilde schrijven maar door de teksten die ik las raakte ik geïnspireerd. Nadat ik hem af had, heb ik hem laten lezen aan Mark en ook hij was geraakt. Ik besloot het op een kaart te laten drukken en hem aan Nina te geven zodra 'de baby' geboren was. Op 22 oktober 's avonds toen we met zijn vieren in het ziekenhuis waren en Mark en Nien het eten op hadden, besloot ik hem haar te laten lezen. Het was het juiste moment want eigenlijk zag ze het niet zitten om naar huis te gaan zonder mij, en natuurlijk Elou. Ze had wat moeite met dat idee en wilde haar graag duidelijk maken dat het 'goed was'. Zodra ze zag dat de kaart voor haar bedoeld was, zag ik op de een of andere manier twijfels. Ik kan het niet goed uitleggen maar ze leek zelfs wantrouwend. Maar eenmaal aan het lezen zag ik haar gezicht trotser worden, het deed haar heel veel dat er zo'n lap tekst was, puur voor haar bedoeld. Eenmaal klaar zaten we met zijn drie te huilen en hebben we haar heel duidelijk verteld dat alles wat er in de tekst staat, 100% waar is.

Dag kleintje.. Of grootje,

Liefje, beauty, Nien..

Jij bent nu grote zus. Niet langer het enige 'kleintje' in huis.

Toen we jou vertelden dat er een baby zou komen, vond je dat fantastisch. De tranen kwamen direct opzetten en toen we een paar weken later hoorde dat het een zusje werd, vloeide ze weer rijkelijk. Je was direct al trots.

Ook ben je wel eens onzeker. Omdat je denkt dat je ineens 'groot' zou moeten zijn denk ik.. Dat het 'kindje zijn' voorbij is. Dat je alles zelf moet gaan doen. Dat we je nooit meer zouden helpen of misschien wel minder zouden knuffelen.

Je hoofdje draaide op volle toeren deze maanden.

En er kwamen vragen.. Wie vinden jullie straks liever, de baby of mij? 'Krijgt de baby straks mijn speelgoed enzo?'

Ondertussen zijn die gedachten stormen weer wat gaan liggen.

Gelukkig maar lieve schat. 10 jaar was jij het enige kindje in huis.Mijn aller liefste kleine meisje.

Nog steeds ben je klein wanneer je in je bed ligt te slapen, met je mond soms open en half iets zeggend in je slaap. Of wanneer je je niet lekker voelt en dan het liefst de hele dag wilt knuffelen. Wanneer je schrikt of bang bent voor iets en om mama roept of ons stevig vast pakt.. Of als je om wat dan ook verdrietig bent, ja.. dan ben je nog klein.

Het gebeurd wel steeds minder, dat 'kleintje zijn'. We zien je steeds groter worden. Wijzer ook.

En elke dag nóg mooier. Soms een grote mond opzetten, de trap stampend opstormen.Jij bent jij. En elke keer als we je denken te kennen, komt er een nieuw stukje Nina naar boven. Je zet grote stappen, soms wat aarzelend en onzeker. Maar je doet het allemaal zo goed.Je leven zal weer veranderen, zoals dat al vaker is gebeurd. Je zal nu mama moeten delen, iets wat je nog nooit eerder hebt hoeven doen behalve dan met Mark.. Ja.. Mark.. Hij is papa, voor jou zal dat ook wennen zijn.

Je zal zo verliefd staan te kijken naar Elou en bij jezelf denken dat dat mini mensje ook groot wordten voor altijd deel van ons, van jouw leven zal zijn.

Maar weetje kleintje, Lieve Lieve Nien..Het komt goed. Je zei het zelf al, 'Ik a de beste grote zus ooit zijn'.En zal ik je eens iets zeggen?

Daar hebben wij nooit een moment aan getwijfeld. Je bent een lieverd !

We houden van jou, altijd !!

Dikke kus.. Mama & Mark.

