Boem! Daar was de bom

Hallo, 

Mijn naam is Mara. Ik ben 27 jaar. Ben getrouwd met Stef en samen hebben wij een dochter Suze van 1 jaar. Je zou zeggen, wat een fantastisch leven heb je dan. En ja, dat heb ik ook wel hoor. Maar zoals het gezegde klinkt: elk huisje heeft zijn kruisje. Zo zeker ook bij ons... 

Sinds maart 2009 hebben wij een relatie. Ja, 2009. Dus we waren nog piepjong. Maar het was goed, het voelde altijd goed!  We zijn in november 2013 gaan samenwonen in ons eigen huisje. Na maanden klussen met vrienden en familie waren we zo blij dat we konden genieten van ons huis! 

Helaas werd dat ons niet gegund. Op 4 december 2013 begon de hel... We zaten rustig TV te kijken toen ik ineens een gek geluid hoorde. Ik keek naar links, waar stef zat. En zag meteen: dit is niet goed. Al schreeuwend en totaal in paniek heb ik de cijfers 112 in kunnen toetsen en ben ik naar de buren gerend voor hulp. (dit zijn overigens de liefste buren die je je kan wensen!). En dankzij hen en die vrouw aan de andere kant van de lijn, werd ik toch een beetje rustig. Al snel was de ambulance er en namen ze hem mee.. Intussen waren onze ouders er ook en zij reden achter ons aan. 

Eenmaal in het ziekenhus werd al snel duidelijk dat het een epileptische aanval was. Bam, dat was klap 1. Maargoed, toen gaven we de verbouwing nog de schuld. Hij was ook zo moe daarvan. Na allerlei onderzoeken, met onder andere een ct scan, kwam na heel lang wachten dan de uitslag. Op de CT scan was iets te zien wat er niet hoorde. En dat kon dan 3 dingen betekenen, waarvan ze er 2 toch al wel meteen konden afstrepen... Dus er bleef er 1 over. 

Een hersentumor

Tja, en dan blijft 't ff stil. En valt echt de vloer onder je voeten vandaan. Valt er een bom in de kamer. En zie je je toekomst in 1 klap wegvallen...