De weken na mijn bevalling

In de weken na mijn bevalling ging het ook niet zoals ik het verwacht had. Niet zoals het moest zijn.

De dagen dat de kraamverzorgende er was waren heel fijn. De eerste dag dat ik thuis kwam heb ik een vragenlijst gemaakt met wat ik allemaal wilde vragen. We hadden immers maar 3 halve dagen met haar omdat ik 10 dagen in het ziekenhuis heb gelegen met Milou. Dan leer je alles wel maar in het ziekenhuis, waar je op een knopje kunt drukken als je ergens niet uit komt. Dit is thuis, zonder hulp, en ik was best onzeker.

Thuis ben ik door gegaan met kolven, waar ik in het ziekenhuis mee gestart was. Dit ging alleen niet zoals het moest. Met zere borsten heb ik op een gegeven moment de dokter opgebeld. Daaruit bleek dat ik aan beide borsten een beginnende borstontsteking had. Dit deed echt heel zeer! Toch vertelde hij mij dat borstvoeding de beste voeding is die er is en adviseerde mij door te gaan. Dit terwijl ik toen had aangegeven dat het voor mij teveel werd. Op advies van hem dus nog 2 dagen door gegaan, totdat mijn vriend thuis kwam... Milou was aan het krijsen van de darmkrampjes, ik zat te kolven en kon ook alleen maar huilen. Toen was de maat vol voor mijn vriend en ik moest de dokter nogmaals bellen. Toen kreeg ik te horen dat ik niet zomaar moest stoppen met borstvoeding. Nou ik zal je zeggen, het stoom kwam uit mijn oren van woede. Ik stopte niet zomaar! Ik wilde stoppen omdat ik op was van het huilen, het gehuil van Milou, te weinig nachtrust omdat Milou elke nacht nog kwam en ik elke nacht moest kolven! Mijn lichaam gaf aan dat het klaar was! De assistente zei toen ook tegen mij dat alles wel goed kwam. Ze heeft de lactatiekundige gebeld en die heeft samen met mij een plan gemaakt om zo snel mogelijk af te bouwen. Ondertussen zijn we gestart met de kunstvoeding. Langzaam introduceren en vermengen met de borstvoeding die ik nog in de koelkast had staan. Na een kleine week zat ze compleet op kunstvoeding en toen diende zich het volgende probleem aan....

Koemelkallergie, dat dacht ik toen Milou constant na de voeding huilde. Ik heb toen de huisartsenpost gebeld omdat ze alleen maar huilde en ik merkte dat ze pijn had. En andere pijn dan met darmkrampjes. Dit was echt krijsen! Maar die vertelde mij dat ik maar contact moest opnemen met het consultatiebureau op maandag. Dat zag ik ook niet zitten want in de eerste week dat ik thuis was heb ik ze geprobeerd te bellen in de ochtend en ik werd pas terug gebeld aan het eind van de middag. Dus weer met m'n rug tegen de muur. In die 3 weken die daarna kwamen werd ik er niet beter op. Ik kon alleen maar huilen en het ging niet goed met mij. Ik kreeg langzaam aan een afkeer naar mijn eigen kind. Ik zat ondertussen met een kind waar de ontlasting niet van op gang kwam, waarvan ik dacht dat ze koemelkallergie had en ze krijste mij de hele dag alles bij elkaar. Het ergste was nog dat ik haar hyperventilerend uit bedje haalde. Toen ik helemaal radeloos was, heb ik mijn vriend opgebeld en die is persoonlijk langs de dokter gegaan. Ik kon met spoed terecht. Daar heb ik eindelijk mijn verhaal kunnen doen. Milou werd op pepti voeding gezet en kreeg lactulose voor haar ontlasting. Dit leek goed te gaan in het begin...

Toen Milou bijna 3 weken aan de lactulose zat, ging het qua ontlasting nog niet beter. Dus in die week heb ik 3x de huisarts gebeld om te vragen wat er nog te doen viel. Die zei dat ik door moest blijven gaan met de lactulose zoals het nu was. Toen ik de maandag erop bij de kinderarts kwam, vertelde zij mij dat het allang het dubbele had moeten wezen. Toen werd ik nog bozer. Dit betekende dat de dokter mijn kind gewoon 3 weken met pijn had laten lopen. Maar achteraf gezien mag de dokter niet ophogen omdat hij uit gaat van gewicht en de kinderarts gespecialiseerd is in dit zulk dingen. Dus die maakt die keuze makkelijker. Tijdens ons bezoek aan de kinderarts werd ook duidelijk dat Milou spruw had. Dat had het consultatiebureau al wel opgemerkt maar dat kwam niet helemaal over bij mij. Iets wat er ook nog wel bij kon....

Want de week voor de kinderarts moesten we ook naar het consultatiebureau voor de eerste prikjes. Maar dan komt er ook een arts bij kijken om te beoordelen hoe het gaat met je kindje. Deze arts zei dat het nog wel eens mogelijk kon zijn dat ze heupdysplasie had. Daar moest dan een echo voor gemaakt worden. Weer moest ik alleen maar huilen... Omdat ik niet wist wat het inhield, heb ik het opgezocht op google toen ik thuis kwam. Iets wat ik beter niet had kunnen doen want achteraf gezien was dit voor mij de druppel die de emmer liet overlopen. Het ging niet goed met mij. Ik zag alleen maar de woorden spreidbroek en achterstand qua lopen en kruipen. En bij mij in m'n hoofd ging alleen maar rond, ze gaat nu nog verder achterlopen als ze het wel heeft. Gelijk weer angst...

Door alles wat er in het ziekenhuis en de eerste weken is gebeurd bij ons, heb ik een behoorlijke klap gehad. Dit constateerde de kinderfysio ook toen ik bij haar kwam. De afspraken waren eigenlijk voor Milou maar ondertussen zijn ze voor mij geweest voor het merendeel. Zij heeft mij geholpen met de diagnose postnatale depressie. Haar verdenking was juist en ze heeft voor mij de juiste stappen ondernomen in samenwerking met de kinderarts. Zo ben ik ook bij een psychiater terecht gekomen en zo ben ik het van mij af gaan praten.

Nu weer 3 weken later hebben we het over een opname MBU. Maar hierover vertel ik later meer.