#14 Op bezoek bij Dennis

De volgende dag probeerde ik Dennis te bellen, maar ik kreeg hem niet aan de telefoon. Van een van zijn medestudenten begreep ik dat hij enkele dagen niet te bereiken was. Samen met zijn klasgenoten ging hij op een meerdaagse excursie. Dus probeerde ik het pas weer toen hij terug was, maar helaas kreeg ik hem weer niet te pakken. Ik probeerde Dennis een aantal keren te bellen, maar iedere keer dat ik belde was hij er niet. Dat had vaak te maken met zijn studie. Zo bleek achteraf. Zelf had ik ook weinig tijd. Mijn studie was inmiddels ook al begonnen en daar had ik het erg druk mee. Als ik al tijd over had dan deed ik vaak iets anders om juist wat te kunnen ontspannen en dacht ik er vaak niet aan om Dennis te bellen. Het duurde algauw veel langer dan de bedoeling was. Na ruim een maand lukte het mij om hem eindelijk aan de telefoon te krijgen. Het was zelfs zo dat ik meerdere avonden vrij was om bij Dennis op bezoek te gaan. Dat was ook een van de redenen waarom ik hem weer wilde bellen. Ik had hem al zolang niet meer in levende lijve gezien. Alleen wou ik hem dat natuurlijk niet gelijk vragen, maar pas als de tijd er rijp voor was. Ik was ook benieuwd hoe het nou met hem ging, omdat hij zo vaak weg was. Dus vroeg ik hem dat eerst. Dat vertelde hij dan ook gelijk voordat hij mij een vraag stelde. "Maar volgens mij heb jij het ook erg druk gehad lief zusje. Of niet soms? Je kon me toch wel een keertje bellen? Of had je het zo druk met......, nou ja misschien wel met een vriendje zoeken?" vroeg Dennis lachend. "Ik heb je al meerdere keren proberen te bellen, maar je was er steeds niet. Gelukkig ben je er nu wel en nee, ik ben niet op zoek naar een vriendje. Ik had het wel druk, maar niet daarmee. Ik heb net als jij ook veel dingen moeten doen voor mijn studie." vertelde ik. "Waar had je het dan zo druk mee?" vroeg Dennis. "Ik had het druk met het regelen van de exacte studierichting, zoals het kiezen van welke vakken ik er extra bij wil hebben. Ik heb daar ook de boeken en allerlei andere spullen voor moeten aanschaffen. De afgelopen vier weken heb ik en de rest van mijn klas naast de gewone opdrachten ook nog een aantal extra verslagen moeten maken. Daar heb ik echt heel veel tijd voor nodig gehad. Die weken zijn erg zwaar geweest, elke dag blokken, maar vanaf nu zou het iets rustiger moeten worden werd ons verteld. Dat heb jij toch ook gehad?" vroeg ik aan Dennis. "Natuurlijk heb ik dat ook gehad, maar bij jouw opleiding gaat het toch iets anders dan bij mijn opleiding, volgens mij. Ik hoefde in het begin geen extra verslagen te maken. Trouwens je zou me nog vertellen over hoe het gegaan was op de avond dat je met de anderen uit bent geweest." veranderde Dennis van onderwerp. "Ja dat klopt. Dat was op de dag na de meeting waar ik je de vorige keer over vertelde." ging ik op een zachtere toon verder. Tenslotte was ik niet alleen in de woonkamer. De telefoon hing namelijk aan de muur in de woonkamer vlak naast een luie stoel in de tv hoek. "Waarom praat je nu zachter? Je bent zeker niet alleen en degene of diegenen die er zijn mogen je niet horen? Is het ernstig?" vroeg Dennis bezorgd. "Het is niet heel erg ernstig, maar het is eerder een vervelend iets wat er gebeurd is op die avond." antwoordde