Zwanger en een depressie (deel 2)

In mijn vorige blog vertelde ik dat het na de geboorte van Kyran niet goed met me ging.

Hier het vervolg.

Ondanks dat ik me verschrikkelijk voelde, vervreemd van de wereld, moest ik van mezelf normaal functioneren. Mijn partner werkt wisseldiensten en ik ben vaak alleen met ons zoontje. Ik moest er gewoon voor hem zijn. Ook het huis moest altijd tiptop in orde zijn. En het belangrijkste; ikzelf. Als niemand maar aan mij kon zien wat er aan de hand was. Iedere ochtend in alle vroegte moest ik mijn make-up opdoen zoals ik altijd deed. Het werd letterlijk mijn masker.

Ondertussen kon ik bij een psycholoog terecht en deze stelde een depressie en een angststoornis vast. Ik durfde namelijk ook niet meer alleen naar buiten. En zelfs met mijn kleine baby die het zo nodig had, kwam ik dus nauwelijks het huis uit.

De angsten had ik trouwens al wel veel eerder voor mijn zwangerschap, maar na de geboorte van Kyran was alles nog erger geworden. Autorijden deed ik al jaren niet, maar nu durfde ik zelfs niet meer te fietsen, ik ging niet meer met het openbaar vervoer, ik werd bang voor wat er zou kunnen gebeuren of wie ik zou tegenkomen.

Het erge is dat ik me zelfs bang voelde voor mijn eigen kind. Een prachtig lief jongetje. Een wondertje. Maar ik was bang dat hij geluid zou maken. Want een enkel piepje van hem maakte me al van streek en zorgde ervoor dat mijn hele lijf gespannen was. Ook was ik alert en bang dat hij ‘s nachts wakker zou worden, dat ik hem niet goed kon aankleden, ik maakte me om alles druk.

Kleertjes bij Kyran aandoen of een luier koste mij zo enorm veel moeite. Ik trilde en zweette me rot. Ook duurde het weken, misschien wel maanden, totdat ik mijn kind zelf eens een keer in bad durfde te doen. Die nervositeit en spanning is trouwens tot op de dag van vandaag nog steeds iets waar ik dagelijks tegen vecht.

Als mijn partner thuis kwam na een zware werkdag, moest hij nog boodschappen doen en koken. Ik kon het niet, snapte niets meer.

Ondertussen maakte de onderlinge ruzies mijn gemoedstoestand niet beter. Het ging zo slecht met me dat ik op een gegeven moment mezelf heb opgesloten met een mes in het toilet. Ik kon dit niet meer.

Dit was wel de druppel. Ik moest vertellen aan de psycholoog dat het écht heel erg slecht ging. De psycholoog schrok ervan en zeker omdat ik een klein kindje heb, heeft zij er meteen werk van gemaakt.

Ik kreeg Intensieve Behandeling Thuis (IBT) en daarnaast heb ik antidepressiva gekregen. Zo’n 3 keer in de week kwamen er verplegers bij ons thuis om met me te praten en me mee naar buiten te nemen.

De medicatie deed me de eerste weken geen goed. Ik voelde me nog slechter en flink beroerd. Maar gelukkig was dat effect na een week of 6 wel weg.

Na 6 weken stopte de hulp thuis. Gelukkig was er de mogelijkheid om Acute Deeltijdbehandeling te krijgen bij de afdeling Psychiatrie in het ziekenhuis.

De eerste keer dat ik daar binnen stapte en het bordje “psychiatrie” zag, ben ik al hyperventilerend in elkaar gestort. Nú pas kwam het echt bij me binnen. Ik voelde me letterlijk gek. En ik had ook het idee dat iedereen vanaf dat moment aan mij zou kunnen zien dat ik “psychiatrisch patiënt” was.

De deeltijdbehandeling was tegen verwachting in wel ontzettend fijn. Een groep lieve mensen met ook angsten en depressies. Ik voelde me eindelijk gehoord en begrepen. Helaas is zo’n deeltijdbehandeling ook maar 6 weken. Deze hulp is dus ook weer ten einde.

Ik heb echt veel geleerd en ben weer wat opgeklommen. Echter lijkt ook dit nog niet voldoende. Binnenkort komt er weer hulp thuis, dit keer voor een langere periode.

Dit alles doen we om een opname te voorkomen. Dat willen we gewoon niet, ik kan niet voor langere tijd weg bij mijn zoontje. En dat wil ik uiteraard ook niet.

Mijn medicatie slaat trouwens wel aan en ik onderneem weer wat dingen. Ik kom steeds vaker buiten. Ik ben wat positiever en kan toch meer dingen hebben. En ook al ben ik bang, ik ga het wel aan.

En bovenal, ik ben gek op Kyran. Dat wil ik nog wel even benadrukken : ). Hoe zwaar ik het moederschap tot nu toe ook vind, ik voel me bevoorrecht dat ik voor deze jongen mag zorgen.

Dit prachtige lieve mannetje heeft mij nodig. En ik zal er voor hem zijn.

Alle hulp, therapieën, medicijnen, het is het waard. Ik wil weer de moeder zijn die hij verdient. En dat gaat me lukken ook.