Zwanger zijn in lockdown 1.0

Wie had dat gedacht, dat je met je zwangerschap nergens naar toe kon gaan. Nou ik niet kan ik jullie vertellen. Ik had zoveel op mijn planning om te doen of te laten doen. Vooral omdat ik dat met mijn eerste zwangerschapsverlof niet heb kunnen doen (bevallen met 37 weken). Inplaats van een zwangerschapsmassage te krijgen, zwemmen, naar familie gaan of uiteten zat ik met mijn vriend en zoontje thuis te knutselen, filmpjes te kijken, buiten een ommetje of even uitwaaien op het strand. Achteraf gezien was dat ook niet verkeerd hoor, ik kon daardoor wel mijn rust goed pakken en ow wat had ik dat nodig. Wanneer de ernst van covid-19 bekend werd gemaakt ga je toch nadenken over bepaalde dingen, want net als met mijn eerste zwangerschap wilde ik in het ziekenhuis bevallen. Het ziekenhuis is op drie minuten rij afstand van ons huis en toch het feit dat er iets mis mocht gaan wij al in de buurt zijn van de specialisten én de drukte zal dan in het ziekenhuis zijn en niet thuis (win-win dacht ik zo). Maar toen "tante Co-ro-na" alleen maar erger werd had ik er geen goed gevoel meer bij om in het ziekenhuis te bevallen. Alles in mij zei dat ik thuis wilde bevallen. We hebben al een zoontje en de gedachte dat hij er niet meteen bij was om zijn zusje te kunnen zien daar werd ik best verdrietig om, mijn vriend was het ermee eens. Ik vertelde het aan mijn verloskundige en ze gaf aan dat als de zwangerschap tot het eind goed verliep dan was thuisbevallen geen probleem, keihard duimen dus. Onze geboorteplan werd telefonisch besproken en vastgelegd. We hebben ook echt het geluk gehad dat wij alle echo's voor de eerste lockdown hebben gehad, dit hebben we dus fijn als gezin kunnen doen. Op donderdag 30 april 2020 was ik precies 38 weken zwanger en had ik mijn wekelijkse controle afspraak bij de verloskundige (alleen uiteraard). De baby was ingedaald, het hoofdje zat vast en het hartje klonk goed. Wij maakten een afspraak voor de week erop en ik zei nog, nou misschien tot volgende week. Met de nadruk op misschien. Ik had een week ervoor al last van voorweeën, gerommel in mijn buik en de pijntjes en vermoeidheid werden steeds erger. Ik had heel sterk het gevoel dat ik weer eerder zou bevallen dan 40 weken, maar wanneer? Dat is altijd de vraag. Ik was mijzelf al vanaf 37 weken elke dag aan het afvragen "zal ze vandaag komen?"

Lezen jullie de volgende keer mee? Dan zal ik het bevallingsverhaal van Sila schrijven en dan weten jullie of ik thuis of in het ziekenhuis ben bevallen ;).