ik. Ik wilde niet dat iemand het hoorde dat ik over het ene nare gesprek met Jochem en Hugo praatte. Gelukkig waren Jochem en Hugo er zelf niet. Die waren waarschijnlijk op hun eigen kamer. Marijn zat aan de andere kant van de woonkamer op de bank met een studieboek. Af en toe maakte zij notities in een schrift. Verder was er niemand in woonkamer behalve Nadia, maar die liep net de woonkamer uit. Dus ik kon iets meer vrijuit praten tegen Dennis, maar ik lette er wel op dat Marijn niks kon horen. "Hebben ze jou lastig gevallen of zo? Ik hoop van niet, want dan kom ik langs om diegene een lesje te leren. Niemand mag mijn zusje lastigvallen." zei Dennis op een bijna boze toon. Hij had goed gegokt. "Dat valt nog wel mee. Ze hebben me wel lastig gevallen, maar dat heb ik zelf af weten te handelen. We zitten in dit studentenhuis met vier meiden en vier jongens. Twee van de jongens hebben me lastig gevallen met een heel vervelend gesprek op die avond. Dat waren Jochem en Hugo. Het leek erop dat een derde jongen, Nick, mij ook zou lastig vallen. Maar door de manier waarop ik naar hem reageerde, heeft hij daarvan af gezien." De namen sprak ik zacht uit. Puur uit voorzorg. "De twee jongens vonden mij aantrekkelijk en wilden dat ik voor één van hen koos als vriend. Nick kwam later bij dat gesprek en zei later dat hij van niks wist. Of dat waar is weet ik niet. Ze hebben me verder geen van drieën meer lastig gevallen na dat gesprek. Zou ik er nog wat mee moeten doen? Wat denk jij?" Dennis bleef even stil. "Ik denk niet dat je er iets mee moet doen, maar ik kan wel wat voor je regelen. Ik leer ze dan gewoon een lesje en je weet dat ik dat zo voor je doe..........Nee, ik doe het toch maar niet. Laat ze maar. Je hebt ze al afgewimpeld die avond. Dat is voldoende voorlopig, zolang ze jou verder maar met rust laten." Ik was het met Dennis eens. "Ik laat het er voorlopig bij, zolang zij mij niet meer lastig vallen. Even wat anders. Hoe is het bij jou daar in het studentenhuis? Met hoeveel studenten zit je daar en is het daar gezellig?" vroeg ik veranderend van onderwerp. "Maar natuurlijk is het gezellig hier. We zitten hier met z'n zessen. Drie jongens en drie meiden. Gelijk verdeeld dus. Waarom kom je vanavond niet gewoon hier naartoe? Dan kun je Bram ook ontmoeten en praten wij er dan verder over. De laatste keer zei je dat je Bram wel een keer wilde ontmoeten. Bovendien wil hij jou ook wel ontmoeten. Je kunt vanavond om half acht wel komen als jij dan ook kan tenminste. Anita mag ook komen als ze zin heeft en ook kan." Daar was mijn antwoord al op de vraag die ik nog wou stellen. "Dat lijkt me een goed idee. Ik zal Anita vragen of ze kan en zin heeft om met mij mee te gaan. Ik denk dat ze wel zin heeft. Ik ben weleens benieuwd naar die Bram. Het was toch Bram Datema?" vroeg ik. Ondertussen kwam Nick de woonkamer binnen en liep bij me langs. Hij keek naar mij. Hij hoorde de naam van Bram natuurlijk. Misschien was Bram wel familie van hem. Ze hadden tenslotte dezelfde achternaam. "Ja, Datema is inderdaad zijn achternaam. Wat heb je dat goed onthouden. Zie ik je vanavond?" Nick ging op de luie stoel vlak bij mij zitten. "Ja, ik kan vanavond wel. Het word vast gezellig. Ik zie je vanavond." antwoordde ik. "Tot vanavond." Ik legde de