Afscheid nemen van een dierbaar persoon

In mijn vorige blog kon je lezen dat Mila aan haar neusamandelen werd geholpen. Hierna ging het een stuk beter met haar. We hoefden niet meer iedere minuut met een tissues achter haar aan te rennen. Ze was een vrolijk meisje en alles liep op rolletjes. Ons geluk kon niet meer op.

Maar waar geluk is kan ook verdriet komen. De afgelopen tijd speelde er iets op de achtergrond. Mijn schoonmoeder voelde zich al een geruime tijd niet lekker. Vanaf juni waren artsen al op zoek naar de oorzaak hiervan. Na iedere uitslag was er weer teleurstelling. Ze wisten telkens niet wat er aan de hand was. De weken verstreken. Tot in december 2021 de bom viel. Er was uitgezaaide kanker geconstateerd op een hele nare plek. Iets wat mijn schoonmoeder gevoelsmatig al wist zei ze. 

Ik weet nog dat wij dit op een donderdagavond hoorden. Veel verdriet, ongeloof maar ook kwaadheid. Dit hadden ze toch al veel eerder kunnen ontdekken? En waren ze misschien dan wel op tijd geweest? De boodschap was heel hard en duidelijk: ze was uitbehandeld. 

Die vrijdag moest ik weer werken, maar mijn hoofd stond hier totaal niet naar. Ik had een leuke mentorklas, maar er waren af en toe wel zo dingetjes. Logisch als je met pubers werkt. Die dag hoorde ik dat er bij een docent iets was gebeurd. Eén leerling had zich niet aan een bepaalde regel gehouden. Het was niet eens zo heel bijzonder, maar dit schoot zó in het verkeerde keelgat. Ik hoorde wat er was gebeurd en ging dan ook naar de leerjaarcoördinator. Iemand waar ik gelukkig goed mee overweg kon. Ik sprak met hem hierover en toen kwam het moment dat ik begon met huilen. Ik kon niet stoppen! De leerjaarcoördinator nam mijn les over en ik kon even bijkomen. Het tweede uur zou ik het weer proberen. Op weg naar het lokaal kwam ik mijn mentorleerlingen nog tegen. Mijn collega had uitgelegd waarom ik zo overstuur was. Mijn leerlingen waren zo lief voor me. Er zijn momenten geweest dat ik hen achter het behang kan plakken maar nu waren ze zo meelevend.

Het tweede uur had ik een tweede klas kader. Ik wilde hen uitleggen dat ik vandaag iets minder kon functioneren omdat mijn gedachten bij mijn schoonmoeder waren. Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of ik ging weer. Het was muisstil in de klas. Ook deze leerlingen waren zo lief. Er kwam een leerling aan met een soort balletje in de vorm van een knuffeltje en een andere leerling had net speculaas gekocht. Ik mocht dit hebben. Je kunt je voorstellen dat ik nog harder kon huilen op dit moment. Ontroerd was ik. 

Met mijn collega afgesproken dat ik de rest van de dag naar huis moest. Dit was geen doen. Ik wist dat mijn vriend ook thuis was die dag. Ik  had het idee dat hij het misschien wel fijn vond om even alleen te zijn. Alle emoties en gebeurtenissen even een plekje geven. Maar toen ik thuiskwam gaf hij aan dat hij het toch wel erg fijn vond dat ik er was. Die dag waren we samen en dit was ondanks het verschrikkelijk nieuws even erg fijn!

Vanaf dat moment waren we uiteraard een stuk vaker bij mijn schoonouders. Mila was wel erg nieuwsgierig als we daar waren en dat zorgden ervoor dat ze wel wat drukker was. Een echte avonturier was ze. Best wel pittig voor mijn schoonmoeder, maar toch vond ze het zo fijn dat we er waren. Wederom vlogen de weken voorbij. Het was inmiddels januari en het was duidelijk dat mijn schoonmoeder een stuk zwakker was. Op 13 januari ben ik nog even alleen naar haar toegegaan. We waren even samen en dat was zo fijn. Toen ik wegging hebben we nog lang geknuffeld. 

Ik zou in het weekend van 23 januari samen met Mila naar Limburg gaan. Best een eind van ons huis. De reden was dat mijn eigen moeder haar 60e verjaardag zou vieren. Wat stond ik voor een dilemma op dat moment. Ik wilde zo graag bij mijn moeder zijn, maar ik wilde ook zo graag bij mijn schoonmoeder zijn. Ik heb er toen voor gekozen om naar Limburg te gaan, maar op die zaterdag kwam ik snel weer naar huis. Het ging niet goed. Op de 60e verjaardag van mijn moeder is mijn schoonmoeder overleden. Ik heb haar gelukkig nog kunnen zien. Ze was niet aanspreekbaar, maar kon mij wel horen. Ik was overmand door verdriet. Achteraf heb ik spijt. Ik had haar nog zoveel willen zeggen. Ik had echt geluk met haar en ik hoop, dat waar ze ook is, dat ze dit weet. Ik heb mijn schoonmoeder zo een 4,5 jaar gekend en hier ben ik dankbaar voor. Ze zal nooit worden vergeten en ik zal altijd aan Mila blijven vertellen hoe gek haar oma op haar was. Want dat dit zo was, dat was overduidelijk!

Vanaf dat moment begon het regelen. Mijn vriend, schoonvader en schoonzus moesten zoveel doen. Een pittige tijd. Ik wist niet dat er zoveel bij een uitvaart kwam kijken. De dames die de uitvaart hebben geregeld hebben dit ontzettend mooi gedaan. Een waardig afscheid voor een ontzettend lieve vrouw die veel te snel van ons is weggegaan. 

We zijn nu alweer bijna 3 maanden verder. Het leven gaat zo snel door. Je ziet je kleine meid verder opgroeien en zelfs ik denk zo vaak: 'Hier had mijn schoonmoeder bij moeten zijn.' Laat staan hoe dit voor mijn vriend is. Het blijft zwaar. Terwijl ik dit schrijf merk ik ook dat de emoties weer omhoog komen. Dit zal ook voorlopig nog wel zo zijn. 

Samen met ons gezin van drie zullen we nog heel veel momenten mee maken. Hele mooie momenten maar dus ook hele verdrietige momenten. Op die verdrietige momenten is het fijn dat je elkaar hebt en de herinneringen die altijd zullen worden gekoesterd.