DE ONTDEKKING VAN UKKIE

Zwanger!

Tja en daar sta je dan met een positieve test in je handen. 4,5 weken geleden was ik nog ongesteld geweest. En nu... Nu niet meer...

Het weekend hiervoor vierden we de verjaardag van onze oudste, 10 jaar is Keli geworden. Jeetje, wat gaat de tijd toch snel. 10 jaar geleden nog ons lieve kleine meisje wat geboren werd en nu een wijze en gezellige tiener! Ik zou tijdens haar verjaardag rustig aan doen met een biertje drinken, want de dag erna had ik mijn allereerste Crossfit wedstrijd, erg spannend! Dus ik moest natuurlijk wel goed fit zijn, want we gingen op tijd weg zondagochtend! Maar goed, van dat voornemen kwam weinig terecht en ik heb van de biertjes genoten die zaterdagmiddag. Gelukkig lag ik wel op tijd op bed, dus de zondagochtend was goed te doen.

De wedstrijd ging voor geen meter. Dat kwam natuurlijk ook, omdat de eerste rondes vooral bestonden uit uithoudingsvermogen en laat dat nou net mijn zwakke punt zijn. Ik ben meer van de kracht onderdelen, maar voordat daar aan begonnen werd, lag ik er na de eerste rondes al uit. Niet dat het me uit maakte, nu had ik tenminste alle tijd om de andere leden van onze box (de sportschool in Crossfit term) aan te moedigen! Uiteindelijk waren er van de 8 deelnemers van onze box, 6 met een medaille naar huis gegaan! Super prestatie! Ik was uiteindelijk laatste geworden, maar goed iemand moet die plaats invullen, dus waarom niet ik, haha. En dan nog, het was een geweldige ervaring en ga dit zeker nog vaker doen!    Verder was ik blij dat ik niet ongesteld was geworden deze dag, dat moest ongeveer dit weekend dacht ik. Uiteindelijk wel fijn dus.

Die maandag begon de avondvierdaagse. Elke avond gingen de meiden wandelen, en ik ging lekker sportief met de oudste mee, die mocht namelijk al de 10km lopen. Die maandag was ik ook niet ongesteld geworden, maar goed het scheelt soms wel eens een dagje en ik hou het wat dat betreft niet echt helemaal bij, dus het komt wel dacht ik.

De volgende dagen werd ik ook niet ongesteld. Verder waren mijn borsten wel wat gevoeliger, maar dat weet ik aan het feit dat ik ongesteld moest worden. En ik was erg moe, maar ja wat wil je, al dagen op een rij sportief bezig geweest! Maar die donderdag 9 juni, twijfelde ik toch, ik zal toch niet zwanger zijn? Nee dat kan niet, ik heb al 4 jaar die koperen spiraal en nog nooit ergens last van gehad. Maar goed, even gauw bij de Hema een test gehaald. Toen ik mijn kinderen uit school had gehaald, maar even naar de wc om over het staafje te plassen. Kon ik even zeker weten dat ik niet zwanger was en met een gerust hart de laatste avond van de vierdaagse lopen.

En dan... 1 streepje... mooi de test werkt... en dan... het tweede streepje licht ook op! OMG... ZWANGER!?!?!

Daar sta je dan op de wc, allerlei gedachtes schieten door mijn hoofd... Dit kan niet! Hoe moet dit! Laat ik het weg halen? Wil ik het houden? Abortus, wel, niet? Maar terwijl al deze gedachtes door mijn hoofd gaan, merk ik, dat ik met een enorme grijns op mijn gezicht naar de test aan het staren ben.

Ik loop naar de woonkamer en stop de test gauw weg, stel dat mijn meiden het zien. Die gaan vragen stellen, waar ik zelf nog niet eens een antwoord op heb.

We gaan eten en gaan weer beginnen aan de laatste wandeling van de avondvierdaagse. Papa komt later, dus ik stuur hem snel nog een smsje: "Ik denk dat je me even moet bellen. Ik heb namelijk groot nieuws, wat nu nog heel erg klein is." Geen reactie... Nog een smsje erachteraan: "Bel je me even... Dan is de verassing niet zo groot als je thuis komt." Uiteindelijk belt hij, hij snapt er niks van. Maar dat kan je hem ook niet kwalijk nemen, we zijn totaal niet bezig met baby's, laat staan überhaupt zwanger worden of zijn. Het was goed zo en het is al 7 jaar geleden dat onze 3e geboren werd. Maar ook de papa schrikt van mijn verhaal en weet even niet wat hij moet zeggen. We spreken af het er later op de avond over te hebben, eerst maar die avondvierdaagse...

Uiteindelijk s'avonds op de bank hebben we het er over. Alle gedachtes passeren de revue: Dit kunnen we niet. We zijn bijna klaar met verbouwen, kunnen we weer opnieuw beginnen. Maar ja, het is wel welkom. Waar er 3 kunnen eten, kunnen er ook 4 eten. Hoe gaat dit financieel? Uiteindelijk overheerst bij mij het gevoel dat ik er wel voor wil gaan en Barry twijfelt nog heel erg, juist omdat hij nu alles voor onze 3 meiden voor elkaar heeft hier in huis. En dan zou dit wel alles op zijn kop zetten. We besluiten dat ik de volgende dag maar naar de huisarts ga, voor hetzelfde geld klopt de test toch niet en maken we ons voor niks zorgen.

De volgende dag zit ik bij de huisarts. Ik moet daar nog een test doen, daaruit blijkt ook dat ik zwanger ben. Maar ik heb de koperen spiraal, dus ik word naar het ziekenhuis gestuurd. Een afspraak bij de gynaecoloog voor een inwendige echo, om te kijken of het spiraaltje er nog zit. Dat lijkt mij wel, als ik hem verloren ben, had ik dat echt wel gemerkt, lijkt me.

Ik bel Barry op en zeg hem dat ik hem kom halen op zijn werk, want we moeten naar het ziekenhuis en ik wil hem daar toch graag bij hebben. En ik bel mijn collega en leg haar het hele verhaal uit, ik kom vandaag dus niet werken.

Om 11 uur de afspraak in het ziekenhuis. En dan is het wachten, heel lang wachten... Het loopt namelijk gigantisch uit, en uiteindelijk zijn we om kwart over 1 aan de beurt.

Lees meer in mijn volgende blog welke binnenkort weer verschijnt...