hoorn terug op de haak en draaide me om. Ik wilde net terug naar mijn kamer gaan om nog aan een verslag te kunnen werken, maar Nick kwam naar me toe. "Hoorde ik jou net zeggen Bram Datema?" vroeg hij terwijl hij opstond. "Ja dat klopt. Mijn broer kent hem. Ze wonen allebei in hetzelfde studentenhuis. Is hij misschien familie van jou?" vroeg ik hem. "Dat zou heel goed kunnen. Zit hij in het studentenhuis Klaverendal?" vroeg hij zacht terwijl hij langzaam dichterbij kwam. "Ja, daar woont hij. Mijn broer woont daar ook. Ze zijn vrienden van elkaar vertelde mijn broer." Zijn ogen werden groter. "Dan is dat mijn broer Bram. Het had ook mijn verre achter achterneef kunnen zijn, maar die zit heel ergens anders. Grappig zeg. Dat jouw broer in hetzelfde studentenhuis woont als waar mijn broer woont." lachte Nick. "Ben jij ouder dan hem, of juist jonger?" vroeg ik hem. Ik werd nieuwsgierig. "Ik ben iets meer dan een jaar ouder dan Bram. Klopt het dan ook dat jouw broer ouder is dan jou?" Nick keek mij recht aan. Zijn ogen waren nog steeds groot. "Dat klopt helemaal. Hij is een jaar en enkele weken ouder dan mij." gaf ik als antwoord. "Zal jouw broer het leuk vinden om mij eens een keer te ontmoeten?" flapte Nick eruit. Dat maakte mij wat onzeker. "Misschien wel. Ik kan het hem vragen." Ik vroeg me af waarom Nick dat vroeg. Lang hoefde ik niet op het antwoord te wachten. "Mij lijkt het in elk geval wel leuk om hem te ontmoeten. Dan kan ik misschien wel met hem praten over uhmmm..........." Hij slikte zijn woorden in en keek mij heel diep in mijn ogen aan met een lach die langzaam veranderde. Zijn ogen kneep hij ook iets samen alsof hij daar stond te flirten. Waarom flirtte hij dan met mij? Nick bleef mij heel lang zo aankijken zonder wat te zeggen. Het leek erop dat hij nog dichterbij kwam. Als ik mijn hand uit zou steken dan kon ik hem aanraken, maar dat deed ik niet. Ik kon zijn diepbruine ogen op dat moment heel goed zien. Ik kreeg weer dezelfde kriebels in mijn buik als op de avond dat we met z'n allen uitgingen en in de disco stonden te dansen. Zijn blik was toen wel iets anders. Ik wist niet zo goed wat ik doen moest. Terug flirten? Nee toch maar niet. Ik was er helemaal nog niet aan toe. Nick was dan wel een leuke lieve jongen, maar door mijn studie had ik er helemaal nog geen tijd voor gehad om daar echt serieus op te letten of hij of een andere jongen mij leuk vond. Ik was niet zo serieus als Anita. Zij flirtte vaak met Jochem, ook al had hij niet altijd zin om daarop in te gaan. Ik keek naar Marijn. Ik vroeg mij af of zij iets van deze situatie meekreeg, maar zij leek niks te merken. Ik wou ook niet dat zij er ook maar iets van mee zou krijgen. Dus nam ik een besluit. "Ik moet nog aan een verslag werken." zei ik. Ik liep weg zonder verder naar Nick om te kijken. Het kriebelende gevoel bleef wel, maar het ging weer over in het angstige gevoel wat ik al eens eerder had. Ik kon er nog steeds niet achter komen wat dat nou was. Vlinders in mijn buik wat ik mij niet kon voorstellen of toch iets anders. Terwijl ik naar de deur liep zag ik iets donkers achter het raam wegduiken, maar wat dat nou precies was kon ik niet echt zien. Ik had besloten om mijn verslag in de keuken verder af te maken. Dus haalde ik de benodigde spullen