Zou ik dan bij die paar procent horen die niet van zijn of haar kind houdt?

Wat heb ik net een heftige therapiesessie achter de rug. Ik denk dat ik ondertussen (letterlijk) al 10x heb gehuild. Ik weet dan ook even niet wat ik met mijzelf en mijn gedachtes aanmoet. Maar, om maar even bij het begin van de dag te beginnen:

Elke woensdag heb ik therapie. Sinds juli vorig jaar heb ik ook een nieuwe therapeut waar ik ontzettend tevreden over was. Ze prikte door mijn mooie praatjes heen en legde telkens haar vinger op de zere plek. Ook heb ik bij haar EMDR gevolgd waarbij ze me echt moest helpen om bij die diepe verstopte gevoelens te komen. Dit vond ik niet erg. Het was niet leuk, maar het was wel nodig. En ik doe ALLES om beter te worden.Zo ook vandaag, ik bracht Léna weg naar de opvang en ging naar therapie. Ik zat vandaag oprecht goed in mijn vel; goed en diep geslapen, mijn haren zaten leuk en ik had wat make-up op. Maar al snel veranderde mijn gevoel. We gingen namelijk uitpluizen wat een ander voelt voor zijn of haar kind, en wat ik voel voor die van mij. Aangezien ik alles rondom Léna als een verplichting zie, was dit behoorlijk confronterend maar niet verassend. Ook werd er duidelijk dat ik een angst door de Hallucinatie heb ontwikkeld. Alleen omdat wij een héél sterk netwerk (vrienden/familie die ons kunnen opvangen) hebben, hebben we situaties waar het eventueel weer zou kunnen gebeuren, kunnen voorkomen.  

Nu heeft ze eigenlijk twee dingen gezegd die bij mij niet goed vielen. Let op, niet letterlijk woord voor woord:

Het kan zijn dat therapie binnenkort ophoudt. Dat je bent uitbehandeld en je het dus zelf aan je zelfvertrouwen ed moet gaan werkenHet kan zijn dat het 'houden van' gewoon niet komt. Dat het zo blijft zoals het nu is. Dat ik (in de toekomst) misschien maar meer moet gaan werken en Léna alleen in de weekenden zie.

Nou dat laatste, dat schiet bij mij zó in mijn verkeerde keelgat. En het doet mij oprecht zóveel pijn! De situatie hoe die nu is, dat heb ik geaccepteerd. Ik doe alles aan mijn herstel wat ik kan. Aan mijn eigen beperkingen die er de afgelopen 1,5 jaar zijn ontwikkeld en aan mijn gevoel naar mijn dochter. Maar dat ik zou moeten accepteren dat ik in de toekomst ook nooit van haar zou kunnen houden? Dat ik nooit mijn kind zou missen, dat ik alles voor haar alleen uit plichtbesef doe en niet omdat ik dat vóór haar wil doen? Nee. Gewoonweg NEE, dat accepteer ik niet!

Ik zeg dat heel stoer, maar het zet mij natuurlijk aan het denken en het maakt mij ontzettend verdrietig. Zou ik dan bij die paar procent op de wereld horen die niet van zijn of haar kind houdt? Ik kan het niet geloven en ik wil het niet geloven.