Zou het dan deze keer lukken?

Het was hier even weer wat stiller, de teleurstelling verwerken is emotioneel zwaarder dan ik had gedacht.

Drie maand geleden werden we opgestart met Letrozol en Pregnyl, ofwel "ovulatieinductie" ze proberen met medicijnen om mijn cyclus regelmatig te krijgen. Mijn cyclussen zijn ondertussen regelmatig en de eisprong wordt opgewekt door een spuitje Pregnyl. De eerste twee keer mocht de behandeling niet lukken, waren de eitjes te klein? Mijn baarmoederslijmvlies te dun? Lukte de bevruchting niet? Hadden we niet voldoende of net te veel seks? Gek hé hoeveel vragen er door je hoofd kunnen spoken, vragen waar niemand het antwoord op weet. 

Mijn vorm van PCOS was mild, hoe kon het dan niet van de eerste keer gelukt zijn? Maar zelfs met het toedienen van de medicatie kan het nog een jaar duren voor het lukt. We zijn ondertussen een jaartje verder, 

Deze maand proberen we voor de derde keer de behandeling. Op dag één van mijn maandstonden ging ik langs voor een bloedafname hier werd bevestigd dat we niet zwanger waren én ik opnieuw mocht starten met Letrozol. Vijf dagen lang een pilletje nemen om vervolgens te duimen op groeiende eicellen. Woensdag op dag 10 mochten we opnieuw langs het ziekenhuis voor een follikelmeting, stagiaire S vertelde ons dat zowel links als rechts een eitje aan het groeien was maar ze beiden nog te klein waren, ook de opbouw van baarmoederslijmvlies was nog niet volgroeid. We mochten zonder bloedafname terug naar huis maar werden gisteren op dag 13 wel terug verwacht op gynaecologie. Joepie een eitje rechts was volgroeid en klaar was voor de eisprong, normaal gezien gebeurd dit zonder extra medicatie maar mijn lichaam geeft geen seintje dat het eiblaasje groot genoeg is daarom spuiten we Pregnyl die de ovulatie opwekt. Normaal duurt het nu 36 uur voor het eitje de baarmoeder bereikt en hebben we dus eigenlijk 2-3 dagen de kans op een bevruchting. 

Ergens rond 15 november mogen we opnieuw op controle, volgende maand zijn we een jaartje "klaar" om mama en papa te worden, nooit gedacht dat dit zo'n emotionele rollercoaster zou worden. De extra hormonen maken me als HSP'er nog emotioneler, nog prikkelbaarder en mijn lichaam is eigenlijk zo goed als altijd moe. Oh en als kers op de taart lijkt mijn psoriasis ook nog net dat tikkeltje harder te zijn door de hele emotionele molen, logisch want stress is hiervan de indicator. En dan komt het heel goed bedoelde advies van onze omgeving, oh kindje het zal jullie wel lukken "laat het los". "Laat het los" dat is heel makkelijk gedaan als je 3-4x per maand in het ziekenhuis bent ofwel voor bloedafname ofwel voor echo of je gewoon extra pilletjes moet slikken. 

We proberen het ondertussen even "los te laten" te genieten van elkaar

Liefs