uit mijn kamer en ging in de eetzaal aan een bureautafel zitten. Anita zat ook aan een bureautafel naast mij te schrijven in een schrift. Waarschijnlijk voor haar studie. Ze had er namelijk ook een studieboek bij liggen. "Ik heb net met Dennis gesproken en hij vroeg mij of wij met z'n tweetjes om half acht naar hem toe willen komen. Heb je daar zin in?" Anita mompelde wat in zichzelf en het duurde even voordat ik antwoord kreeg. "Ja dat lijkt mij leuk. Dat doen we gewoon. Ik heb zin om even iets anders te doen dan met mijn neus in de boeken zitten. Ik maak dit nog af en als ik dit klaar heb zal het algauw weer etenstijd zijn denk ik." antwoordde Anita tijdens het schrijven. Wat ze zei klopte ook wel. Wij waren pas klaar op het moment dat het eten net werd opgediend. Iedereen ging tegelijk te eten. Alle meiden namen plaats aan een eettafel en de jongens aan de andere tafel. Af en toe keek Nick naar mij en lachte soms. Snel keek ik dan weer weg. Ik wilde niet dat iemand het zou zien omdat ik hem toch wel aantrekkelijk vond. Ik wilde ook niet dat ze zouden gaan denken dat ik wat met hem wilde beginnen. Roy zat er deze keer ook bij. Meestal zat hij er niet bij tijdens het eten. Ik vond hem maar een rare student en hij paste in mijn beleving niet in deze groep.

Tegen half acht kwamen Anita en ik aan bij het studentenhuis waar Dennis in woonde. "Hey, zusje. Eindelijk zie ik je weer eens. Is dat niet geweldig? Het is wel erg lang geleden." Dennis stond ons al op te wachten bij de ingang van het studentenhuis waar hij woonde. "Dat is zeker geweldig." was mijn blije antwoord. Ik was zelf ook zeer blij om mijn broer weer eens te zien na ruim een jaar elkaar niet gezien te hebben, ondanks dat we via de telefoon wel contact hadden. "Kom eens hier. Ik heb je wel gemist hoor." zei Dennis en gaf mij een stevige knuffel. "Ik zie dat je Anita ook mee hebt genomen." Anita keek op. "Ja, ik ben ook meegekomen. Ik wou wel eens wat anders doen dan dat suffe studeren. Het is ook zoveel." antwoordde Anita zuchtend. Ook Anita werd geknuffeld. Dennis had wel eerst toestemming aan haar gevraagd. Anita had er deze keer geen enkel probleem mee. De andere keren dat Dennis haar dat vroeg, wou ze het niet. Het was duidelijk dat ze deze keer een goed humeur had. We gingen naar binnen en daar werden Anita en ik voorgesteld aan een jongen met rode haren. "Dit is Bram Datema." zei Dennis. "Hoi. Ik ben inderdaad Bram Datema en ik zit bij Dennis in de klas. Jij bent vast Carmen Sluyter. Jij lijkt namelijk wel op je broer." Bram gaf mij een hand. "Ja, klopt, dat ben ik." zei ik lachend. Daarna gaf Bram een hand aan Anita. De jongen leek inderdaad totaal niet op de jongen die wij tegenkwamen in de disco en op het politiebureau. Ook leek hij niet echt op zijn broer Nick. Alleen de neus en de kleur van zijn ogen waren hetzelfde als die van Nick. Hij was wel knap, maar hij was zeker mijn type niet. Ook Anita leek niet onder de indruk te zijn van Bram. Ik ging zitten op de enige aanwezige luie stoel. Anita ging bij mij op de leuning zitten. Dennis nam ondertussen plaats op de bank net als Bram. "Zal ik een stoel voor je halen?" stelde Bram voor. Anita knikte. Bram stond gelijk op en haalde een simpele keukenstoel op. "Wonen er nog meer studenten hier?" vroeg