Ik wist natuurlijk niet wat ik zou gaan voelen als ' de baby ' geboren werd. Maar deze brief kwam recht uit mijn hart. Wist ik het vooraf maar.. Ik heb me dagen onzeker gevoeld. Waarom wilden wij dit ook al weer precies ? Per se een tweede kindje erbij. Niet alsof ik nú weet hoe ik me precies voel... De ene dag heb ik mega schuldgevoelens, krijgt Nina nu wel genoeg 'aandacht' van mij ? Voel ik nú wel net zoveel liefde voor Elou, als voor Nina? Ik denk op de meeste dagen dat dat niet eens écht hoeft, me dit af vragen. Ik ken Nina op dit moment al bijna 12 jaar. ( zeker 12 als je de zwangerschap meerekent ). Met haar heb ik zóveel mee gemaakt. En zij is mijn eerste. Dat maakt veel anders. Elou leerde ik kennen in mijn buik en meer vanaf haar geboorte, en nog steeds.. Dat klinkt misschien een beetje gek, en als dat gek is, dan is dat maar zo. Ik hou van beiden net zoveel, zo voel ik dat. Ik zou nooit kunnen kiezen tussen deze twee meiden. Maar bij Nina blijft het feit dat we een heel sterk team zijn, samen. Ik zie veel van mij in haar. Het lijkt gisteren dat ik me zoals haar opmaakte en mezelf 1000x per dag in de spiegel bekeek. Ik was onzeker over mijn figuur, gebit en mijn haren. Precies zoals zij dit ook vaak uitspreekt. Ik ben blij dat ze dit bij mij doet. Ik probeer haar áltijd te vertellen hoe prachtig ik haar vind. Al had ze geen tanden, een kaal hoofd en 3 kleding maten groter. Het gaat mij er bij niemand om hoe die gene eruit ziet, al helemaal niet bij mijn dochters. Wél vind ik het belangrijk dat we verzorgd zijn en er qua kleding een beetje 'normaal' bij lopen. Maar normaal is ook voor iedereen anders.. Ik hou van een jeans met shirt of een enorme grote trui bij mezelf. Op zijn tijd een jurkje en niet te veel sieraden. Nina vind het vooral belangrijk dat het van nú is. Geen vintage jurkje.. 'doe dat maar bij Elou aan'.. Ze draagt graag wat lekker zit, maar het móét hip zijn. Bij Elou hou ik van comfi en naturel, jurkjes heeft ze weinig aan, oversized truien daarentegen.... WHATEVER. Iedereen is mooi ( hoe cliché ) op zijn eigen manier. Wat je ook draagt. Maar wat wel bij heel veel mensen, en dan vooral bij pubers ( denk ik ) in het hoofd zit, is onzekerheid. En dat is het bij Nina. En we doen ons best, we proberen haar te vertellen hoe mooi ze is, want het blijkt toch belangrijk om zulke dingen echt te benoemen. Maar ik zelf ben ook niet het meest zekere persoon. Het helpt natuurlijk niet als ik zeg dat ik me vreselijk vind op foto's of dat ik zeg dat er wel 30 kilo af moet wil ik mijzelf weer 'mooi' vinden. Maar het gebeurd, ik zeg dit.. Misschien zelfs wel iets te vaak. Maar dat is ook niet anders. Ik hou van open en eerlijk.

Over 2 weken krijgt Nien een beugel. Een heel spannend iets waar Nina (en ik ook) al maaaaanden naar uit kijkt. Ze lacht breed uit, ze houdt ervan.. Ze straalt wanneer écht wanneer ze lacht en doet dit nóg liever met rechte tanden. Ik geef haar groot gelijk. Ik heb mijn beugel zo'n 5 jaar gehad ( veel te lang voor het resultaat if you ask me ) maar ik ben zo enorm blij dat mijn ouders mij dat rotding hebben gegeven. En ik gun Nina het gevoel ook, dat ze over 2 jaar haar beugel laat verwijderen en lacht met de rechte tanden die zo bij haar passen. Ik ga alvast opzoek naar een mega zware ketting, inclusief slot. ( LOVE YOU NIEN ).

JOE !