De dagen tussen de echo en de uiteindelijke keuze van zwangerschapsafbreking..

Vanaf de echo heb je protocollair gezien 5 dagen bedenktijd. Onzin, dacht ik. De keuze is al gemaakt. Maar achteraf ben ik zo ‘blij’ dat we die dagen hadden. Niet om te bedenken of we de zwangerschap wel af zouden breken, maar meer hoe we konden nadenken over het waardige afscheid wat we je wilden geven. Die tussenliggende dagen, zijn mij nu heel waardevol. Vele gesprekken gevoerd, een globaal ‘draaiboek’ gemaakt hoe de bevalling en de daaropvolgende gipsafdrukjes etc zou gaan verlopen. Dagen met een lach maar ook zeker een traan. Dagen van rust maar ook van trots. Trots dat we deze dagen goed over jouw waardige afscheid kunnen en vooral mogen nadenken. Hoeveel sterrenkindjes overlijden plots en moeten de papa’s en mama’s gauw beslissingen maken..

Mijn nicht, die zelf haar eerste kindje heeft verloren, bood als professioneel fotografe aan om foto’s te komen maken. Als ik er weer aan denk, krijg ik weer een brok in mijn keel. Ze heeft de meest mooie intieme foto’s kunnen maken die ons leven lang dierbaar zullen blijven!

Zo heb ik ook internet aardig afgestruind om te kijken wat we voor je wilden; kleding of een wikkeldoekje? Kleding vond ik zelf nog meer aanduiden hoe klein je zou zijn, dus gingen we voor een wikkeldoekje. Lichtblauw, met sterretjes. Want onze ster ben je!

Ook keek ik voor een uitvaartmandje, in de vorm van een hart. We hebben de maandag (terwijl dinsdag de opname gepland stond) uiteindelijk besloten om deze aan te schaffen voor je, in de vorm van een hart. Met een sterrendekentje, hoe toepasselijk ook weer bij de wikkeldoek…

Het crematorium werd opgebeld (thanks mam!!) om te vragen naar de mogelijkheden. We wilden geen dienst, want voor ons was je de wereld, alleen de wereld had geen kennis gemaakt met jou. We wilden jou uiteindelijk met z’n tweetjes weg gaan brengen als het moment daar zou zijn. Je bent door ons “gemaakt” en wij wilden jou dus ook door ons weer laten gaan.

Aangezien wij de erkenning niet geregeld hadden (want eind maart stond geregistreerd partnerschap gepland) moesten we onverhoopt nog gauw langs de gemeente voor ‘erkenning van de ongeboren vrucht’. Zodat onze Owen uiteindelijk de naam van zijn vader kon krijgen.

Mijn moeder zocht contact met Lisa van Beeeldig, zij had in oktober 2017 een beeld van mijn hond en mij gemaakt in de vorm van hars. Ik wilde (als dat mogelijk was) ook de handjes en voetjes van Owen laten vastleggen. Gelukkig kon dat en was Lisa oproepbaar zodra Owen geboren zou zijn. (Ik kan in geen woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben dat Lisa deze afdrukjes heeft kunnen maken! De afdrukjes zullen eind maart klaar zijn)

Vanuit het ziekenhuis werd aangeboden om zowel gipsafdrukjes te maken als inktafdrukjes.

Al met al gaven zorgden deze regel dingen ervoor dat de dagen vlot voorbij gingen. En wat ben ik blij dat we daar toen ook de tijd voor hebben genomen. Ik durf nu, achteraf te zeggen, dat we in onze ogen niets zijn vergeten. Alles is verlopen zoals wij dat wilden. We hebben van geen één keuze die we hebben gemaakt spijt. We hadden je een waardig afscheid beloofd, en die hebben we je gegeven.

Dag lieverdje, ik zend weer 1000kusjes naar jou toe! 💙

PS: Dit is geen reclame, maar ik wil vooral graag laten zien hoe fijn ik deze dagen heb ervaren door het medeleven en het gauwe verzendproces en bereidheid van de bedrijven die wij gesproken hebben!