Angst tijdens het auto rijden

Herken je dat gevoel? Waarschijnlijk niet. Gelukkig maar hey! Het was begin november 2019 toen ik samen met Patrick in de auto zat onderweg naar mijn moeder vanaf een feestje. Patrick en ik wilde samen onze dochter Vayèn ophalen. Patrick had enkele biertjes gedronken, dus daarom was de keuze makkelijk dat ik terug zou rijden. Uiteraard vind ik de BOB zijn geen probleem. Het was ongeveer 23:30 uur toen wij op een N-weg reden (je weet dus dat dat 80 km per uur is). Het leek een gewone zaterdagavond/nacht. Maar al snel veranderde dit in een vreselijk ongeluk. Tijdens het rijden kijk ik geregeld in mijn achteruit kijk spiegel. Gewoon automatisme. Maar dit keer zag ik felle xenon lampen. Sowieso heb ik een hekel aan die lichten, maar na deze nacht helemaal. Ik zag dat de auto achter ons wat harder reed dan dat ik zou doen, maar ja .. we rijden op een 80 weg dus het is ook wel lastig inschatten. Terwijl ik de lichten dichter bij mij zag komen, riep ik nog tegen Patrick; ''Die auto komt wel heel snel op ons af!'' en terwijl ik dat zij, hadden we al een kop-staart botsing. De knal was extreem! We hebben getold over de weg en kwamen uiteindelijk tot stilstand in de sloot naast de parallelweg, die verbonden zat aan de N weg. Yep, je leest het goed. We zijn een stuk berm over geschoten, vervolgens over de parallel weg, om nog een stuk berm mee te pakken en uiteindelijk in de sloot te liggen - redelijk op de zijkant. De hele weg heb ik Patrick geroepen, maar hij gaf geen antwoord. Wat vond ik dit een eng moment! Nog nooit heb ik dit zo gedeeld (op directe mensen naast mij na). Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en er stonden enkele getuigen bij ons. Ons te helpen om uit de auto te komen. Ik moest via de sloot weer terug de berm/parallelweg op. Ik stapte de auto uit, en het eerste wat ik dacht; Mijn nieuwe schoenen! *ik stapte midden in de sloot*. Waarschijnlijk deze opmerking door spanning en adrealine. Patrick had inmiddels ook antwoord gegeven dat hij er nog was. Ik werd verdrietig. Ik zag allemaal bloed bij Patrick, achter op zijn hoofd, zijn jas. Alles zat onder. Om het nog niet over mijn gezicht te hebben. Doordat wij van achteren zijn geraakt, is de airbag niet uit gegaan. (Blijkbaar gebeurd dit alleen bij de zijkant of voorkant). Dus ik ben volop met mijn gezicht op het stuur gekomen. Zijn er meerdere ramen kapot gegaan, was de auto geen auto meer. En is de tegenpartij (bestuurder) ook geholpen om uit de auto te komen. Hij lag ook voor ons met auto en al in de sloot. Nu stonden Patrick en ik op de N-weg met allemaal getuigen om ons heen, zij bekommerde zich om ons. Wat ben ik dan blij dat zij er waren! Maar de bestuurder van de andere auto, is op de vlucht geslagen. Nee niet met de auto, gewoon te voet. Rennend. De politie was al snel ter plaatsen, evenals de ambulance, brandweer, duikteam en politie-helikopter. De politie-helikopter heeft een poos gezocht naar de vluchtende 'dader' maar zonder resultaat. Uiteraard niet heel handig, zijn DNA zat in de auto. Voldoende bewijs en is dus vervolgens ook een paar dagen later opgeroepen op het politiebureau. Patrick en ik zijn beide met een aparte ambulance naar het ziekenhuis gebracht, ik lag op de trauma-kamer. Tussen van die schuimblokken gestabiliseerd. Wat een enorm zere rug en nek had ik. Overal zat glas, glas in mijn haren, in mijn gezicht, in mijn kleding. Overal! Allerlei onderzoeken gehad in het ziekenhuis (rontgen, CT, MRI, bloedonderzoek etc etc). Gelukkig kwam daar allemaal niets uit. Alles zag er goed uit. Wat een geluk heb ik gehad zeg, mennn.. vooral als je zag hoe de auto eruit zag.Patrick had een grote wond op zijn achterhoofd, deze is gehecht met een stuk of 8 hechtingen. 

Toen wij ''somatisch waren vrijgegeven'' door het ziekenhuispersoneel mochten wij naar huis, mijn schoonouders kwamen ons ophalen en hebben ons thuis afgezet. Die rit, overal had ik pijn, mijn gezicht voelde mega dik aan, overal had ik kneuzingen, blauwe plekken en snee's zitten (van de glas scherven). Eenmaal thuis heb ik 1 uurtje kunnen slapen. Ik had vooral veel morfine gekregen in het ziekenhuis. Belde dus ook mijn werkgever op (tijdens de nachtdienst) om te melden dat ik een auto ongeluk gehad heb, en mijn eerste dienst (de maandag avond) niet kon werken, maar het daarna wel weer zou kunnen. Ik voelde mij redelijk goed door de morfine. Maar dat werken, dat heeft al met al een half jaar geduurd en heb ik een volledig re-integratie traject moeten volgen. Ik werk als verpleegkundige in de psychiatrie. Ik had een flinke hersenschudding, dus concentreren lukt niet. Patrick is al snel (te snel naar mijn idee) weer aan het werk gegaan, hij is manager en voelde verantwoordelijkheid voor zijn team. Hij had op de hechtingen na - gelukkig niets. Op veel spierpijn na dan. Uiteindelijk is de bestuurder van de auto 1,5 jaar later voor de rechter gekomen. Heeft deze jongen 10 maanden gevangenisstraf gekregen, waarvan 3 voorwaardelijk + drie jaar rijontzegging. Yep, het is meerdere keren in het plaatselijke nieuws geweest - dus ik kan dit vermelden. En ik? Ik denk dat ik voor altijd getekend ben - het rijden in de auto met angst. Vooral in het donker, dan vind ik het lastig om in te schatten hoe hard een auto rijdt. Ik heb hier trouwens EMDR voor gehad, zonder goed resultaat. Ik denk dat ik hier te nuchter voor ben. EMDR ken ik natuurlijk door mijn werk (voor patiënten). En nu? Nu geniet ik van alle momenten, grote momenten en kleine momenten. Het kan maar zo te laat zijn. We hebben een engeltje, of nouja meerdere engeltjes gehad op onze schouder!