Anita nadat ze op de keukenstoel ging zitten. "Ja, maar dat wisten jullie toch al? Maar goed de andere studenten zijn er op dit moment niet. De meiden zijn aan het shoppen. Het is namelijk koopavond hier. De andere jongen, Tim, is hard aan het studeren en wil niet gestoord worden. Hij moet namelijk nog heel wat inhalen, omdat hij een hele poos heel erg ziek is geweest." vertelde Dennis. "Zeg Carmen, waarom wilde je Bram eigenlijk zo graag ontmoeten?" vroeg Dennis veranderend van onderwerp. "Hij is toch echt niet dezelfde Bram als die jij op het politiebureau tegenkwam en we hebben hem ook niet in de disco gezien." gaf Dennis aan. "Daar ben ik ook wel benieuwd naar." haakte Bram erop in. "Nou, dat was wel één van de redenen. Ik wist eigenlijk wel dat je gelijk had, maar ik wou het toch zeker weten Dennis." begon ik. Daarna richtte ik mij aan Bram. "De andere reden is dat er bij ons in het studentenhuis een Nick Datema woont. Vanmiddag vertelde hij mij dat jij zijn broer zou moeten zijn. Daarom wil ik je ook graag ontmoeten. Heeft Nick gelijk dat jij zijn broer bent?" Bram gaf geen antwoord. "Dus die Nick beweert dat Bram zijn broer is? Hoe komt hij daarbij? Volgens mij verzint hij dat. Ik heb Bram daar niet over gehoord." kwam Dennis ertussen. "Maar dat zou toch kunnen?" mengde Anita zich in het gesprek. "Nick zit nu in zijn derde jaar. Bram zit in zijn tweede jaar, net als jij Dennis. Nick zou dan dus minimaal een jaar ouder moeten zijn dan Bram, lijkt mij. Eigenlijk is dat best grappig. Vind je niet Carmen?" ging Anita verder. "Eh, ja. Nick is inderdaad een jaar ouder dan Bram. Zo vertelde hij mij dat vanmiddag." Ik begreep wat Anita bedoelde. Het leek erop dat Dennis er diep over na moest denken wat ze nou precies bedoelde, want Dennis leek het niet helemaal te begrijpen. "Wat bedoel je precies?" vroeg hij dan ook. "Oké, ik zal het uitleggen. Jij bent een jaar ouder dan je zus en Nick is een jaar ouder dan Bram. Jij bent de oudste van jullie twee Sluyters en jij woont bij de jongste van de twee Datema's in hetzelfde studentenhuis. Bij Nick is dat dus ook hetzelfde. Dat vind ik dus best grappig." Nu begreep Dennis het ook. Ik had verwacht dat Bram een reactie zou geven op wat Anita vertelde, maar in plaats daarvan reageerde helemaal niet. "Maar dat kan toch helemaal niet? Ik geloof er helemaal niks van. Zoiets komt toch nooit voor? Volgens mij is dat onmogelijk." Dennis was verbaasd en keek vol ongeloof. "Het kan wel. Zoals Anita het uitlegt klopt het ook helemaal. Nick is mijn broer." De reactie van Bram kwam vanuit het niets. "Nick is inderdaad ruim een jaar ouder dan mij. Ik heb sinds ik hier ben nog niet over Nick gesproken. Dat komt omdat ik hem al heel lang niet meer heb gezien. Ik woonde vanaf de laatste jaren van mijn basisschool tijd in een andere plaats dan Nick, omdat ik daar naar een speciale basisschool ben gegaan. Dat was een basisschool die mij meer uitdagingen kon geven tijdens het leren. Ik woonde in die periode tijdelijk vrijwillig in een pleeggezin. We hadden wel contact met elkaar, maar dat was erg weinig en het verwaterde zelfs. Zolang ik hier zit heb ik een enkele keer contact met Nick gehad. Wij hebben het gewoon te druk denk ik om het ook maar te proberen om het contact te verbeteren. Dat vind