Zwanger van ons tweede kindje en PCOS

In december 2020 raakte ik zwanger van ons eerste kindje Owen, dit doormiddel van clomid. Hier kan je mijn eerdere blogs over lezen.

Sinds de bevalling van Owen gebruikte ik verder geen anticonceptie, dit express om mijn lichaam even de tijd te geven om zichzelf te worden en wellicht veranderd het wat aan mijn PCOS. Dit is ook wat er gebeurde. Waarin voor mijn 1e zwangerschap de cyclussen meer dan 50 tot 90 dagen duurde veranderde dit vaak tussen de 28 en 40. Soms nog wel een uitschieter van hoger, maar ik zag hierin toch verschil.

Vaak hebben we gesprekken gehad wanneer het nou de ‘goede’ tijd is tussen Owen en nummer 2, maar na het koortsstuipen gebeuren met Owen (andere blogs) zeiden we toch om er voor te gaan. We wisten niet hoelang het deze keer zou duren en of het wel spontaan kon. Om alles al voor te zijn dacht ik om ook meteen m’n verwijs voor de gynaecoloog te regelen. 21 april zat ik bij de huisarts voor iets anders, toen ik dacht van die verwijs regel ik ook maar meteen.

In die week ervoor dacht ik al wel van hmm volgens mij is het nu de tijd van m’n menstruatie. Nou als het van het weekend nog niet zo is test ik wel even.

Zaterdagochtend 22 april, Rob zat beneden met Owen, dacht ik toch maar even een test te doen. Toen mijn timer ging draaide ik de test. Wat ik toen zag kon ik echt niet geloven: TWEE STREPEN! En het was ook niet zo’n lichte streep😅. Vol ongeloof loop ik naar beneden, waar Rob met Owen al aan het ontbijt zat. Hij ziet aan mijn gezicht dat er wat is en kijkt mij aan. Ik laat de test zien en er verschijnt bij Rob een lach van oor tot oor.

Het is echt zo wij mogen voor de 2e keer papa en mama worden en nog mooier Owen wordt gewoon grote broer! Ook kwam het besef dat het nu in 1x spontaan is gelukt. Iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik was namelijk ook vergeten dat ik een doorverwijzing had van de gynaecoloog, want een week later werd ik gebeld door het centrum voor kinderwens. Oh ja, vergeten. Toen ze zei ik wil een afspraak maken. Gaf ik aan dat we het mooie nieuws hadden dat ik zwanger ben. Meteen kreeg ik de felicitaties en met een lachje ‘dan heb je ons niet meer nodig, daar zijn we blij om’ ze wenste mij een goede zwangerschap! Zou het toch zijn dat ik er nu veel minder mee bezig was dan de vorige keer?

Dat ik die test op een zaterdag doe is voor mij eigenlijk helemaal niet handig. Ik handbal nog op dat moment in de Eredivisie, 5x trainen en op zaterdag een wedstrijd wat kan door heel het land, en hebben ‘s avonds een super belangrijke wedstrijd op het programma staan. Gelukkig kon ik toch de knop voor mezelf omzetten om gewoon op het veld te staan zoals altijd.

Het was wel super lastig om mijn zwangerschap ‘verborgen’ te houden. 5x trainen, een wedstrijd, het vroeg veel van mijn lichaam. Andere kant wist ik dat ik nog even moest doorbijten, want ik had al besloten om na 20 jaar handbal te gaan stoppen.

9 mei hadden we de eerste afspraak bij de verloskundige. Ze dacht dat ik nog niet zo ver was door de PCOS, maar na de echo zat ik toch al op de juiste termijn en was er een kloppend hartje te zien. Ik zat dus toch op de 8 weken. De week erna met Moederdag zijn we langs de ouders geweest om het te vertellen. Het mooiste is dat zij het totaal niet aan zagen komen. Wisten wel dat we een broertje of zusje wenste, maar niet dat het nu al was. Nadat we bij de ouders zijn geweest hebben we de broers/zussen ook ingelicht en ook de rest van de familie. Doordat ik nog zo volop handbalde zou het daar ook snel ten sprake komen, dus dan maar zo. Die dinsdag heb ik het ook tegen m’n trainer gezegd, die wedstrijd ervoor speelde ik gewoon niet goed en vroeg hij zich af hoe dat kwam. Daarvoor dat ik wel in een flow. Toen ik de reden vertelden begreep hij hem ook. Ik hield het voor de meiden nog even stil, niet dat ze extra voorzichtig deden en ik ook nog even de knop kon opzetten.

25 mei hadden we de termijnecho. Ik was even vergeten hoe snel zo’n kleintje in 2 weken tijd groeide. Zo bijzonder om weer te zien, maar ook nog niet helemaal het besef dat dit kleintje in mijn buik groeide.

Helaas tijdens de echo werd Rob gebeld door z’n moeder. We zaten op dit een belletje te wachten, Rob z’n oma was die middag overleden. De een verlaat het leven en wij zijn bezig met nieuw leven. Confronterend maar het hoort er helaas bij.

Het wordt nog meer bijzonder. Rob was de volgende dag bij zijn moeder en die vertelde dat oma om 15:45 is overleden. Rob moest glimlachen en zegt dat was het moment van de echo, dat liep uit.

De uitgerekende datum bleef op 17 december, een mooi moment om het met de ‘wereld’ te delen.