Zwanger en elke dag doodsbang...

Ondertussen zijn we twee jaar verder en ben ik ergens blij dat ik eindelijk zo goed over Vin* kan praten. Fier dat ik hem ondertussen vaker en vaker in de mooie dingen van het leven zie en kan zeggen dat hij met de meest pure vorm van liefde heeft leren kennen.

Niet dat dat vanzelf kwam... Eerst eens goed tegen heel wat muurtjes lopen en zot veel therapiesessies later maar in het meest nog omdat Pam toch een deel van de pijn verzacht en heel veel van mijn focus vraagt.

Maar eerlijk is eerlijk. Het tekende me ook enorm als persoon. Ik was/ben absoluut niet meer wie ik was.

De maanden na het verlies waren 'overleven'. We wilden graag zo snel mogelijk terug zwanger zijn en Vin* had mijn moederinstinct enorm wakker gemaakt. Helaas moesten we door miscommunicatie tussen profs en ziekenhuizen tergend lang wachten op het resultaat van de genetische testen. Indien we beiden dragers zouden zijn, hadden we elke zwangerschap 1/4 kans dat ons kind opnieuw niet levensvatbaar was. Toch zouden we dan nog de 'natuurlijke' weg moeten volgen en op 12-14 weken een vruchtwaterpunctie moeten ondergaan. Maar net voor die test moesten ze weten waar in het DNA de fout zich bevond.

De eerste afspraak stond al een maand na Vins*' geboorte ingepland. Het uiteindelijke resultaat liet op zich wachten tot bijna 7 maanden later waarin ons elke maand een antwoord werd beloofd. Slopend.

Ondertussen waren we voorzichtig terug begonnen want wat was nu de kans dat het weer direct zou lukken?! Maar 4 weken na de eerste poging kleurde het streepje donkerpaars.

30 minuten, zolang ben ik ongeveer onbezonnen gelukkig geweest en toen begon het. De angst, de twijfels, het met niemand willen of kunnen delen, zo bang zijn voor verlies, bang voor verbinding, bang om graag te zien en terug los te moeten laten.

We verzwegen het, gelukkig was bijna vakantie en hoefde ik dan niet te werken. ik ging niet meteen naar de huisarts en besloot nog even te wachten, we hadden ook nog steeds geen resultaat van het erfelijkheidsonderzoek. . 28 lange dagen later kwam het verlossende telefoontje. Het was een fout in de celdeling en had niks met ons DNA te maken. 'Pech' dus.

Er kwam een bloeding, ik was zeker dat ik -toen nog- 'het' kwijt was. Gelukkig leerden we in het ziekenhuis bij de diagnose van Vin* de meest geweldige gynaecoloog kennen. Hij was zo lief en empathisch. Met de vorige praktijk was er iets gebroken. We konden dezelfde dag nog terecht voor de eerste echo. Alles bleek gelukkig in orde en er was weer leven in mijn buik...

Maar de zorgen bleven, de angst bleef... ik kon amper nog functioneren. Ik wou niks regelen, was te bang dat ik opnieuw alles kwijt zou zijn. Het was dan ook die gynaecoloog die me doorverwees naar J., psycholoog met een specialisatie rond alles wat met vruchtbaarheid-kinderwens-verlies te maken heeft. Er werd hard gewerkt maar zonder wekelijks bezoek aan de gynaecoloog die me zwart op wit kon zeggen dat het ok was kwam ik de dagen niet door.

Op 23 weken was ik nog een schim van mezelf en die zou enkel nog donkerder worden. Ik had een raar gevoel en wou op controle, daar bleek mijn baarmoederhals al in te korten... dezelfde avond werd ik nog opgenomen op de MIC. Ze namen een eiwittest af waaruit ze op kunnen maken of er een kans was dat ik binnen de 10 dagen zou bevallen. Die bleek positief. 'Als ze nu komt, kunnen we helaas niks doen'. Ik brak, terwijl ik dacht dat er niks meer te breken viel.

De artsen zagen het best wel positief in maar zelf kon ik niet meer. Na twee weken mocht ik op 25 weken weer naar huis maar mentaal zag ik dat totaal niet zitten. Samen met de artsen werd besloten ons te omringen met een heel team. We kwamen in contact met M., topvroedvrouw en in 1 woord fantastisch, mochten elke week op controle en ook op het verloskwartier en onder de assistenten gynaecologie was ik ondertussen al 'bekend' (of was het 'berucht? ;-) ).

Het rustig aandoen nam ik enorm letterlijk, alles heb ik eraan gedaan. 15 weken en 2 dagen bestond mijn leven uit slapen- zittend douchen-zetel-slapen met een wekelijkse uitstap (in rolstoel off course) naar de gynaecoloog. Elk uur, elke minuut, elke dag ben ik bang geweest.

Ik heb voor haar gevochten, gevochten met mezelf.

De dag dat ik bevallen ben was de meest ontspannen dag in maanden. Dolgelukkig was ik toen hij zei dat ik mocht blijven en dat we haar vandaag zouden zien.

We zijn gaan wandelen , iets wat ik zo had gemist. We gingen binnen en maakten ons klaar voor een lange dag. Weeën had ik nog niet maar ik was blij dat ik 'veilig' was en me terug vrij kon bewegen.

Mijn water werd gebroken en pal in 'Stürm der Liebe' werd ze geboren...

Ik kon het niet geloven!

Daar was ze, ze leefde, ze ademde, ze dronk.

instagram: @annelies_we