ik best wel jammer." Het was even stil na Bram zijn verhaal. "Maar dan kom je toch eens een keer bij ons langs wanneer je wel tijd hebt. Dan kun jij je broer ook weer eens zien en spreken. Ik denk dat hij dat vast wel leuk zou vinden." reageerde Anita enthousiast. Daarna sprak ik Dennis aan. "Dennis, Nick vroeg trouwens of jij het leuk zou vinden om hem te ontmoeten. Dat leek Nick wel leuk. Wat vind je daarvan?" Anita werd heel enthousiast. "Maar dat is een geweldig idee, Carmen." riep ze. "Misschien kunnen jullie eens een keer samen bij ons komen. Zo kunnen de broers elkaar weer eens zien en bijpraten. Misschien als jullie dan bijgepraat hebben kunnen jullie met z'n vieren wat leuks gaan doen. Is niet een geweldig idee?" Anita knipoogde naar mij. Ik had gelijk door dat zij erop doelde dat ik op die manier met Nick een relatie kon gaan opbouwen. Zij zag het nog steeds wel zitten dat er iets tussen Nick en mij zou op gaan bloeien. "Het is zeker een geweldig idee, maar het zit er voorlopig niet in, denk ik. Mijn studie is slopend, maar ja. Ik zal proberen om een gaatje vrij te maken. Dan wil ik Nick gaan verassen. Dus wil ik jullie vragen om je zolang stil te houden." antwoordde Bram kijkend naar ons. Anita en ik knikten en stemden daarmee in. Zowel Bram als Dennis pakten een agenda erbij en samen spraken we af dat Dennis en Bram een paar weken later bij ons langs zouden komen. Weliswaar onder voorbehoud. Dennis of Bram zou dan kort van te voren bellen of het door kon gaan.  We praatten nog door totdat het ongeveer half elf was. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van Dennis en Bram. De volgende ochtend moest iedereen weer vroeg op. "Nou zusje, tot over een paar weken dan. Verveel je niet zolang we elkaar niet zien. We spreken elkaar vast nog wel via de telefoon." zei Dennis tegen mij. Ik knikte. Daarna kwam hij met z'n gezicht naar mij toe om een kus op de wang te geven en vroeg fluisterend: "Zou ik Anita ook een kus mogen geven?" Die vraag was te verwachten van hem. "Je kunt het niet laten hè? Nog steeds verliefd hè? Vraag haar gewoon." fluisterde ik terug. Daarna liep Dennis naar Anita en vroeg het aan haar. "Natuurlijk mag jij mij een kus geven, zolang het maar op mijn wang is." antwoordde ze streng en Dennis kuste op haar wang. Anita en ik namen ook afscheid van Bram en vervolgens liepen we naar buiten. "Het was gezellig vanavond. Vond jij dat ook?" vroeg ik. "Ja best wel." antwoordde Anita bijna onverstaanbaar. Het leek wel alsof ze niet zo blij was met die kus. "Is verder alles goed?" vroeg ik haar. "Ja hoor. Het is alleen dat Dennis mij per se een kus wou geven." Ze keek wat naar beneden. Ik sloeg een arm om haar blote schouder. Een jas of vest waren we die avond niet nodig, omdat het nog lekker warm was buiten. Anita leunde een beetje tegen mij aan. "Ach joh. Daar moet jij je niet teveel van aantrekken. Ik weet dat jij een oogje hebt op Jochem en dat het misschien wel wederzijds is. Dennis vindt zelf ook wel een keer een leuke vriendin." Anita zuchtte. "Je hebt gelijk."

Wat waren wij toch benieuwd naar hoe Nick zou reageren als hij Bram weer zou zien. Tijdens onze terugreis naar het studentenhuis speculeerden wij daarover. Verder vroeg ik mij af waarover Nick nou precies wilde praten met Dennis.