Zwanger en een depressie

December 2017. Vier weken voor mijn tweede operatie aan mijn eierstok en endometriose.

Voor het eerst in de twee jaar dat we graag voor een kindje wilden gaan, was ik er totáál niet mee bezig. We zouden na de operatie naar een fertiliteitskliniek gaan en dan zou misschien eindelijk ons kindje komen.

Maar mijn menstruatie bleef uit. Ik was huilerig. Ook kreeg ik opeens acne op mijn voorhoofd en rug. Toch zag ik de tekenen niet.

Ondertussen had ik in de afgelopen jaren al flink wat zwangerschapstesten gedaan. Het was iedere keer uitgelopen op een grote teleurstelling. Toch deed ik ook dit keer een test.

Waar ik iedere keer een negatieve test in handen had, was dit vrijwel meteen duidelijk een positieve test.

Ik was zwanger!

Een prachtig en ongelofelijk mooi geschenk in de Decembermaand.

Ik kon mijn operatie afzeggen!

Met maar 1 werkende eierstok én mijn chronische ziekte endometriose, was ik toch op een natuurlijke manier zwanger geraakt!

Iedereen die we het vertelden was tot tranen toe geroerd van geluk.

2018 zou een fantastisch mooi jaar worden!

De zwangerschap verliep tot een week of 20 prima. Ik voelde me goed, was niet misselijk.

Maar helaas werd het na die 20 weken steeds zwaarder voor mijn lichaam. Ik kreeg bekkeninstabiliteit, hield er veel vocht vast, kwam énorm veel in gewicht aan. Met 30 weken bleek ik een veel te hoge bloeddruk te hebben en moest ik met regelmaat worden opgenomen.

Ik kon geen schoenen meer aan want mijn voeten waren twee keer zo dik. Het was erg pijnlijk. Het was ook nog eens een vreselijke hittegolf wat het niet beter maakte.

Gelukkig is er met 38 weken besloten om de bevalling in te leiden.

Wat waren we blij dat we een datum hadden waarop ons zoontje geboren zou worden!

De bevalling ging zeer voorspoedig en op 13 augustus 2018 is ons zoontje Kyran geboren.

Een prachtig ventje en de eerste twee weken voelde ik me euforisch. Ik kon alles aan, voelde me vrolijk en energiek.

Echter durfde ik mijn kind liever niet aan te raken of vast te pakken en liet ik de eerste weken het aankleden en verschonen over aan mijn partner.

Wanneer Kyran huilde reageerde mijn hele lichaam hierop. Zweet, angst, ik voelde me nerveus en neerslachtig.

Ik vond Kyran het allerliefste mannetje wat er was, als hij maar vooral niet huilde.

Met borstvoeding ben ik na drie weken gestopt omdat het helaas niet ging en ik ontzettend veel pijn had.

Dat gaf me ook het gevoel dat ik faalde.

Hoe euforisch en geweldig ik me de eerste weken voelde, hoe slecht ging het daarna met me. Ik kwam niet meer buiten, ik voelde me vervreemd van mezelf en van de hele buitenwereld.

Ik keek door het raam naar buiten en zag mensen lopen en fietsen, lachen en met hun kinderen spelen. Voor mij stond mijn wereld stil.

Door het slechte slapen en het feit dat ons hele leven op zijn kop stond, hadden mijn partner en ik ook vaak ruzie.

Verschrikkelijke ruzies. We maakten elkaar zo ontzettend woest. Ik trok het allemaal niet meer en op een gegeven moment schijn ik zelfs te hebben gezegd dat ik mijn zoontje van het balkon zou gooien.

Vreselijk, natuurlijk.

Nadat er nog meer dingen waren voorgevallen waarin ik letterlijk aangaf niet meer te willen leven, hebben we aan de bel getrokken.

Binnenkort schrijf ik hoe het me daarna vergaan is.

Liefs, Tamara